Inna Luna |Soy Luna|

Rozdział 14

Dlaczego to wszystko mi się przytrafia? Dlaczego nie mogę żyć bez żadnych obaw, bez kłopotów? Po co to wszystko? Nie mogę tak żyć dłużej. Co mam jeszcze zmienić w sobie? Zmieniałam już charakter, styl... Moje życie jest skomplikowane. Czemu to wszystko się dzieje tutaj, teraz? Czy tak to ma teraz wyglądać? Czy całe dnie mam spędzać w strachu przed NIM? Może lepiej będzie jak wrócę do Cancun? Chociaż...tutaj mam przyjaciół, wrotkowisko, Matteo... Nie umiałabym to opuścić.

Nagle usłyszałam krótki dźwięk, więc sięgnęłam po telefon.

Od : (Nie)znajomy
Hej, piękna

Od : Luna
Daj mi spokój, nie pisz do mnie już nigdy

Od : (Nie)znajomy
Ale, księżniczko...

Od : Luna
Obiecałeś!

Od : (Nie)znajomy
Skarbie, proszę cię...

Od : Luna
Nie! Po prostu mnie zostaw albo powiedz kim jesteś

Nie odpisał mi. To znaczy, że postanowił zostać w ukryciu. To nawet lepiej.

- Cześć, Kelnereczko - powiedział Matteo, wchodząc do mojego pokoju.

- Cześć - wysiliłam się na uśmiech.

Ciągły pobyt w domu nie robi mi za dobrze.

- Co u ciebie? - zapytał i usiadł obok mnie.

- Nijak, przecież nawet z domu nie wychodzę.

- Luna, co się dzieje? Wiesz, że możesz powiedzieć mi wszystko - popatrzył w moje oczy.

- Nie jestem gotowa by o tym rozmawiać - powiedziałam i odwróciłam wzrok.

- Oglądamy jakiś film? - zadał pytanie, po chwili ciszy.

- Tak.

Po kilku minutach mieliśmy wszystko przygotowane. Leżałam z Matteo na moim łóżku. Oglądaliśmy jakąś komedię, która poprawiła mi humor.

Wtuliłam się w chłopaka. Może, źle robię, ukrywając przed nim to wszystko, bo przecież on jest przy mnie cały czas i zawsze mnie wspiera. Przy nim czuję się inaczej... Nie umiem tego określić, ale chyba się zakochałam w Matteo.

- Wiesz, że film się skończył 5 minut temu? - wyszeptał mi na ucho pytanie Król Paw.

- Co? - obudziłam się z myśli. - Przepraszam, zamyśliłam się - spuściłam głowę.

- Nic się nie stało - podniósł palcami mój podbródek. - A mogę wiedzieć o czym tak myślałaś?

- Nie - uśmiechnęłam się, pierwszy raz od dłuższego czasu.
- Na pewno? - również się uśmiechnął i zaczął zbliżać swoją twarz do mojej.

- Yhym - byliśmy naprawdę blisko siebie.

Chciałam tego. Dzieliły nas milimetry. Aż nagle otworzyły się drzwi od mojego pokoju. W progu stała moja mama. Odsunęliśmy się od siebie jak oparzeni.

- Przepraszam - powiedziała moja rodzicielska i wyszła.

Gdy drzwi się za nią zamknęły zaczęliśmy się śmiać. Nie wiem dlaczego, no ale przez następne kilka minut nie mogliśmy się uspokoić.

- To... - przerwał, śmiejąc się. - Na czym skończyliśmy?

- Myślę, że na tym - powiedziałam i zaczęłam się zbliżać do chłopaka.

Już prawie się pocałowaliśmy, ale przerwał nam krzyk mojej mamy.

- Chodźcie na kolacje!

Nie zwracaliśmy na to uwagę. Matteo złączył nasze usta. Czułam się cudownie. Liczyliśmy się tylko my. Dobrze, że siedziałam, bo nogi zrobiły mi się jak z waty. Gdy zabrakło nam powietrza, oderwaliśmy się od siebie.

- Chodźmy na kolacje - uśmiechnęłam się szeroko.

Przytaknął i wyszliśmy z mojego pokoju. Przez całą drogę trzymaliśmy się za rękę.

- Może Matteo zjeść z nami? - zapytałam.

- Tak, wiedziałam, że o to zapytasz, więc przygotowałam też dla niego - powiedziała, patrząc na nasze złączone ręce.

Zasiedliśmy do stołu.

- Więc jesteście razem? - zadał pytanie mój tata.

Popatrzyłam na Króla Pawia.

- Jeszcze nie - odezwał się.

- Jeszcze? - zmarszczyłam brwi.

- Tak - uśmiechnął się szeroko, co odwzajemniłam. - Ja już powinienem iść - oznajmił mój przyjaciel.

Kiwnęłam głową i ruszyliśmy w stronę drzwi.

- Zaraz wrócę - krzyknęłam, otwierając drzwi.

Po kilku sekundach byliśmy już na zewnątrz.

- To... Szkoda, że musisz iść - uśmiechnęłam się smutno.

- Niestety.

Znowu złączył nasze usta. Położył dłoń na mój policzek, pogłębiając pocałunek.

- Cześć - uśmiech nie znikał z moim ust.

- Pa, Kelnereczko.

Weszłam do domu i skierowałam się do mojego pokoju.

Rzuciłam się na łóżko. Jestem zakochana w Matteo. Zrozumiałam to w końcu. Ciągle się tego wypierałam, ale to prawda. Gdy jestem z nim, nie boję się. Przy nim czuję się bezpiecznie. Postanowiłam - jutro wracam do szkoły. Wystarczy, że on będzie przy mnie.

_____________☺☺☺☺☺___________
Pierwszy pocałunek Lutteo! Tylko czy wszystko będzie takie łatwe?

~~<(W)eronika>