Broken Girl

Deel 13

Ilse:

Samen met Amy ben ik op haar kamer om nog wat spullen uit te pakken. De afgelopen drie dagen dat ze bij ons is, hebben we niet veel tijd gehad om spullen uit te pakken. Bart is nu bij zijn vrienden en dus ben ik alleen met Amy. De dagen dat ze bij ons is, heeft ze nog niks gezegd. Ik vind het zo zielig voor haar. Ik weet niet eens of ze echt geadopteerd wilde worden. Even kijk ik naar haar en zie dat ze bezig is met haar koffer. Wat zal er in haar om gaan? Wat zal ze voelen? En wat zou ze denken? Wat is er gebeurd in haar verleden? Allemaal vragen waarop ik heel graag antwoord wil, maar niet weet of ik die in die nabije toekomst zou gaan krijgen. Ik besluit om maar veder te gaan met uitpakken. Kleren, een paar schoenen en een doosje met sieraden."Je kan echt heel goed zingen." Ik hoor de stem van Amy plots naast me. Ik draai gelijk mijn hoofd naar Amy."Dank je wel" zeg dankbaar, maar nog wel even verbaasd over haar plotselinge actie. Amy glimlacht kort. Ze pakt een doosje uit haar koffer en kijkt ernaar. Dan maakt ze hem open."Mijn moeder en ik zijn altijd al fan van je geweest." "Echt waar?!" Zeg ik terwijl ik aandachtig luister naar haar verhaal en haar stem. "Ja, en als je op de radio was dan zetten we die heel hard en gingen we meezingen." Zegt ze met wwn een glimlach "Lief!" Zeg ik. Ik zie haar naar een foto staren. Ze krijgt tranen is haar ogen. Zonder aarzeling sta ik op en loop ik naar haar toe. Voorzichtig kniel ik bij haar neer en kijk ik naar waar ze naar keek. Ik zie een foto van Amy en een vrouw. Waarschijnlijk is dat haar moeder. Zachtjes leg ik mijn hand op haar rug om haar te troosten. Even lijkt ze het te accepteren, maar dan schiet ze op en loopt ze angstig weg."Amy sorry, ik wil je alleen maar helpen! Amy blijf alsjeblieft hier!" Ik blijf roepen, maar het helpt niet. "Lieverd, ik hou van je!" Roep ik. Bij die woorden staat ze abrupt stil. Langzaam draait ze zich om terwijl ik tranen over haar gezicht zie stromen. Heel voorzichtig en langzaam loop ik naar haar toe om haar niet weer angstig te maken. Gelukkig blijft ze staan. Dan sla ik mijn armen om haar heen. Even voel ik een schok door haar heen gaan, maar ze blijft staan. Even aarzelt ze, maar dan slaat ze ook haar armen om me heen. Ik hoor haar huilen. Het voelt fijn om haar in mijn armen te hebben. Eindelijk. Even laat ik haar los. Ik kijk naar haar betraande ogen."Lieverd, wil je me vertellen wat er allemaal is gebeurd vroeger." Ze schud haar hoofd."Waarom niet?" Vraag ik voorzichtig."Ik kan het niet!" Ze begint weer te huilen."Maar misschien lucht het op" zeg ik als tegenargument. Dan stopt ze met huilen en knikt ze."Oké dan." Ik lach eventjes kort en samen lopen we naar het bed. Zenuwachtig om wat komen gaat.