Kendi kendime karanlık yolları izliyordum. Aklıma gelen o lanet anılar göz yaşlarımın akmasına sebep oluyordu. Bir anda büyük bir acı hissettim. Kafamda yükselen o çığlıklar ile ellerimi kulaklarıma götürdüm ve büyük bir şiddetle bastırdım. Hiçbir işe yaramayacağını biliyordum. Ağzımdan çıkan tiz çığlığa engel olamadım. Kafamın içinde yankılanan o sesler. O kadın. Kanlar. Tutunarak zor da olsa yürümeye çalıştım. Sonunda o lanet olası ama biraz da olsa çığlıkları dindirmeye yeteceğini düşündüğüm ilaçları aldım. Anlaşılan yine uyuyamayacaktım. Çünkü eğer uyursam yine o kabusları görecektim ve yine yanımda kimse olmayacaktı...
