Είσαι το χάος στην ισορροπία μου

Παρτ 29

Αρια POV

Ξυπναω κατα το μεσημερι με ενα τρομερο πονοκεφαλο. Τα μαλλια μου ανακατεμμενα και το μαγκιγιαζ απλωμενο σε ολο το προσωπο και το μαξιλαρι μου.

Ανοιγοκλεινω πολλες φορες τα ματια μου για να ξυπνησω. Πωω ρε βλακα μου, ρεζιλι θα εγινα χτες...

Ξερω οτι οταν ειμαι μεθυσμενη, γινομαι αλλος ανθρωπος. Δεν ελεγχω τιποτα. Ουτε το σωμα μου, ουτε το μυαλο μου.

Πωω και ειχε και πολυ κοσμο. Ελπιζω μονο να μην εκανα καμια μεγαλη μαλακια.

Πρεπει καποιος να με εφερε γιατι αποκλειεται να επεστρεψα σπιτι μονη. Την αλλη φορα ξυπνησα στην μεση του δρομου και με ξυπνησε ενας θυμωμενος οδηγος.

Αφου χτενισω τους κομπους των μαλλιων μου και φτιαξω τα μουτρα μου, κατεβαινω κατω για να φαω πρωινο. Βασικα, καλυτερα να φαω μεσημεριανο.

Αρια- Πετροοο

Καμια απαντηση

Αρια- ρε βλακα, που...;

Πφ...Το ξεχασα πως εχουμε σχολειο. Υγεια.

Πινω τα χαπακια μου, και πεφτω στον καναπε. Η πλατη μου συγκρουεται με το σιδερο κατω απο το στρωμα. Φτηνιαρικος και αβολος καναπες.

Ανοιγω την τηλεοραση, αλλα το μονο που βλεπω ειναι οριζοντιες πρασινες και μαυρες γραμμες. Την κλεινω εκνευρισμενη, και αφου δεν εχω κατι αλλο να κανω, αρπαζω το κινητο μου.

Πραγματικα θελω να ξεκουμπιστω μια και καλη απο εδω μεσα. Σε λιγο γινομαι 17... Θα αντεξω για ακομη 1 χρονο. Μετα θα ειμαι ελευθερη να κανω οτιδηποτε γουσταρω.

Τα έχω σχεδιάσει σχεδόν όλα, ακόμη και την πιο μικρή λεπτομέρεια. Το μόνο που χρειάζομαι τώρα είναι λεφτά. Ναι αυτό είναι πρόβλημα... Όμως θα τα καταφέρω. Πάντα τα καταφέρνω.

Το κινητό μου διακοπτει τις σκέψεις μου, και το απαντάω.

Άρια- ναι, ψελλίζω βαριεστημένα

Χάρυ- να ρθω από 'κει; ρωτάει λαχανιασμένος

Άρια- όχι.

Λίγα δευτερόλεπτα σιωπής, και πάνω που είμαι έτοιμη να το κλείσω μου απαντάει

Χάρυ- άνοιξε, είμαι έξω.

Κοιτάω έξω από το παράθυρο κακ πράγματι εκεί είναι. Σηκώνομαι και όλα κινούνται. Ακουμπάω στο τραπέζι και κλείνω τα μάτια μου στιγμιαία.