After 2 (Greek Translation)

Chapter 162

Harry's POV.

«Σου αρέσει το κοτόπουλο;» ρωτάει η Τέσσα τον Σμιθ κι εκείνος νεύει.

«Είναι καλό;» της λέω για να μαλακώσω το χτύπημα που δέχτηκε απ' τον Σμιθ, ο οποίος ακόμα δεν θέλει να της μιλήσει.

Μου δίνει ένα ευχαριστήριο χαμόγελο αλλά δεν συναντά τα μάτια μου.

Κατά το υπόλοιπο του γεύματος τρώμε σε ησυχία.

Ενώ η Τέσσα καθαρίζει την κουζίνα εγώ κατευθύνομαι στο σαλόνι και μπορώ να ακούσω τα μικρά βήματα να με ακολουθούν.

«Μπορώ να σε βοηθήσω;» τον ρωτάω και βουλιάζω στον καναπέ.

«Όχι» ανασηκώνει τους ώμους, στρέφοντας την προσοχή του στην τηλεόραση.

«Εντάξει τότε...» κυριολεκτικά δεν έχει τίποτα καλό απόψε.

«Ο μπαμπάς μου θα πεθάνει;» ρωτάει η μικρή φωνή δίπλα μου.

«Τι;»

«Ο μπαμπάς μου, θα πεθάνει;» ρωτάει ο Σμιθ.

«Όχι, απλώς αρρώστησε από τροφική δηλητηρίαση ή κάτι τέτοιο.»

«Η μαμά μου ήταν άρρωστη και είναι νεκρή» λέει, κάνοντάς με να πνιγώ με την ίδια μου την αναπνοή.

«Εμμ... ναι. Αυτό ήταν διαφορετικό.»

Καημένο παιδί.

«Γιατί;»

Χριστέ, κάνει τόσες πολλές ερωτήσεις. Θέλω να φωνάξω την Τες, αλλά κάτι στην ανήσυχη έκφραση του προσώπου του με σταματάει. Δεν θα της μιλήσει καν, οπότε δεν νομίζω πως θα ήθελε να την φέρω εδώ.

«Ο μπαμπάς σου είναι μόνο λίγο άρρωστος... και η μαμά σου ήταν πραγματικά άρρωστη. Ο μπαμπάς σου θα γίνει καλά.»

«Λες ψέμματα;» μιλάει ώριμα παρά τα χρόνια του, σχεδόν όπως έκανα πάντα εγώ.

Υποθέτω ότι αυτό συμβαίνει όταν αναγκάζεσαι να μεγαλώσεις πολύ γρήγορα.

«Όχι, θα στο έλεγα αν ο μπαμπάς σου επρόκειτο να πεθάνει» λέω, και το εννοώ.

«Θα το έκανες;» τα φωτεινά μάτια του λάμπουν και είμαι τρομοκρατημένος ότι μπορεί να κλάψει. Δεν έχω καμία απολύτως ιδέα τι θα έκανα εάν έκλαιγε αυτή τη στιγμή. Θα έτρεχα. Θα έτρεχα μέσα στο άλλο δωμάτιο και θα κρυβόμουν πίσω απ' την Τέσσα.

«Ναι. Τώρα ας μιλήσουμε για κάτι λιγότερο αρρωστημένο.»

«Τι σημαίνει 'αρρωστημένο;'»