ONLY YOU

Hoofdstuk 2

POV EMMA

Ken je dat gevoel dat je je machteloos voelt? Dat je iemand nodig hebt die je geruststelt, dat alles goed komt. Dat die je in zijn armen neemt, en lieve woorden influistert? Iemand die je verteld dat die van je houd? Wel, dat gevoel heb ik nu. We zitten al 2 uur te wachten in de wachtkamer, op een dokter die ons verteld wat er is.

Als de deur dan eindelijk open gaat springen we op. 'Bent u familie van Elise Smith' vraagt de dokter. 'Waar lijkt het op' snauwt Mike, ik kijk hem aan en meteen verontschuldigt hij zich. De dokter knikt even. 'Ze heeft het niet gehaald gecondoleerd' zegt hij en geeft ons allemaal een hand. Dat was het moment dat mijn hele leven veranderde.

-heden-

Ik dacht dat ik nog niet klaar was voor de volgende, de volgende die zou overlijden, en dat was ik ook niet, maar het gebeurde wel, mijn tante overleed, aan kanker. Ik had nu alleen nog 2 ooms. Ik luisterde muziek op mijn kamer. Alles stond nog als 2 jaar geleden. Ik slaap op Elise's bed, en draag haar kleren, we deden toch al samen. Een traan glijd over mijn wang als ik denk aan het ongeluk. Ik kijk naar de sneeën op de binnenkant van mijn pols. Ik weet dat het nooit een goede oplossing is. Ik ben ook gestopt, sinds een paar maanden. Mike heeft me laten stoppen.

'MIKE, EMMA, KOM EENS' roept mijn moeder van beneden. Ik druk mijn muziek uit, veeg mijn tranen af en strompel naar beneden. Mike zit ook al op de bank. Ik ga naast hem zitten en kijk hem vragend aan. Hij haalt zijn schouders op. We kijken onze ouders aan die samen in gesprek zijn over iets. 'Mam waarvoor moesten we naar beneden komen' vraagt Mike. Onze ouders kijken ons aan. 'We moeten jullie wat vertellen, en jullie gaan het niet zo leuk vinden denk ik' zegt mijn vader en kijkt mijn moeder aan. 'Jullie vader heeft kanker, het is een zeldzame soort, die alleen goed behandeld kan worden in Engeland. Dat betekend dus dat we daar gaan wonen' zegt mijn moeder. 'Pap hoelang al' vraag ik met trillende stem. 'Ongeveer 2 maanden schat' zegt mijn vader nu ook met trillende stem. Een traan rolt over mijn wang en ik geef hem een knuffel.

'WAAROM UIT GEREKEND ENGELAND' roept Mike. Ik schrik. 'Het is niet anders Mike' zegt mijn moeder met trillende stem. 'Kan het niet ergens anders' probeert hij nog maar mijn ouders schudden meteen hun hoofd. Mike rent naar boven en ik ren meteen achter hem aan. Ik hoor zijn kamerdeur dichtslaan en ik ren snel door. Ik klop op zijn deur. 'Ga weg' roept hij, duidelijk door zijn tranen heen. 'Ik ben Emma' zeg ik zacht.

Na een tijdje gaat de deur open en zie ik Mike met rode ogen in de deuropening staan. 'Misschien verliezen we wel een derde familie lid Emma' zegt Mike. Het besef komt nu pas naar boven. Een traan rolt over mijn wang en Mike trekt me in een knuffel.

Hello hard life..

Ik lig samen met Mike op zijn bed. Zijn handen gaan langzaam door mijn haren en we kijken naar de TV. We kijken The Walking Dead. Tot 2 jaar terug keken we dat altijd met zijn 3'en. Maar sinds het overlijden van Elise kijken we het met z'n tweeën.

Als we de aflevering af hebben gekeken trekt Mike de dekens over ons heen en trekt me dicht tegen zich aan. Als snel vallen we tegen elkaar aan in slaap.

De volgende morgen word ik wakker van de zon die op mijn hoofd schijnt. We hadden de gordijnen niet dicht gedaan. Het is een mooie dag voor begin April. 'Zijn jullie wakker' vraagt mijn vader aan de andere kant van de deur. 'Ik wel, Mike nog niet' zeg ik, de deur gaat open en mijn vader komt naast me op het bed zitten. 'We gaan over morgen weg' zegt hij en ik kijk hem aan. 'Ik hoop dat je beter word pap' zeg ik en slik mijn tranen in. 'Ik ook Emmie, ik ook' zegt hij de laatste woorden sterven langzaam weg. Ik glimlach zwak bij de bijnaam, die gebruikt hij al sinds ik klein ben. Ik geef hem een knuffel. Pap staat op en geeft me nog een kus op mijn voorhoofd. 'Komen jullie ook zo beneden' vraag hij en ik knik. Als pap de deur dicht heeft gedaan, schud ik Mike wakker en kleden we ons aan.
-zie media-

Beneden eten we wat, aan de keukentafel. Daarna lopen we naar de woonkamer waar mijn ouders zitten en kijken met hun mee naar de TV.

'Ik ga afscheid nemen van Sel en Dom' zeg ik en sta op. Ik stap in mijn auto. Mini Cooper, na lang sparen. Ik rijd naar Selena en Dominique. Zoals heel vaak, is Domi al bij Sel, dus is het mooi makkelijk, of eigenlijk niet, afscheid is nooit makkelijk. Ik druk op de bel, en Sel doet open. 'Heeyyy baby' zeg ik en ze zegt hetzelfde. We geven elkaar een knuffel, en lopen daarna door naar binnen. Domi ligt achter een stapel tijdschriften. Verslaafde.

'Um girls ik moet wat vertellen' zeg ik ongemakkelijk als we allemaal met wat cola op de bank zitten. 'Wat is er' vragen ze tegelijk waardoor ze in de lach schieten, ik glimlach een beetje waterig waardoor ze meteen al weer stil zijn. 'Ik ga verhuizen' zeg ik zacht. Ze hebben het gehoord, ze kijken me met grote ogen en open monden aan. 'Naar Engeland' zeg ik daarna. 'NEE' zegt Domi meteen. 'Waarom' vraagt Sel daarna. 'Mijn vader heeft kanker' zeg ik zacht en een traan rolt over mijn wang. 'Omygod' zeggen ze en ze trekken me in een knuffel. 'Ik hou zoveel van jullie' zeg ik en snik.

Het afscheid was moeilijk. Ik rijd nu in een slakkentempo weer terug naar huis. Auto's rijden toeterend voorbij. We hebben een foto gemaakt en die als vergrendelscherm achtergrond gedaan. Ik kijk naar de E die op de zijkant van mijn rechterpols staat. Ik rij mijn straat in en stop voor ons huis.

Ik loop meteen door naar boven en ga op bed liggen. Morgen komen alle verhuiswagens om de spullen op te halen. Alle herinneringen liggen in dit huis, alle lachbuien, alle ruzie's, alle domme grappen, alle rare geintjes die we uithaalden bij pap en mam, alles gebeurde in DIT huis. Tranen stromen over mijn wangen, terwijl ik de posters rustig van de muur haal en die in de map doe, die helemaal uitpuilt. Ik pak alle Hitkranten en andere tijdschriften die we kochten, voor onze fandoms en stop die in een doos.

De fandoms,

die zijn er voor altijd.