After 2 (Greek Translation)

Chapter 170

Εννιά μέρες.

Εννιά μέρες έχουν περάσει χωρίς να έχω ακούσει ούτε μια λέξη από τον Χάρρυ. Δεν πίστευα ότι ήταν πιθανό για μένα να περάσω ούτε μια μέρα χωρίς να μιλήσω μαζί του, πόσο μάλλον εννιά. Μου φαίνονται σαν εκατό ειλικρινά αλλά κάθε δευτερόλεπτο πονάω λιγότερο από το προηγούμενο. Δεν ήταν εύκολο, ούτε καν κοντά σε αυτό. Ο Κεν τηλεφώνησε στον κ.Vance για να ζητήσει άδεια για μένα μέχρι τη Δευτέρα, που σημαίνει ότι θα έχανα μόνο μια μέρα έτσι κι αλλιώς. Θα πάλευα, θα έβαζα τα δυνατά μου για να περάσω την μέρα χωρίς να καταρρεύσω.

Ξέρω ότι εγώ είμαι αυτή που έφυγε, αυτή που απομακρύνθηκε όμως με σκοτώνει που δεν έχει προσπαθήσει καν. Πάντα έδινα περισσότερα σε αυτή τη σχέση και αυτή ήταν η ευκαιρία του να μου δείξει πως νιώθει στ'αλήθεια. Πιστεύω ότι κατά κάποιο τρόπο αυτό κάνει, απλά είναι το αντίθετο από αυτό που νόμιζα και ήθελα απελπισμένα. Αυτό που χρειαζόμουν.

Ξέρω ότι ο Χάρρυ με αγαπάει, το ξέρω. Όμως, ξέρω και ότι αν με αγαπάει όσο νομίζω ότι με αγαπάει θα είχε κάνει κάτι για να μου το δείξει μέχρι τώρα. Είπε ότι δεν θα τα παρατούσε, αλλά το έκανε. Τα παράτησε, και με παράτησε. Αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι ότι την πρώτη εβδομάδα περιπλανιόμουν τελείως χαμένη. Ήμουν χαμένη χωρίς τον Χάρρυ. Χαμένη χωρίς τα ευφυή του σχόλια. Χαμένη χωρίς τα κακόγουστα αστεία του. Χαμένη χωρίς την ασφάλεια και την αυτοπεποίθηση του. Χαμένη χωρίς τον τρόπο που μερικές φορές σχεδίαζε κύκλους στο χέρι μου ενώ το κρατούσε στο δικό του, χωρίς τον τρόπο που με φιλούσε χωρίς λόγο και χαμογελούσε όταν νόμιζε ότι δεν κοιτούσα. Δεν θέλω να είμαι χαμένη χωρίς αυτόν, θέλω να είμαι δυνατή. Θέλω οι μέρες και οι νύχτες μου να είναι απλά ίδιες είτε είμαι μόνη είτε όχι. Αρχίζω να υποπτεύομαι ότι θα είμαι για πάντα μόνη, όσο δραματική και αν φαίνεται αυτή η σκέψη, δεν ήμουν ευτυχισμένη με τον Νόα αλλά και πάλι με τον Χάρρυ δεν τα καταφέραμε. Ίσως είμαι σαν την μητέρα μου σε αυτό το τομέα, ίσως είμαι καλύτερα μόνη.

Δεν ήθελα να τελειώσει έτσι, τόσο απότομα και στεγνά. Ήθελα να μιλήσω για όλα, ήθελα να απαντήσει στις κλήσεις μου έτσι ώστε να μπορούσαμε να φτάσουμε σε κάποιου είδους συμβιβασμού. Απλά ήθελα χώρο, ήθελα ένα διάλλειμα από αυτόν για να του δείξω ότι δεν είμαι το χαλάκι του και ότι δεν θα ανεχτώ να μου φέρεται με αυτό τον τρόπο και να μου λέει ψέματα συνεχώς. Απέτυχα μάλλον γιατί προφανώς δεν νοιάζεται τόσο όσο πίστευα. Ίσως αυτό ήταν το σχέδιο του ανέκαθεν.