My kind of love. H.S

Part 21

Φύγαμε από το μαγαζί και πήγαμε στην παραλία.

"Είσαι τρελός; Είναι Νοέμβριος τι μπορούμε να κάνουμε εδώ;"

"Να περάσουμε καλά. Αφέσου στο άκουσμα των κυμάτων και τις βροχής παράλληλα."

"Είσαι τρελός τελικά." Γέλασα.

"Κάνε αυτό που σου είπα. Θα ηρεμήσεις και τίποτα δεν θα είναι το ίδιο."

Τον έπιασα από το χέρι και προχώρησα μπροστά. Κάποια στιγμή μου ήρθε μια τρελή ιδέα. Άρχιζα να βγάζω τα παπούτσια μου και σήκωσα την φόρμα που φορούσα.

"Τι κάνεις;" αναφώνησε έντρομος.

"Σίγουρα θα το μετανιώσω." Προχώρησα προς την παραλία σιγά σιγά. Όσο έμπαινα πιο μέσα τα πόδια μου πάγωναν όλο ένα και πιο πολύ. Η βροχή με χτυπούσε από τον ουρανό και η μπλούζα και η φόρμα μου είναι ήδη μούσκεμα.

"Βγες έξω. Μετά εγώ είμαι τρελός."

"Έλα μέσα."

"Όχι."

"Εσύ με έφερες εδώ και τώρα δεν μπαίνεις."

"Για βόλτα σε έφερα όχι για να πεθάνεις από πνευμονία."

Του έκανα τα γλυκιά ματάκια και φτερνίστηκα.
Γέλασε και έβγαλε το μπουφάν και τα παπούτσια του.

"Θα μου το πληρώσεις αυτό." Έτρεμε και με πλησίασε.

"Τρέμεις."

"Γιατί εσύ τι κάνεις;"

Κάποια στιγμή γύρισε το κεφάλι του άλλου και τον έσπρωξα μέσα στο νερό. Άρχισα να γελάω με τον τρόπο που προσπαθούσε απεγνωσμένα να βγει.

"Πέθανες." Είπε με τρεμάμενο σαγόνι και με έσπρωξε και αυτός στο νερό.

Μόλις κατάφερα να σηκωθώ με πήρε και πήγαμε στο αμάξι. Βάλαμε τα μπουφάν μας στα καθίσματα και κάτσαμε. Άναψε το ερκοντισιον του αυτοκινήτου και ξαφνικά αρχίσαμε να γελάμε.

"Είσαι ηλιθια."

"Και εγώ σ ' αγαπώ Louis."

Με τράβηξε και με αγκάλιασε.

"Αχ μικρό." Αναφώνησε. Κατάλαβα γιατί το είπε αυτό. Γενικά πάντα ξέρει τι θέλω και τις περισσότερες φορές μου φέρνει αυτό ακριβώς που αναζητώ αλλά δεν μπορεί να αναγκάσει έναν άνθρωπο να έρθει να με βρει. Πήγαμε από το σπίτι μου και αλλάξαμε. Καθίσαμε στο καναπέ μέχρι να πάει δέκα και παίζαμε χαρτιά.

"Louis.."

"Μμμ." Μουρμούρισε.

"Γιατί ο Jonathan δεν με πήρε να μου πει ακόμη χρόνια πολλά;" στενοχωρήθηκα. "Κι εκείνος με ξέχασε;"

"Μπορεί να είχε δουλειά."

"Σωστά." Συμφώνησα αλλά ήμουν στενοχωρήμενη.

"Αντε είναι δέκα. Φεύγουμε Lia."

"Πάμε." 

Βγήκαμε από το διαμέρισμα και πήγαμε αμέσως στο αυτοκίνητο του. Δεν μου είπε που θα πάμε. Όλη η διαδρομή ήταν ήσυχη. Ούτε εγώ ούτε εκείνος μιλήσαμε. Φτάσαμε έξω από ένα τεράστιο νυχτερινό κέντρο  αλλά ήταν κλειστό.

"Τι κάνουμε εδώ; Είναι κλειστό δεν βλέπεις;"

"Πάψε και έλα μαζί μου." Έλεγε καθώς με τραβούσε από το χέρι.

Μπήκαμε μέσα και ξαφνικά άναψαν τα φώτα. Ο Jonathan με μια τούρτα στο χέρι που έγραφε πάνω σ ' αγαπώ, Χρόνια Πολλά. Μόνο εκείνος ήταν εκεί. Εγώ, ο Louis και ο Jonathan. Καθώς έφευγε ο Lou με χαιρέτησε και μου έκλεισε το μάτι. Σαν να μου έλεγε να προσπαθήσω για αυτή τη σχέση όμως με ήξερε. Ήξερε ότι ακόμη θυμάμαι ότι είχε γίνει.

Κόψαμε την τούρτα, χορεύαμε μέχρι τις 3 σε ένα τεράστιο άδειο μαγαζί. Μετά με άφησε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Όπως κάθε φορά.

Ανεβαίνοντας τα σκαλιά είδα από μακρυά ένα κουτί μπροστά στην πόρτα μου. Έτρεξα και το πήρα στα χέρια μου. Το άνοιξα και είχε ένα γράμμα. Άρχισα να το διαβάζω.

Αγαπημένη μου Amelia,

Έχεις τα γενέθλια σου σήμερα και ίσως ήταν καλύτερα να μην σου ευχηθώ αλλά ήθελα μαζί με τις ευχές μου να σου πω και ένα συγνώμη για ότι σου έχω κάνει. Λυπάμαι που είμαστε χώρια αλλά πρέπει να προχωρήσεις την ζωή σου όπως έκανα και εγώ. Εύχομαι ο Jonathan να είναι καλύτερος από εμένα που οποιοσδήποτε είναι καλύτερος από εμένα. Χρόνια σου πολλά λοιπόν.

                                    Με αγάπη Harry.

Κάθισα κάτω και άρχισα και έκλαιγα. Το κουτί είχε και ένα αρκουδάκι μέσα που στο χέρι του κρατούσε ένα μικρό μπαλόνι που έγραφε "Happy Birthday".
Νομίζει πως έτσι είμαστε καλύτερα; Πως περνάω καλά μακρυά του; Μακάρι να ήξερε πόσο λάθος κάνει.

New part babies 💕💟💖