Broken Girl

Deel 29

Amy:

*Een paar weken later*

"Dan mogen jullie gaan" hoor ik Pablo zeggen en ik sta op. Ik volg nu al bijna 2 maanden les op de studio en het is geweldig! Roos, Lucas en Sanne zijn echt al mijn vrienden geworden en ik heb het idee dat ik ze echt kan vertrouwen. Thuis gaat ook alles goed. Bart en Ilse vertrouw ik voor 100 procent en ik praat veel met ze over alles wat ik in het verleden heb meegemaakt. Vooral met Ilse eigenlijk. Met haar kan ik gewoon goed praten. Ook met Selina die haast elke dag langs komt of ik ga naar haar toe."Kom je nog repeteren voor de opdracht van Pablo?" Ik schrik op uit mijn gedachte. Het is Roos. Nee sorry, ik kan niet. Ik heb met Ilse afgesproken om na school te gaan winkelen." Dit is de eerste keer dat ik samen met Ilse echt iets leuks ga doen. Ik ben nog nooit met haar naar de bioscoop geweest bijvoorbeeld. Dat kwam gewoon, omdat ik eerst moest wennen, maar nu heb ik eindelijk het gevoel dat ik mijn leven weer een beetje op de rit heb. "Oké, geen probleem. Veel plezier!" "Dank je" lach ik. "Veel succes met repeteren!" Na dat gezegd te hebben, loop ik richting huis. Wat heb ik zin om met Ilse te gaan winkelen! Het is gewoon leuk om zoiets te doen. Echt leuke dingen doen, deed ik al een tijdje niet meer. Soms met Selina, maar daarna eigenlijk helemaal niet meer. Opeens voel ik een ruk aan mijn arm. Ik schrik en begin te gillen. Voor dat ik het weet, val ik een knal op straat. Ik kijk omhoog en schrik."Papa? Wat doe jij nou hier?! Vraag ik met een pijnlijk gezicht Ik probeer op te staan, maar ik wordt weer onderuit geschopt. Ik val weer en grijp naar mijn been. Auw!  Het is allemaal jouw schuld! Schreeuwt mijn vader. Ik kijk hem angstig aan. Er schieten allemaal beelden van vroeger door mijn hoofd. Beelden die ik ver had weggestopt, zodat ik ze nooit meer zal zien. Hij trapt me weer. Deze keer volop ik mijn maag. Ik grijp naar mijn buik en mijn complete maaginhoud voel ik naar boven komen."Nee pap! Doe dit niet!" Schreeuw ik nog, maar hij luistert niet. De ene na de andere trap voel ik tegen me aankomen. Het doet pijn, maar wat het meeste pijn doet, is het dat het mijn vader is die me dit aandoet. Ik ben bang. Ik begin te huilen, maar het doet hem niks. Tot ik een trap voel tegen mijn hoofd. Dan wordt alles zwart.