Broken Girl

Deel 16

Amy:

Ilse is net weg en ik hoor haar voetstappen op de trap."Hey liefje, was het leuk?" Hoor ik haar zeggen. Ik val op het bed en denk terug aan het gesprek met Ilse. Had ik het wel moeten zeggen? Ik sta op en loop naar de deur. Ik kan het nu toch niet meer terugdraaien. En Ilse is toch nu alles aan Bart aan het vertellen. Ik loop een stuk naar de trap toe om te horen wat ze zeggen. Dan stop ik. Wilde ik ze net afluisteren? Nee, dat is ongelooflijk onbeleefd. Ik kijk om me heen en zie aan het einde van de gang aan de linkerkant een deur die ik nog helemaal niet ken. Echt tijd om het huis te verkennen, had ik niet. Nou ja, ik had het wel, maar ik heb de afgelopen dagen vooral in mijn kamer gezeten. Bang voor wat er ging komen. Voorzichtig loop ik naar de deur toe. Even aarzel ik, maar dan duw ik de deurklink omlaag en open de deur. Als ik binnen ben, kijk ik mijn ogen uit. Allemaal muziekspullen. Een drumstel, een gitaar en overal liggen blaadjes met half geschreven nummers op de grond. Mijn aandacht blijft hangen op de gitaar die op zijn standaard in de hoek van de kamer staat. Ik loop er heen en pak hem op. Ik kijk de kamer rond en zie dat er ook een bank staat. Ik loop erheen en ga er zitten met de gitaar op mijn schoot. Ik begin de akkoorden van Miracle te spelen. Op het juiste moment begin ik met zingen.

Ilse:

"Jeetje, dat ze dit al op jonge leeftijd moet meemaken!" "Ik weet het" antwoord ik. Ik heb net het hele verhaal dat Amy aan mij vertelde ook aan Bart verteld. Hij schrikt er duidelijk van. A miracle looking in my life
A mirror-ball showing me all these faces
A miracle looking in my life, after all
A miracle looking in my life
A mirror-ball showing me all these faces
A miracle
A miracle
A miracle.

Ik kijk naar Bart."Dat moet Amy zijn!" zeg ik met een twinkle in mijn ogen. Ik sta op en ren bijna in de richting van het geluid." Bart rent achter me aan. "Het komt uit de muziekkamer!" De deur staat daar nog open. Om Amy niet te laten schrikken, loop ik zachtjes verder. Dan zie ik haar. In de muziekkamer, op de bank, met mijn gitaar op der schoot, spelen. Ze heeft niet in de gaten dat wij daar staan. It's keeping all the memories behind. De laatste zin sprak ze uit en gelijk begin we te klappen. Als reactie daarop schrikt Amy op. "Sorry, sorry, ik wilde niet aan jullie spullen zitten." "Nee, dat maakt niet uit. Je kan prachtig spelen en zingen!" "Zo goed ben ik niet." "Echt wel!" Roept Bart uit. "Oké... dank... dank jullie wel" zegt ze verlegen."Ik heb een idee!" Roep ik uit."Amy als jij nou jouw gitaar gaat halen uit je kamer, dan kunnen we samen een liedje spelen en zingen!" "Echt waar?" "Ja natuurlijk!" "Oké is goed!" roept Amy duidelijk enthousiast. Ze rent langs ons heen en niet veel later komt ze aan met haar gitaar. Samen gaan we zitten op de bank."Welk liedje wil je zingen?" Vraag ik. Even denk ze na."Proud!" Roept ze blij."Is goed" antwoord ik. Dan begin ik te spelen en niet veel later zingen we samen. Amy en ik. Samen.