After 2 (Greek Translation)

Chapter 174

Έντεκα μέρες.

Έχουν περάσει έντεκα μέρες που δεν έχω ακούσει νέα του Χάρρυ και κάθε δευτερόλεπτο πονάει λιγότερο από το προηγούμενο. Η παρέα του Ζέιν έχει βοηθήσει σίγουρα σε αυτό.

Απόψε είναι το δείπνο στο σπίτι του Κρίστιαν και φοβάμαι πως το να βρίσκομαι κοντά σε γνώριμα πρόσωπα θα μου θυμίσει τον Χάρρυ, διαλύοντας τους τοίχους που έχω χτίσει. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια μικρή ρωγμή και δεν θα είμαι πια προστατευμένη.

Έχω λιγότερο από δεκαπέντε λεπτά να ετοιμαστώ για το πάρτι. Τα μαλλιά μου είναι ίδια όπως πάντα, ελεύθερες χαλαρές μπούκλες αλλά το μακιγιάζ μου είναι πιο σκούρο από το συνηθισμένο. Γλιστράω το βραχιόλι στον καρπό μου, παρόλο που ξέρω πως δεν θα έπρεπε να το φοράω, νιώθω γυμνή χωρίς αυτό. Είναι κομμάτι μου πλέον, όπως και αυτός είναι... ήταν.

Το φόρεμα δείχνει καλύτερα πάνω μου από ότι χθες και χαίρομαι που πήρα πίσω τα κιλά που έχασα τις πρώτες μέρες που έτρωγα ελάχιστα.

"Απλά το θέλω πίσω με τον τρόπο που ήταν πριν και θέλω να σε δω ξανά στη πόρτα μου." Η μουσική παίζει καθώς πιάνω την μικρή τσάντα-φάκελο μου και βγάζω τα ακουστικά από τα αυτιά μου για να τα βάλλω μέσα.

Όταν συναντώ την Κάρεν και τον Κεν στον κάτω όροφο είναι ντυμένοι στην τρίχα. Η Κάρεν φοράει ένα μακρύ μπλε φόρεμα με άσπρα μοτίβο και ο Κεν κουστούμι και γραβάτα.

"Δείχνεις υπέροχη." Χαμογελώ στην Κάρεν και τα μάγουλά της κοκκινίζουν.

"Σε ευχαριστώ γλυκιά μου, και εσύ το ίδιο." Το χαμόγελο της λάμπει.

Είναι τόσο γλυκιά, θα μου λείψει το να μην τους βλέπω τόσο συχνά όταν θα φύγω αλλά δεν μπορώ να μείνω εδώ για πάντα. Πρέπει να βρω ένα δικό μου διαμέρισμα.

"Σκεφτόμουν αν κάποια στιγμή αυτή τη βδομάδα θα μπορούσαμε να βγούμε στο θερμοκήπιο και να δουλέψουμε λιγάκι;" Με ρωτάει καθώς προχωράμε στο αυτοκίνητο, τα μπεζ τακούνια μου χτυπούν δυνατά στο πεζοδρόμιο.

"Θα το ήθελα πολύ." Της λέω και μπαίνω στα πίσω καθίσματα του Volvo.

"Αυτό το πάρτι θα είναι τόσο ωραίο, έχουν καιρό να πάμε σε πάρτι σαν και αυτό." Η Κάρεν πιάνει το χέρι του Κεν στο δικό της και το ακουμπά στα πόδια της ενώ αυτό βγαίνει από τον πεζόδρομο.

Η στοργή τους δεν με κάνει να ζηλεύω, μου υπενθυμίζει πως οι άνθρωποι μπορούν πράγματι να είναι καλοί ο ένας για τον άλλον.