Είσαι το χάος στην ισορροπία μου

Παρτ 58 {Last one}

Άρια POV

Δυο μέρες μετα
Ξυπνάω μέσα στην αγκαλιά του Χάρυ. Δεν ξέρω πότε αποκοιμηθήκαμε... Όμως θυμάμαι ακριβώς τι είπαμε χτες βράδυ.

Μου είπε περισσότερα για τα αισθήματα του, πράγμα που με φόβισε λίγο. Αυτό το άτομο έχει φύγει οριστικά από το σπίτι του για να έχει την ευκαιρία να με βλέπει. Όσο και αν λέω πως όλα αυτά που κάνει είναι απλά στιγμιαίες πράξεις, δεν θα αρνηθώ πως προσπάθησε να με βοηθήσει αρκετές φορές.

Προσπάθησε... Αλλά δεν τα κατάφερε. Πάντα θα είμαι μια μίζερη κατεστραμμένη κοπέλα. Όσο κι αν προσπαθεί να μου αλλάξει το κέφι, να με φροντίζει λες και είμαι το πολυτιμότερο άτομο στο κόσμο... Εγω δεν σταματάω να νιώθω σαν σκουπίδι.

Είμαι άχρηστη. Ούτε το πιο απλό πράγμα δεν ξέρω να κάνω.

Δεν ξέρω να αγαπάω. Και αυτό που ψάχνει ο Χάρρυ είναι αγάπη. Όσο και να μου λέει πως δεν τον νοιάζει αν θα τον αγαπήσω πίσω... Ξέρω πως αυτό είναι που ψάχνει. Λογικό είναι άλλωστε. Να αγαπάς κάποιον και αυτός να μην δίνει δεκάρα για σένα, δεν είναι και το ωραιότερο συναίσθημα.

Δεν μπορώ να τον αφήσω να νοιάζεται για μένα. Είμαι κενη. Δεν μπορώ να του προσφέρω τίποτα το αληθινό.

Για ψεύτικα συναισθήματα, ούτε που να το σκέφτομαι. Δεν του αξίζουν. Δεν θέλω να μετατρέψω την ζωή του σε ένα ζωντανό θέατρο. Είναι άδικο. Δεν του αξίζουν ψεύτικα συναισθήματα, δεν του αξίζω εγώ.

Ξέρω ότι πολλοί λέτε... "Πας καλά κοπέλα μου; Δεν βλέπεις πόσα έκανε για σένα το παιδί; Και εσύ εξακολουθείς να είσαι αχάριστη;"

Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να του δώσω αυτό που του αξίζει. Ούτε καν το το ένα δέκατο δεν είμαι ικανή να του δώσω.

Είναι όμορφος...

Γυρνάω το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω. Επιβεβαιώνω τις σκέψεις μου.

Θα μπορούσε να έχει όποια θέλει, και έκανε το λάθος να πέσει σε εμένα. Τον λυπάμαι. Δεν πρόκειται να βγάλει άκρη μαζί μου. Ούτε εγώ δεν μπορώ άλλωστε.

Τα δάχτυλά μου αγγίζουν το μάγουλό του. Είναι κρίμα να παιδεύεται για μια σαν εμένα.

Ένας αφόρητος πόνος τρυπάει το στομάχι μου. Δεν έχω φάει τίποτα γαμώτο...

Αλλά δεν πεινάω. Παρόλο που το στομάχι μου είναι άδειο, φαίνεται ότι δεν μου απέμεινε ούτε η πείνα ως συναίσθημα.