Broken Girl

Deel 18

Ilse:

Het is half 4. Over een half uurtje komen onze ouders. Samen met Bart zit ik op de bank. Ik tegen Bart aan en Bart met zijn armen om mij heen geslagen."Hadden we het met Amy moeten overleggen?" Vraag ik aan Bart."Misschien" antwoordt hij. De reactie van Amy gisteren was niet erg vrolijk. We kregen er zelfs een hele discussie over. Ik probeerde haar rustig uit te leggen dat er niks ergs gaat gebeuren, maar ze raakte compleet in paniek. Daarna is ze hard naar boven gerend en toen ik kwam kijken, sliep ze al. Ik vindt het rot voor haar. Het is moeilijk voor haar om nog iemand te vertrouwen."Heb jij haar nog gezien na de lunch vanmiddag?" Vraagt Bart. Ik schud mijn hoofd."Nee, ik niet. Ze zit al de hele dag op haar kamer. Zullen we de afspraak anders afzeggen?" "Nee, ze moeten haar toch ooit ontmoeten?" "Dat is waar." Ik kijk op de klok. Nog een kwatier en dan zijn ze er."Ik ga naar Amy toe. Als onze ouders komen, doe jij dan open?" Vraag ik aan Bart terwijl ik al ben opgestaan."Is goed" antwoordt Bart. Ik loop naar de trap om vervolgens die op te lopen en richting de kamer van Amy te gaan. Ik klop op haar deur aangezien die dicht is. Dan doe ik hem open en kijk ik om het hoekje naar Amy die op haar bed ligt. Ze staat op."Hey lieverd." "Hey" antwoordt ze somber."Onze ouders komen zo. Kom je mee naar beneden?" Vraag ik hoopvol terwijl ik het antwoord verwacht waar ik bang voor ben. Amy schud haar hoofd."Nee" antwoord ze terwijl ze gaat zitten als teken dat ik naast haar moet komen zitten."Maar lieverd, waarom niet?" Het antwoord weet ik al."Ik wil niet dat mensen me nog meer pijn doen." "Maar wat nou als ik beloof dat ze je geen pijn doen." Amy zegt niks."Je kan mij vertrouwen" fluister ik zachtjes. Even zie ik dat Amy niet weet wat ze moet zeggen, maar dan stelt ze me toch gerust."Weet ik wel, maar hun niet." Op dat moment gaat de bel."Bart, doe jij open?" schreeuw ik naar beneden. Even later hoor ik de stemmen van Bart zijn ouders en mijne in de gang."Je kan ze echt vertrouwen. Het zijn ontzettend lieve mensen. Ga met me mee naar beneden. Je zult zien dat het goed komt." Na even twijfelen, stemt ze toch in."Kom je?" Ze knikt en gaat naast me lopen. Stevig houdt ze mijn hand vast. Een gevoel dat ik nooit meer zal vergeten.