Czy w trzy lata da się zapomnieć o osobie, która znaczyła dla ciebie wiele?
Ewidentnie tak, oni zapomnieli.
Spotykają się po tym czasie i co?
Nie poznają się.
Zachowują się jak normalni znajomi, nie osoby, które tak mocno się kochały.
Ciekawe, jak t...
Wstaję cała zapłakana. Znowu ten całkiem realistyczny sen.
Jest piątek, nie ma Jasona, jadę wieczorem do rodziców.
Przyjaciel zadbał o mój autobus. Ja szukając w internecie nie znalazłam nic, a on od razu praktycznie powiedział mi o tym środku transportu.
Podnoszę się z łóżka, a potem podchodzę do ona, otwierając je, wychylam się i jest zadziwiająco ciepło.
Patrzę na termometr -– szesnaście stopni Celsjusza – a jest rano i jest to Anglia. Żyć nie umierać.
Spoglądam również na moją komórkę. Na naszej klasowej konwersacji napisali, że z powodu tak ciepłej pogody odwołują na dzisiejszy dzień mundurki.
Na mojej twarzy zakwita szeroki uśmiech.
Lubię te szkolne ciuszki, ale bez przesady.
Podchodzę do szafy i zastanawiam się, w co się przyodziać Postanawiam ubrać się mimo całych wątpliwości w luźne ubrania.
Wybieram ciemną koszulkę z głębokimi wycięciami po bokach, na grubych ramionach. Dobieram do tego spódnicę w dziwny wzór.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Udaję się do toalety, aby ogarnąć swój wygląd. W lustrze mogę zobaczyć osobę, która wygląda aktualnie tragicznie, da się jednak coś z tym zrobić.
Rozczesuję włosy i kręcę je na końcach, a następnie ubieram wcześniej wybrany zestaw. Dodatkowo się maluję, bo bez tego nie jestem w stanie wyjść do ludzi.
Gotowa opuszczam pomieszczenie z małym uśmiechem.
Poprawianie mojego wyglądu sprawia mi niewielką radość, poza tym, dzisiaj mam zamiar cieszyć się z najmniejszej rzeczy.
Schodzę do kuchni, gdzie panuje głucha cisza. Jest to odrobinę przerażające, ale wystarczy, że włączę radio lub ulubioną piosenkę z telefonu.
Robię to drugie, bo poranne utwory nie za bardzo trafiają w mój gust.
Przygotowuję sobie na śniadanie płatki kukurydziane z ciepłym mlekiem, a następnie spożywam mój posiłek.
Biorę mój plecak, a następnie wychodzę z domu, zamykając go.
Kiedy się odwracam, podskakuję z przerażenia.
— Co ty tu robisz? — pytam Charliego, który jakby nigdy nic, opiera się o maskę swojego auta.
— Prywatny autobus — śmieje się i zdejmuje z nosa okulary przeciwsłoneczne.
— A wycieczka? — unoszę brew, schodząc ze schodków.
— Czego nie robi się dla przyjaciół — wzrusza ramionami, a ja szeroko się uśmiecham.
