The Hardest Thing

Chapter 46 ♥♥

- - Hard's P.O.V - -

Life Supporter is still connected on her Body. It's been 12 hours since they connect it and I didn't stop talking to her in that 12 hours.

I want to sleep, nanghihina na rin ako. Pagod na 'yung buong katawan ko, But... I'm still hoping for her response, I'm still waiting for her.

Can she hear me? Can she understand me? Ayaw ko pang pakawalan si Lola. Dahil pag ginawa ko 'yun, parang pinayagan ko na ring may mawala ulit sa akin.

Habang nakatingin ako kay Lola ay biglang hinawakan ni Papa 'yung balikat ko dahilan para lingunin ko siya.

"Hard, Let's talk outside?" He asked.

Nag-dalawang isip pa ako dahil gusto kong maghintay sa pag-response ni Lola.

"But-"

"Sandali lang, Please?"

Napa-buntong hininga na lang ako bago tumango at sumunod sa kaniya palabas ng kwartong iyon.

Pagkalabas na pagkalabas namin ay agad akong sumandal sa wall.

"Anak, alam kong masakit. Mahirap para sayo 'to at alam kong nahihirapan ka ring makita ang Lola mo sa ganitong kalagayan. She... is trying to fight kasi alam niyang magiging ganito ang kalagayan mo. Pero anak, gusto mo pa bang hintayin 'yung labing-dalawang oras? Nahihirapan na rin ang Lola mo, nasasaktan na rin siya... nilalabanan niya 'to kasi ikaw ang iniisip niya."

"What do you... want to say, Pa?"

"Let's just... Let her go. She needs rest, She needs to go anak." Sa sinabing iyon ni Papa ay agad na bumagsak ang luha mula sa mga mata ko.

I don't know what to say, Letting her go is the Hardest thing for me... Pero, tama nga siguro si Papa. Pagod na rin si Lola, kailangan na niya ng pahinga.

Months... Hindi ko alam kung ilang buwan na kaming magkasama ni Lola... Oo, Buwan lang. Pero sa puso't isip ko, parte na siya ng buhay ko mula pa noon. Kaya masakit at mahirap sa akin na pakawalan siya.

Nang wala nang nagsalita pa sa amin ay tsaka lamang kami pumasok at dumeretso sa pwesto ni Lola. Hinawakan ko kaagad ang kamay niya bago kumuha ng lakas ng loob at tsaka siya kinausap kahit na hindi ko sigurado kung naririnig man niya ako.

Bago pa ako makapagsalita, tuluyan na ako umiyak sa harap nila. Kompleto kami dito at patuloy na nakabantay sa kaniya.

"Lola, I... really want to thank you. Thank you kasi, y-you tried your best para mahanap ako. Thank you kasi kahit... ilang buwan lang tayong nagsama, pinaramdam mo pa rin sa akin 'yung pagmamahal mo b-bilang Lola ko. La, I'm- okay now. Naging mahirap sa akin na tanggapin ang mga bagay na 'to, naging mahirap sa amin 'to..." I take some time to look at them bago ko napag-tanto na lahat na sila ay umiiyak na.

Huminga na rin ako ng malalim bago ituloy 'yung gusto kong sabihin.

"... pero ayos na kaming lahat. A-ayaw lang namin na-na makita ka sa ganitong lagay. 'La, may 12 hours pa, b-but please? Ayaw ko na ako ang mag-unplug ng life supporter mo, kasi parang a-ako na rin ang pumatay sayo. Thank you 'La, kasi nilabanan mo 'to kahit sandali para makasama kaming lahat... hindi namin makakalimutan 'yung mga panahong kasama ka namin. We Love you very much, hindi ka mawawala sa puso namin. Lola..."

"...You can go now." Pagkasabi ko ng mga huling katagang iyon ay wala na akong ibang nagawa kundi ang yakapin si Lola at umiyak lang roon.

Rinig ko na rin ang paghikbi nila hanggang sa napag-planuhan ko nang lumabas sa kwartong iyon.