Είσαι το χάος στην ισορροπία μου

Παρτ 37

Αρια POV

Ανακαθομαι στην θεση μου και τον σκαναρω. Παρολο που εχω 2-3 χρονια να τον δω, ξερω πολυ καλα οτι κατι παιζει εδω.

"Πεθανε" λεει ξερά

"Ποιος;" ρωταω ξαφνιασμενη

Δεν περιμενα αυτη την απαντηση

"Η γιαγια"

"Ποια γιαγ..."

Λιγο πριν τελειωσω τα λογια μου, μου ερχεται σαν βομβα η φιγουρα της γιαγιας στο μυαλο μου.

"Η γιαγια Ελπίδα;"

Κουναει καταφατικά το κεφάλι του.

Καρφωνω το βλεμμα μου στο κενο. Δεν ξερω τι να πω

Αυτη η γυναικα ηταν ο μονος ανθρωπος που συμπαθουσα τοτε. Ο πιο γλυκος ανθρωπος που γνωρισα...

"Πώς; Γιατί;" ρωτάω μένοντας ακίνητη.

"Γέρασε Άρια, αυτό. Πέθανε, τέλος" λέει παίζοντας το και καλά αδιάφορος

"Πως γίνεται να είσαι τόσο αναίσθητος; Σε αυτή τη γιαγιά οφείλεις ακόμα και την ζωή σου" ψελλίζω χωρίς να απομακρύνω το βλέμμα μου από το κενό.

"Μαλακίες..." μουρμουρίζει μέσα απ'τα δόντια του

Διώχνω ένα δάκρυ που είναι έτοιμο να κυλήσει στο μάγουλό μου και προσπαθώ να τοποθετήσω τα πράγματα σε μια σειρά στο μυαλό μου.

"Έχεις αλλάξει... Έγινες πιο συναισθηματική. Ποιος; Εσύ" λέει κοιτώντας με διαπεραστικά.

"Δεν έχω αλλάξει και δεν έχω σκοπό να το κάνω. Ξέρεις πολύ καλά, πόσα σημαίνει αυτή η γυναίκα για μένα, όπως ξέρεις και ποσα σημαίνει για σένα. Το μόνο που κάνεις τώρα είναι να το παίζεις σκληρός και αναίσθητος, ενώ στην πραγματικότητα δεν είσαι."

Παρακολουθεί τα μάτια μου καθώς ανοιγοκλείνουν, εμποδίζοντας τα ανεπιθύμητα δάκρια να κάνουν την εμφάνισή τους

"Ενω εσύ... Είσαι τρομερά δυνατή και σκληρή. Δεν λυγίζεις με τίποτα." λέει ειρωνικά

"Είπα εγώ ποτέ πως είμαι; Απλά εσύ έχεις σχηματίσει αυτή την γνώμη για μένα. Όπως και όλοι οι άλλοι. Χωρίς να ξέρετε αν κάτι ισχύει ή όχι, βάζετε ταμπέλες στους άλλους." ψελλίζω καρφώνοντας τον με το πιο ψυχρό βλέμμα μου