Chasing Hearts

Thirty-third Chase

"How's your life, coward?" Nagtiim bagang ako sa walang kwentang tanong niya. Dinura ko ang dugo mula sa aking bibig at sinamaan siya ng tingin.

"Bakit ba hanggang dito, nasundan niyo pa din ako? What are you guys? Stalker?" Nginisian ko pa sila para malaman nila na hindi ako duwag, I just want to protect my loved ones. Masama ba 'yon?

Napadura at namilipit naman ako sa sakit lalo nang ako''y kanyang sipain sa tyan. Paniguradong mukhang papatayin na ako ngayon. Punong-puno ng dugo ang mukha ko, at maraming nakadidiring sugat.

Mas gusto kong ako na lang ang saktan, huwag lang siya. Tama na ang sakit na idinulot ko sa kanya noon...

"Sumasagot ka pa? Aba, teka? Nasaan nga pala yung magandang babae, huh?" Agad na nag-alab ng matindi ang galit ko.

No one can ever steal my girl. She's mine, even though she wasn't officially mine now. Soon, we will be.

"Back off, Dckhead!" I said between my coughs. Halos madapa na ako sa pagkakaluhod at halos mai-labas ko na lahat ng lamang loob ko.

"You better shut your mouth, Idiot! Kung gusto mong mabuhay pa!" Sigaw ng namumuno sa kanila, si Raven.

"Alam mo, Raven. Mas magandang ipatapon na natin ang walang kwentang iyan. Tutal siya naman ang may kasalanan ng pagkakakulong natin sa pilipinas." Galit na sabi ng isang kano rito, hindi ko alam ang pangalan niya at wala akong balak alamin.

"Huwag muna...kailangan muna natin siyang pagbayarin sa gnawa niya." Saad ni Raven sabay ngising aso sa akin.

"You fucking immature idiots!" Sigaw ko ngunit binalewala nila ako at lumabas na sa silid.

"And, that's how it happened." Maliwanag na saad ko kay Elise.

Nakanganga pa siya at halos hindi na siya makapaniwala sa mga sinabi ko.

Well, it happened 3 weeks ago. Sobra talaga sila, theye're so damn immature to make frats and the likes!

Bakit ba kasi nadamay ako... Pero kung hindi ako madadamay, hindi ko siya makikilala 'di ba?

Ngumiti ako ng mapait sa akin sa aking sarili, at hinarap ng maayos si Elise, na may malungkot na mukha.

"So...how is she?" Mabagal kong tanong kay Elise.

I ordered her to tell her the truth...but it seems Chantal can't understand why the hell and what the hell is happening. Sana ay may pakealam pa siya, sana ay mahal niya pa ako...sana...

I want to chase her, pero alam kong hindi siya papayag, alam kong may mga piagbago na siya sa paningon ko sa ilang buwan kong pagmamasid sa kanya sa malayo.

Chasing her isn't that easy too, I felt like now, she's too far away from me.

"Cabe..." Nilingon ko si Elise ng magsalita siya. May halong takot at pag-aalinlangan sa mga mata niya.

"Hmm?" Tanong ko at ininom ang wine sa harap ko.

"How did you went out? How did you escape?" Hindi siya makatingin sa akin at alam kong hindi rin iyon ang talagang itatanong niya.

Ngunit, sa tanong niyang iyon, napatigil din ako.

"I...I don't know how. Ang alam ko lang, pagkagising ko ay nasa ospital na ako." Umiwas ako ng tingin sa kanya.

Tumango siya at may biglang sinabi. "I just want to tell you something, Cabe." Pormal ang boses niya kaya nakinig ako ng maayos sa kanya.

"I love you." She said.

"I know you love me very much, sis." Galing sa pagkakayuko niya ang tumunghay siya at may namumuong luha roon.

Nagulat ako at nagitla kaya agad ko siyang inalo.

"Hey...Elise..."

"No, Cabe...I love you..not as a brother or what...I just love you."

What? How come? Magkapatid ang turingan namin sa isa't isa kahit na hindi ko siya tunay na kadugo! What the hell?

Kapatid ko siya, siya, siya ang kapatid ko, even though our blood doesn't match the same way. She's still my sister.

