Γιατί πιο εύκολα αποφεύγεις έναν μετεωρίτη, παρά έναν έρωτα...
Για να ερωτευτείς χρειάζονται περίπου 3 δευτερόλεπτα. Αρκεί μόνα να κοιτάξεις τα μάτια του άλλου... Τα μάτια φίλε μου. Αυτά σου κάνουν τη ζημιά...
Η δεκαεξάχρονη Δανάη, ζει μια πολύ...
Αφήνει το χέρι μου αργά, αλλά επειδή τα πόδια μου δεν με κρατάνε, γραπώνομαι από πάνω του
Λουκ- τι στο διαολο Δαναη; αναφωνεί αρπάζοντάς με
Σταθεροποιουμαι και γουρλωνω τα ματια μου
Ανεβαινω στο πεζοδρομιο και περπαταω γρηγορα προς το σπιτι μου χωρίς να πω τίποτα.
Γιατι παντα πρεπει να γινομαι ρεζιλι; ολο τραυλιζω και χανω τα λογια μου. Ασε το αλλο που δεν με κρατανε τα ποδια μου.
Και ολα αυτα, μονο οταν ειμαι με τον Λουκ. Δεν ξερω τι φταει... Ισως με τρομαζει λιγο ο χαρακτηρας του.
Ειναι που ειναι καπως... Αποτομος. Και σκληρος. Ή τουλαχιστον, προσπαθει να το παιξει σκληρος. Αλλα ταυτοχρονα ειναι και λιιιγο, ελαχιστα...καλος.
Βασικα δεν μπορω να βρω την καταλληλη λεξη για να τον χαρακτηρισω. Ο χαρακτηρας του με μπερδευει. Δεν μπορω να αποφασισω αν είναι αγενής... Ή αν ειναι γλυκός. Ίσως είναι και τα δύο... Και λίγο περισσότερο το δεύτερο.
...
Τελικά το σπίτι μου είναι πιο μακριά από ότι νόμιζα. Να μην σας πω ότι νόμιζα πως θα χανόμουν. Άσχετο αν μένω σε αυτή την πόλη για 16-17 χρόνια... Ποτέ δεν βρέθηκα σε αυτούς τους δρόμους, επειδή τους χαρακτήριζαν "περίεργους, επικίνδυνους και βρώμικους". Αυτό που με πορβληματίζει είναι που δέχθηκαν τόσο εύκολα να με αφήσουν να πηγαίνω με τα πόδια τελικά.
Φτάνω επιτέλους έξω από το σπίτι μου, και τους ειδοποιώ να μου ανοίξουν την καγκελόπορτα. Μπαίνω μέσα και ο Μαξ έρχεται καταπάνω μου.
Ευτυχώς είναι μικρούλης και δεν μπορεί να με ρίξει κάτω.
Τον Λουκ πάλι μικρούλη δεν τον λες, αλλά κατάφερε να σε ρίξει.
Δανάη- θες να παίξουμε ε;; Δυστυχώς έχω τα μαθήματα μου... Και πίστεψέ με είναι πάρα πολλά! λέω χαϊδεύοντάς τον
Βασικά δεν συνηθίζω να μιλάω σε σκύλους. Αλλά καμιά φορά μουρμουρίζω λίγα πραγματα στον Μαξ...
اوووه! هذه الصورة لا تتبع إرشادات المحتوى الخاصة بنا. لمتابعة النشر، يرجى إزالتها أو تحميل صورة أخرى.
