Broken Girl

Deel 35

Ilse:

"Papa was terug." Met die woorden begint ze te vertellen."Hoe bedoel je?" Ze snikt."Ik vertelde toch dat mijn vader was weggegaan." Ik knik."Hij was terug en... en..." ze begint weer te huilen."Hé meisie, stil maar." Ik probeer haar te troosten, maar ze is te overstuur."Het... het is mijn schuld!" "Wat is jou schuld?" 'Alles!" Ik weet niet wat ze bedoelt, maar ik weet wel zeker dat helemaal niks haar schuld is."Liefje, wat is jouw schuld?" dring ik aan."Dat mijn ouders gescheiden zijn, mijn vader weg was en nu weer terug was. Ik was de reden waardoor hij ging drinken en ik was de reden dat mijn ouders uit elkaar zijn!" Terwijl ik schrik van haar gedachte begint zij weer te huilen. "Liefje, dat is niet waar. Echt niet." "Jawel!" Schreeuwt Amy nu. Ze is in paniek. Dat kan je zien. Ik kijk naar Bart die even ernstig terug kijkt. Als Amy een beetje gekalmeerd is, probeer ik haar van die gedachte af te helpen."Lieverd, jij bent niet de reden van je vaders verslaving." "Jawel!" "Heeft je vader dat gezegd?" Ze knikt."Luister niet naar hem. Jij kan er niks aan doen." Ze reageert niet."Liefje?" Ze gaat er niet op in. Ik zie dat ze het wilt laten en dat doe ik dan ook maar."Wat is er gebeurd?" Amy zucht. Niet van verveling of irritatie, maar van angst."Ik liep vanuit de studio naar huis en opeens werd ik onderuit geschopt. Ik keek en zag mijn vader. Hij begon te schoppen, ik begon te gillen en toen...." Amy stopt haar zin even en de tranen schieten in mijn ogen."Toen werd alles zwart" eindigt ze haar verhaal. Ik pak ondertussen huilend haar hand vast."Wat is er daarna gebeurd?" Fluistert ze zachtjes alsof ze bang is voor het antwoord. Is ze waarschijnlijk ook. "Mensen op straat hebben de ambulance gebeld en je vader proberen te laten stoppen, maar dat hielp niks. Tot de politie erbij kwam en toen moest hij wel stoppen." Ik zucht even."Je bent met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht en toen hebben ze mij gebeld. Op mijn beurt heb ik Bart weer gebeld." Ik kijk naar Bart en hij strijkt even met zijn hand over mijn haar. "Hoe... hoe lang lig ik hier al?" "2 weken ongeveer." "2 weken?" Ik knik. Ze kijkt weer heel angstig."Ik wil weg hier!" Schreeuwt ze."Ilse, ik wil weg!" Ze begint te trappen en raakt in paniek."Liefje, blijf alsjeblieft rustig liggen!" "Neeee!" Gilt ze."Bart!" Roep ik. "Amy, als je rustig blijft liggen dan ga ik even vragen wanneer je weg mag." Amy stopt direct met gillen. Ze knikt en gaat weer liggen."Ik ga wel" zeg ik tegen Bart en zonder op antwoord te wachten, loop ik de deur uit. Daar zucht ik. Ik moest gewoon even die kamer uit. Alles wat Amy net vertelde. Het sloeg in als een bom. Ik loop door en zoek naar iemand die mij meer kan vertellen over wanneer Amy naar huis mag. Samen thuis. Met Bart en Amy. Die gedachte maakt me vrolijker dan welke ook ter wereld.