My kind of love. H.S

Part 22

Δεν μπορώ να παριστάνω ότι είμαι καλά και να κοροϊδεύω  άλλο τον Jonathan. Αύριο κιόλας θα τον χωρίσω. Ας μην είμαι με κανένα αν δεν είμαι με αυτόν που θέλω. Φυσικά και δεν θα τα παρατήσω, θα βρω τον Harry και θα τον ρωτήσω ευθέως αν νιώθει κάτι για μένα.  Αν με θέλει θα μείνω μαζί του όσο θέλει , εάν όμως δεν με θέλει θα τον αφήσω να περάσει την ζωή του με κάποια που να αγαπάει πραγματικά.  Μπήκα στο σπίτι μου, έβαλα πιτζάμες και ξάπλωσα. Σκεπτόμενη για μερικά λεπτά αποκοιμήθηκα. Θα τον βρω. Δεν με νοιάζει αν με απορρίψει εγώ θα ξέρω ότι προσπάθησα όσο μπορούσα.

Το επόμενο πρωί πήγα από το σπίτι του Jonathan εφόσον δεν δουλεύαμε σήμερα. Του είπα ότι είναι καλύτερα να μείνουμε για κάποιο διάστημα μακρυά. Μου είπε απλά "Όπως θες.". Πάντα ευγενικός

Τώρα πρέπει να βρω τον Harry. Ο Lou το είχε ξανακάνει με μια κοπέλα. Θα του πω αν μπορεί να βρει και τον Harry. Θέλω τόσο πολύ να του πω όσα νιώθω κι ας με απορρίψει για άλλη μια φορά. Ακόμη θυμάμαι την στιγμή που είπε "Δεν έχεις δουλειά εδώ.". Πήρα τηλέφωνο τον Louis.

"Ναι." Απάντησε.

"Louis θέλω μια χάρη."

"Αν μπορώ. Πες μου."

"Θυμάσαι που ήθελες μια κοπέλα και έβαλες ένα φίλο σου να ψάξει για αυτή; Θέλω να κάνεις το ίδιο με τον Harry. Σε παρακαλώ Lou."

"Θα τον πάρω τώρα τηλέφωνο και κατά τις 14:00 θα στον έχει βρει."

"Οο Lou σε λατρεύω."

Κλείσαμε και το μόνο που είχα να κάνω είναι να περιμένω δύο ώρες. Είχα τόσο άγχος. Ήθελα να περάσω λίγες ώρες μαζί του ακόμη και για τελευταία φορά. Αποκοιμήθηκα με το κινητό στο χέρι.

Ο ήχος κλήσης του τηλεφώνου με ξύπνησε. Σαστισμένη απάντησα.

"Παρακαλώ."

"Μάντεψε."

"Τι έγινε Lou;"

"Τον βρήκε."

Άρχισα να τσιρίζω από χαρά. Μου έδωσε διεύθυνση και τον ευχαρίστησα. Πόσο τον αγαπώ αυτόν τον άνθρωπο. Ξεκίνησα αμέσως για το σπίτι του. Οδηγούσα μια ώρα μέχρι να φτάσω εκεί. Ήταν ένα σχετικά μεγάλο κτήμα με άλογα που μάλλον είναι των γονιών του για τις διακοπές τους. Η ώρα ήταν 18:00. Δεν ήθελα να φύγω αμέσως από το σπίτι μου. Έμεινα να σκεφτώ. Έκανα μπάνιο , ντύθηκα,  έφυγα και τώρα είμαι έξω από την πόρτα του. Μάλλον είναι καλύτερα να φύγω αλλά όχι, θα μείνω να τον αντιμετωπίσω. Ότι είναι να γίνει θα γίνει οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβάμαι. Χτύπησα το κουδούνι. Χριστέ μου άκουγα βήματα και σκέφτηκα να το βάλω στα πόδια. Δεν πρόλαβα ούτε να το σκεφτώ και η πόρτα άνοιξε. Δεν ήταν αυτός ήταν μια κοπέλα.

"Μπορώ να σας βοηθήσω;" ρώτησε ευγενικά.

"Συγγνώμη έκανα λάθος." Πήγα να φύγω αλλά ακούστηκε ξαφνικά η αγαπημένη μου βαριά ανδρική φωνή.

"Amelia." Απόρησε με την ξαφνική άφιξη μου.

Γύρισα αργά και τον κοίταξα.

"Harry.." σταμάτησα. "Θα ήθελα να σου μιλήσω για λίγο." Κατάφερα να πω νευρικά.

"Εντάξει."

Φίλησε την κοπέλα του λέγοντας της ότι δεν θα αργήσει. Η καρδιά μου έσπασε. Ήθελα να μην είναι με καμιά αυτή τη στιγμή αλλά δυστυχώς έκανα λάθος πάλι. Πήρε το σακάκι του και ήρθε. Φορούσε ένα μαύρο στενό τζιν και μια μπεζ μακρομάνικη μπλούζα. Τα μαλλιά του ως συνήθως ανέμελα.

"Λοιπόν, τι ήθελες να μου πεις;" με κοίταξε με περιέργεια.

"Άκου Harry...Έχει περάσει κάποιος καιρός από την μέρα που με έδιωξες από το νοσοκομείο και θα ήθελα πολύ να τελειώσω αυτό που ήθελα να σου πω τότε. Πριν με διώξεις."

Έκανα μια παύση για να ανακτήσω και τον ρυθμό της αναπνοής μου που δεν έλεγε να κρατηθεί σταθερός. 

"Δεν σε ξέχασα Harry και ούτε πρόκειται. Έκανα ένα λάθος την μέρα που σε έδιωξα από το νοσοκομείο. Απάντησε μου κάτι και θα καταλάβω τι πρέπει να κάνω."

"Έχω προχωρήσει την ζωή μου Amelia, χωρίς εσένα."

Στο άκουσμα των λέξεων του ήθελα να αρχίσω να κλαίω, πάλι, αλλά είπα να φανώ δυνατή.

"Αντίο Harry."

Κατευθυνόμουν προς το αμάξι όταν σκέφτηκα κάτι. 

"Harry." Φώναξα. Γύρισε και με πλησίασε.

"Θες να πάμε μια αποχαιρετηστήρια βόλτα; Δεν  θα σε ξανά δω πότε οπότε...."Συνέχισα και με διέκοψε.

"Εντάξει."

Πήγε και της είπε ότι τελικά θα αργήσει γιατί είμαι μια φίλη από παλιά και θα φύγω αύριο οπότε θα πρέπει να περάσει κάποια ώρα μαζί μου. Δεν το πιστεύω. Πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει αφάνταστα αυτό το κορίτσι. Τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμενα αλλά θα περάσω λίγες ώρες μαζί του έστω και για τελευταία φορά. Επέστρεψε σε μένα και αρχίσαμε να προχωράμε. Δεν έβρεχε αλλά το κρύο ήταν τσουχτερό. Τον ρώτησα γιατί μου φέρθηκε έτσι και διάφορα άλλα πράγματα καθώς περπατούσαμε κατά μήκος της τεχνίτης λιμνούλας που υπήρχε εκεί και συνεχίζοντας προς το γεμάτο φυτεμένα δέντρα τοπίο.

"Μπορούμε να κάτσουμε εδώ για λίγο αν θες." Με ρώτησε και έγνεψα.

Καθίσαμε και ξεκινήσαμε πάλι από την αρχή.

"Γιατί μου το έκανες αυτό εκείνη τη νύχτα;" ρώτησα.

Άλλο ένα κεφάλαιο που ελπίζω να σας αρέσει ❤