Broken Girl

Deel 12

Ilse:

Ik stap de auto uit en zie het grote weeshuis voor me staan, net als gisteren. Hand in hand loop ik samen met Bart de ingang tegemoet. Ik duw de deur open en zie dat daar Lieke staat. Met Amy."Hoi" roep ik vrolijk."Hallo" antwoordt Lieke. Ik kijk naar Amy en glimlach naar haar, maar Amy kijkt me nog angstiger aan dan gisteren"Nou meisje." Lieke keert zich naar Amy."We gaan je missen."Lieke strekt haar armen uit. Ik zie dat Amy aarzeld, maar dan geeft ze haar toch een knuffel. Wat zou ik dat graag willen. Haar een knuffel geven, haar vasthouden en zeggen dat alles goed komt, maar ik weet dat ik geduld moet hebben en dat uiteindelijk alles op zijn plek valt."Zal ik je koffer pakken?" vraagt Bart als hij naar Amy toe loopt. Van schrik stap Amy achteruit en houd haar koffer stevig vast. Die angstige blik is er weer."Oké, je mag hem natuurlijk ook zelf in de auto zetten." Zegt Bart terwijl hij weer een stap achteruit doet. Achter haar rug zie ik een gitaarkoffer hangen."Hé, speel je gitaar?" "Ja ze speelt gitaar en ze kan het nog goed ook. En zingen kan ze ook als de beste." Even denk ik een klein glimlachje te zien verschijnen op het gezicht van Amy, of verbeelde ik me het?"Zal ik je gitaarkoffer dragen?" Voorzichtig loop ik naar Amy toe. Dan merk ik dat ze het wel wil en haalt ze langzaam haar gitaarkoffer van haar rug af onderwijl dat ze mij goed in de gaten houdt. Dan pak ik hem aan."Nou, ik denk dat het tijd is om te gaan." Ik knik. Zo blij als ik ben en met de gitaarkoffer van Amy in mijn hand lopen we met zijn allen naar de uitgang.

Amy:

Even draai ik me om en kijk naar het interieur van het weeshuis."Kom je lieverd?" hoor ik een stem achter. Het is de stem van Ilse. Ik loop naar haar toe en daarna loop ik achter Bart en Lieke aan. Ilse loopt naast me en op één of andere manier voelt het fijn. Ik besluit om niet keihard weg te rennen, maar gewoon om naast haar te blijven lopen. Even kijk ik omhoog en Ilse kijkt me ook aan. Ze lacht."Zal ik je koffer in de achterbak zetten?" Vraagt Bart aan mij. Ik hou mijn koffer stevig vast."Wil je het zelf doen?" Ik loop voorzichtig naar de auto en probeer mijn koffer in de ruime achterbak te krijgen, maar het lukt niet. Ilse merkt dat blijkbaar, want ze tilt de achterkant van de koffer op en legt het in de achterbak. Even schiet er een schok door me heen en mijn hoofd zegt wegrennen, maar ik blijf staan zodat de koffer niet valt, maar netjes in de achterbak komt te liggen. Na de spullen in de auto te hebben gelegd en afscheid te hebben genomen, stap ik in de auto. Bart rijdt en Ilse zit naast hem. Ik zit achterin. Dan start Bart de auto en langzaan rijden we weg. Ik zwaai naar Lieke die terugzwaait. Even kijk ik nog vanuit de auto door het raam van de kamer heen naar de kamer van Selina en mij die nu niet meer onze kamer is. Even rolt er een traan over mij wang, maar snel veeg ik die weg. Dan rijdt Bart van de parkeerplaatsen af. Op naar een nieuw leven...

Na een uur arriveren we bij het huis van Bart en Ilse en dat is dus nu ook mijn huis. Ilse haalt mijn spullen uit de achterbak en Bart doet de deur open."Wat vindt je ervan?" Vraagt Ilse als we binnen zijn. Ik antwoord niet. Het is heel erg groot denk ik bij mezelf."Zullen we je kamer gaan bekijken?" Weer zonder antwoord te geven, loop ik achter hun aan naar boven. Als ik mijn kamer in kom, zie ik dat één muur paars is. Paars is mijn lievelingkleur. De kamer is echt prachtig!"Dit is je kamer vanaf nu." Nu besef ik het pas echt. Dit is mijn huis, mijn kamer en Bart en Ilse zorgen voor mij. Wat moet ik ervan denken?