Είσαι το χάος στην ισορροπία μου

Παρτ 13

Καθομαι αμιλητη κοιταζοντας στο τζαμι. Οι σταγονες της βροχης καλυπτουν το παραθυρο και σιγα σιγα θολωνει ολοκληρο.

Αρια- σταματα εδω, λεω αποτομα

Χαρυ- μα ειμαστε στην μεση του πουθενα, λεει κοιταζοντας τα λιγα δεντρα που υπαρχουν

Σιγα που θα του ελεγα να με αφησει στο σπιτι μου. Πρωτον, δεν θελω να ξερει που ειναι, και δευτερον, δεν θελω να μαθουν οτι μενω σε αυτο το αχουρι.

Αρια- θα περπατησω, δεν ειναι αναγκη να με πας, λεω και ανοιγω την πορτα

Χαρυ- γιατι δεν παμε καπου αλλου... Μαζι;

Ξεφυσαω και τον κοιταω μεσα απο το καθρεφτακι.

Αρια- τι θες Χαρυ;

Χαρυ- τι να θελω;

Αρια- γιατι επιμενεις τοσο πολυ για να με γνωρισεις;

Γυριζει για να με κοιταξει κανονικα, και παρακολουθω τις μικρες σταγονιτσες από την βροχη, να πεφτουν απο τα βλεφαρα του.

Χαρυ- επειδη απο την πρωτη στιγμη μου κινησες το ενδιαφερον. Φαινεσαι πολυ μυστηρια και... Αυτο ειναι πολυ ωραιο.

Μπερδευτηκα. Το οτι ειμαι μυστηρια ειναι ωραιο;

Αρια- οσο και να θελω να σε καταλαβω, δεν. Καλυτερα να φυγω...

Παω να ανοιξω την πορτα αλλα το χερι του προσγειωνεται στο ποδι μου.

Χαρυ- μια βολτα μονο. ψελλιζει σαν να με παρακαλαει.

Χαζευω για λιγο τα γαλανα ματια του και προσπαθω να καταλαβω προς τι το τοσο ενδιαφερον. Τελικα νευω καταφατικα και ξεκιναει να οδηγαει προς το κεντρο.

Μετα απο λιγα λεπτα η δυνατή βροχή σταματάει. Παρκάρει το αυτοκίνητο και κατεβαίνει κάτω. Πιάνω το χεράκι για να ανοίξω την πόρτα μου και μόλις κατεβαίνω βλέπω τον Χάρυ σωριασμένο στο χώμα.

Άρια- εμ... Γιατί παριστάνεις το σκουλίκι; λέω σμίγοντας τα φρύδια μου

Ανακάθεται κρατώντας το πλευρό του, και κουνάει το κεφάλι του.

Χάρυ- προσπάθησα να γίνω gentleman αλλά με έσπρωξες. ψελλίζει και σηκώνεται

Μου ξεφεύγει ένα γέλιο και αυτός ξεφυσάει.

Μπροστά μας υπάρχει ένα ποτάμι και η έντονη μυρωδιά της βροχής κάνει την ατμόσφαιρα πιο δροσερή και κάπως ευχάριστη.