Dziewczyna o smutnych oczach [Ponad Połowa Rozdziałów Usunięta Z Publikacji]

Urodzinowa niespodzianka.

                              *Lika*

Weszłam do domu i to co tu zastałam zwaliło mnie z nóg. Nie dałam rady zrobić ani jednego kroku bez wywinięcia fikołka, dosłownie. W całym domu był istny bałagan. Ludzie! Nie było mnie tu zaledwie dwie, góra trzy godziny a dom wygląda jak niejedna melina z przedmieścia! Zdenerwowałam się więc krzyknęłam na cały głos imię winowajcy tego całego zamieszania
-DAMON!
Po chwili usłyszałam kroki na schodach. Dosłownie kilka sekund potem był przede mną. Zgarnął mnie w ramiona i odetchnął...z ulgą? Byłam skonsternowana ale totalnie zwaliło mnie z nóg to, że wyczułam iż ma wilgotne policzki. Czy on płakał?    Złapałam jego twarz w dłonie i patrząc w jego kierunku wyszeptałam
-Co. Tu. Się. Stało. I. Co. Ci. Się. Stało?- powiedziałam każde słowo oddzielnie i powoli, tak by zrozumiał.
Wyczułam dłońmi, że zdjął przepaskę na oczy. Mentalnie przybiłam sobie facepalma. Przecież już maj się skończył co oznacza koniec naszej...umowy? Chyba tak to można nazwać.
-Nie było cię. Szukałem cię. Nie mogłem cię znaleźć a wyszłaś nic nie mówiąc. Słyszałem coś w parku o niewidomej dziewczynie a gdy spytałem gdzie jest ta dziewczyna o której mówią, powiedzieli mi że poszła dobre pół godziny temu- mówił bardzo chaotycznie. Ledwo go rozumiałam. To było tak jakby między angielskim wplatał chiński. Wtuliłam się w niego i głaskając go delikatnie po policzku, wyszeptałam
-Spokojnie. Już jestem, pomyśl o czymś spokojnym, uspokój się. Już jestem...- próbowałam go uspokoić.
Wzięłam go za ramię i poprowadziłam do sypialni, gdzie położyliśmy się obok siebie. Damon był tak jakby...odrętwiały? W innym świecie? Nie wiem jak to nazwać. Mam nadzieję, że mu to przejdzie...
"Czasem brak wzroku, nie jest wadą..."

-----------------------------------
Ten rozdział dedykuję dwóm czytelniczkom które nie mogły doczekać się kolejnego rozdziału 🤗