"You can't, Elise." Malumanay kong sabi, nagbabakasaling nagbibiro lang siya. Ngunit hindi.

"I can! I just can and I just did! I love you, Cabe! Not as my brother nor friend! I love you the way Chantal loved you!"

No she mentioned her name. Agad na naumbalik ang mga tanong ko.

"Where is she?" Determinado kong tanong at tumayo, habang siya'y umiiyak ng nakaupo.

Masakit sa akin na makita siya na umiiyak nang ganyan dahil kapatid ko siya, pero mas masakit at hindi tama na magustuhan niya ako.

Yes, I love Elise, but just as my little sister. I want to protect her because it's my duty and responsibility to protect her.

Umiiyak siya at mas lalo pa. Nakayuko siya na para bang hiyang-hiya din siya sa ginawa niya.

"Please tell me where is she right now?" I said coldly, trying to calm my nerves.

Humagulhol pa siya lalo. Nakaupo siya at medyo bumaba ako para mapantayan siya.

"I love you, Cabe! Can't you just love me back?! Ang tagal ko nang kinikimkim ang nararamdaman kong ito dahil kapatid din ang turing ko sa'yo! Noon, hinahayaan lang kita kay Avoth, pero that time na nag break kayo at ang alam kong dahilan ay si Chantal, parang nawasak ang mundo ko! That bitch is stealing my boy!"

Agad na tumaas ang mga dugo ko sa kanya.

"Don't talk like that to Chantal. You don't know her..." I said calmly again, as I can. "...now tell me, where is she? Is she still now on her friend's house?" Nanggigigil na talaga ako. Lalaki ako, pero minsan, hindi naman porke lalaki ay hindi na kayang pigilan ang gigil. Kailangan mo din minsang maging mature lalo na pag may mga usapan.

"No. I won't tell you." Mariin niyang sabi.

"If you won't tell me now, I can kick your ass out of my life right now." I'm sorry Elise, but it's my Chantal whose we're talking about.

Nabigla siya sa sinabi ko at namutla. I don't regret saing those, though. Gusto ko siyang takutin lamang.

"Where is she?"

"I...I said...you're in the philippines, kaya-kaya pinabalik ko siya roon." Pumikit siya.

"Sorry..." Dugtong niya pero wala na akong sapat na naipong lakas para salubungin ang kabalastugan niya.

Umalis ako ng walang paalam. Inniwanan si Elise roon na umiiyak mag-isa.

For pete's sake! She's my sister! Hindi ko kayang ibigay sa kanya ang hinihingi niya! Ang pagmamahal na bukod sa kapatid? No. That's bullscrap!

Agaran na akong sumakay sa kotse ko pabalik sa tinutuluyan namin ni Elise.

I'm gonna get my belongings and then I'll come back hurriedly in the Philippines.

I need to find her, I need to say sorry for what I've done.

Kaya ko lamang nagawa ang pag-iwan sa kanya ay dahil sa isang duwag na rason... Ang pagbabanta sa akin ng mga frats na iyon. Gustong gusto nilang kunin si Chantal noong nakatakas sila sa kulungan, at agad nilang nahanap ang contact ko. Ofcourse...hindi ko ibibigay si Chantal sa kanila. Kaya ginawa ko na naman ang gusto nila, I need to get rid out of Chantal's life for her safety. At para mapakinabangan nila ako, ginawa nila akong isang laruan, na dito nila ni-base sa Australia. Ako ang taga-recruit ng mga bagong members nila, pati ng mga babae, dahil kaya ko daw gamitin ang mukha ko para sa mga babae rito. Dinanas ko iyon at isang araw na lang ay nalaman ni mommy. Then, Mom killed her self.

Ipinilig ko na ang ulo ko para mawala na ang mga iniisip ko at ang mga nakaraan.

I should be focusing now to the future. Nawala na nga si Mommy, hahayaan ko pa bang mawala si Chantal? Hindi ko na yata kaya iyon.

Pangako, hindi na ako magpapaka-duwag. I'm gonna face what's the obstacle I'm facing right now, because I know, it will end.

Mapapasaakin si Chantal, mapapasaakin siya. I'm gonna get her back.