Είσαι το χάος στην ισορροπία μου

Παρτ 54

Ένα μεγάλο respect σε όσους είναι ακόμα εδώ μετά από τις λίγες εβδομάδες που άργησα να ανεβάσω κεφάλαιο. Shame on me:(
{σε περίπτωση που έχετε ένα κενό μνήμης, διαβάστε το Χάρυ POV εδώ κάτω για να θυμηθείτε λίγο. Σόρρυ again}

Χάρυ POV

Βλέποντας τον να σωριάζεται πίσω αναίσθητος, ένιωσα τόση ανακούφιση μόνο στην σκέψη ότι ο άνθρωπος που απεχθάνομαι περισσότερο κι από τον εαυτό μου, πέθανε. Ήμουν τρελή. Σκότωσα κάποιον. Μα δεν το ήθελα. Απλά αμύνθηκα... Ήταν ψυχοπαθής, μου είχε δημιουργήσει τραύματα, σωματικά και ψυχικά. Αυτός με σκότωσε πρώτη, με είχε εξευτελίσει, με είχε ταπεινώσει, με είχε αποτελειώσει.

Άρια- έπαιξε μαζί μου. Με χτυπούσε. Με βίασε...

Οι λέξεις της ηχούν σαν σειρήνες στο μυαλό μου. Την βίασε... Πόσο χρονών ήταν γαμώτο; Ήταν μικρή.

Χαμηλώνει το βλέμμα της παίζοντας νευρικά με τα χέρια της ενώ εγώ δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη. Τι να πω μετά από αυτό; Ότι και να πω είναι ανώφελο. Δεν μπορώ να σβήσω τις αναμνήσεις της. Διάολε δεν μπορώ...

Χάρυ- λυπάμαι. Λυπάμαι που τα έζησες όλα αυτά Άρια. Δεν ξέρω τι να πω...

Άρια- δεν χρειάζομαι οίκτο, Χάρυ. Θέλω να μείνω μόνη μου.
[...]
Χάρυ- καλά. Όμως να ξέρεις πως είμαι εδώ για σένα Άρια, δεν είσαι μόνη όπως νομίζεις.

Μένει ακίνητη χωρίς να απαντάει τίποτα και εγώ γυρίζω την πλάτη μου για να φύγω.

Αρια POV

Θέλω να κάψω αυτό το τετράδιο. Οι αναμνήσεις είναι βαριές γαμώτο, οι εικόνες, οι φωνές... Με πνίγουν όλα. Το δωμάτιο μου έχει μικρύνει τόσο πολύ, ο αέρας είναι σχεδόν ανύπαρκτος. Μαζί με την αξιοπρέπεια μου. Ξέρει. Ο Χάρυ ξέρει.

Ξέρει πράγματα που κανείς άλλος δεν έχει ακούσει. Ούτε καν η μάνα μου. Ούτε καν ο αδερφός μου.

Γιατί νοιάστηκαν ποτέ; Όχι.

Νοιάστηκε κάποιος άλλος για μένα ποτέ; Όχι.

Και δεν θέλω να πιστέψω πως αυτό το παιδί νιώθει έστω και κάτι μικρό. Δεν του αξίζει... Δεν του αξίζω.

Είμαι άχρηστη, το μόνο που κατάφερα στην άθλια ζωή μου, είναι να την καταστρέψω.