POV EMMA
'Mam, pap dit huis is geweldig' zeg ik vol ongeloof als we voor het witte huis staan. 'Mooi' zegt mam en loopt de poort door naar de deur. Met allemaal een doos, lopen we naar binnen. De komende 2 dagen komen er verhuiswagens die alle meubels brengen. De slaapkamer meubelen zouden vandaag komen en morgen de tafel en de andere meubels. Maar eerst mogen we gaan schilderen. Yeey. Vooral als je geen verf hebt. We lopen naar boven en zoeken allemaal een kamer uit. Ik kies voor een kamer aan de voorkant van het huis. Waar een balkon bij zit. De muren zijn grauw en grijs. 'Ik neem deze' roep ik.
Als we verf hebben gehaald, trekken we oude kleren aan en beginnen met schilderen. Het is pas 12 uur als we beginnen. Pap en mam zijn begonnen met beneden verven. Morgen en overmorgen komt er iemand voor het plafond. Gelukkig maar want dit huis is grauw van de binnenkant. Ik maak alle muren wit, behalve 1 die doe ik een tintje grijs. Ik pak een huis trapje die al klaar stond op de gang en doe eerst boven en werk daarna langzaam naar beneden.
Als we dan klaar zijn, 's avonds rond half tien, gaan we slapen. Na het avond eten waren de bedden gebracht. Maar de verf was nog niet droog. Alle bedden staan nu midden in de kamers.
- 1 maand later -
'Pap gaat het wel' zegt Mike. Papa zucht en kijkt op van zijn tijdschrift. We zijn in het ziekenhuis en hij heeft net gister een chemo gehad. 'Last van de bijwerkingen Mikie' zegt pap en Mike zucht.
We wachten op de uitslag van de chemo, en iedereen is duidelijk zenuwachtig. 'Ik ga even een luchtje scheppen, ik word gek van deze lucht' zeg ik zacht en ze knikken. Ik loop de kamer uit en groet een zuster die net een andere kamer uit komt gelopen. Ik loop door naar de liften en wacht tot die er is.
Als ik beneden aan kom loop ik door de eetzaal, langs een drinkautomaat en stop als ik tot mijn verbazing Arizona zie staan. Onze favoriet. Ik trek de deur los en betaal het flesje. Als ik de buiten lucht tegemoet kom sluit ik even mijn ogen en loop daarna naar een bankje aan het water. Ik maak het flesje open en gooi het plastic weg.
Ik probeer mijn tranen tegen te houden. Ik herinner me alles, gewoon, zoals ze was.
-flashback-
'EMMA, GEEF DAT FLESJE TERUG' gilt Elise. Ik lach en ren naar boven. Ik verstop me in de inloopkast en neem een slokje. Als er op de deur word geklopt, schrik ik en verslik ik me in het slokje. 'Emma ik weet dat je er zit doe de deur open' zegt Elise. Ik hoest nog een keer. 'Karma' mompelt Elise en ik schiet in de lach. 'Ja lach maar doe die deur open. Arizona is mijn leven' zegt ze en ik doe de deur open. Meteen word het flesje uit mijn handen gerukt en aan de mond van Elise gezet. Ik lach en plof op bed neer. 'Nah ah daar komt niks van in, we gaan naar de winkel, de nieuwe hitkrant is uit en Selena Gomez staat erin' zegt ze. Ik zucht. 'En One Direction ook' zegt ze en meteen sta ik op. Ik pak mijn portemonnee en we lopen naar beneden. 'Mike wij gaan naar de winkel' roepen we en we krijgen wat gemompel terug. We halen onze schouders op en trekken onze leren jasjes aan. We pakken onze fietsen. Nou ja, Elise pakt haar fiets en ik spring achterop. De deur klapt achter ons dicht en we fietsen naar de winkel.
- einde flashback -
Een traan stroomt over mijn wang en ik veeg hem ruw weg. Die hitkrant die we toen kochten, was de beste. Er stond een gigantische poster van Selena in met een tekst erbij. 'Be yourself, because everyone else is taken' fluister ik en nog een traan stroomt naar beneden. Al snel worden het er zoveel, dat ik ze niet meer wegveeg. 'What's wrong' vraagt een jongens stem met een sterk accent. Ik kijk om en zie een blonde jongen staan. Als hij me ziet loopt hij om het bankje heen en gaat naast me zitten. 'Wat is er' vraagt hij en trekt me in een knuffel. Een warm gevoel verspreid zich in mijn lichaam. 'M-mijn zusje' zeg ik stotterend. 'Shh je hoeft het niet te vertellen als je niet wilt' zegt hij en wrijft over mijn rug. 'Dankje' zeg ik en trek terug. Ik kijk hem aan en glimlach. Ik draai me weer recht en kijk naar het water. 'Mijn tweeling zusje is overleden, 2 jaar geleden' zeg ik zacht. 'Sorry' zegt hij en ik glimlach licht. 'Ze was altijd vrolijk, ze kon altijd lachen' zeg ik en een traan rolt over mijn wang terwijl ik glimlachend naar het water kijk. Het is al avond en de zon schijnt nog op het water. De jongen kijkt naar me en ik kijk hem aan. 'Hoe is het gebeurd' vraagt de jongen voorzichtig. 'Auto ongeluk, een vrachtwagen lekte, we wouden hem inhalen, maar er kwam een auto van achter die tegen ons aan knalde, Elise knalde met haar hoofd tegen de bijrijders stoel aan' zeg ik en een snik verlaat mijn mond. De jongen trekt me opnieuw in zijn armen en samen kijken we naar het water. Mijn mobiel gaat af en ik haal hem uit mijn leren jasje. 'Mike belt' staat er. 'Deze moet ik even nemen' zeg ik snel en neem op. 'De dokter is er, kom je' zegt hij. 'Ja ik kom meteen' zeg ik en hang op. Mijn achtergrond komt tevoorschijn en de jongen naast me verstijfd. Ik kijk hem aan en ineens begint er een alarm in mijn hoofd af te gaan. Ik kijk opnieuw naar mijn achtergrond en dan weer naar de jongen naast me. 'S-sorry' mompelt hij. 'N-Niall' stotter ik en hij knikt. Mijn mond valt open. 'I-ik moet gaan' zeg ik zacht en sta op. 'Wacht' zegt Niall en gaat bij me staan. 'Zoek me asjeblieft nog een keer op als je hier bent' zegt hij en kijkt me smekend aan. Ik knik langzaam. 'Mag ik je nummer' vraagt hij en ik knik nog een keer. Hij overhandigt me zijn mobiel en ik zet mijn nummer in zijn mobiel. 'Dankjewel, voor net' zeg ik en geef hem nog een korte knuffel. 'Ik moet nu echt gaan, mijn vader krijgt zijn uitslag' zeg ik en Niall kijkt me verbaasd aan. 'Ik leg het nog wel een keer uit' zeg ik terwijl ik achteruit loop. Ik draai me om en ren naar binnen. Niall verbaasd achterlatend. Wat is er net gebeurd?
