My kind of love. H.S

Part 18

Amelia's P.O.V

Από την στιγμή που βγήκα έξω από το δωμάτιο του τα έκανα όλα μηχανικά. Περπατούσα, ανέπνεα, η καρδιά μου χτυπούσε μηχανικά, απαντούσα ναι στα ερωτήματα του Louis σε όλη την διαδρομή μηχανικά. Όλα με αυτόν τον τρόπο εκτός από τον ύπνο. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ καθόλου. Μόνο σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό μου. Θα πρέπει να ζήσω έτσι τώρα; Χωρίς αυτόν; Δεν έπρεπε να τον διώξω εκείνη την μέρα. Για να πω την αλήθεια, νόμιζα πως είναι απλά μια φάση και τίποτα άλλο αλλά που να το ήξερα; Απογοητεύτηκα και δεν έχει περάσει μία νύχτα. Αυτή η νύχτα είναι δύσκολη οι υπόλοιπες πιστεύω ότι θα περάσουν ευκολότερα. Θα τον ξεχάσω και θα συνεχίσω.

Δύο εβδομάδες μετά.

Τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Κάθε νύχτα περνούσε όλο και πιο βασανιστικά. Πήγαινα στη δουλειά και γυρνούσα. Δεν έβγαινα από το σπίτι και πλέον ο Louis εγκαταστάθηκε στο σπίτι μου αφού έπρεπε όπως λέει να με προσέχει. Σαφώς δεν άφησε το σπίτι του αλλά δυστυχώς χώρισε με την κοπέλα του. Μου μιλούσε συνέχεια αυτές τις δύο εβδομάδες που έχουν περάσει αλλά δεν έχει καταφέρει να αποσπάσει λέξη από το στόμα μου. Πραγματικά λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να παριστάνω την χαρούμενη. Μου άρεσε να είμαι αληθινή και νομίζω ότι ξέρει ότι δεν τον κοροϊδεύω για την ψυχολογική κατάσταση μου. Έχω χάσει αρκετά κιλά γιατί δεν τρώω τίποτα εκτός από όταν είναι εδώ o Lou και με ταΐζει με το ζόρι. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα μου κόστιζε τόσο να φύγω μακρυά από τον Harry. Ελπίζω να είναι καλά τουλάχιστον. Το απόγευμα επέμενε ο Louis να πάμε για καφέ αλλά δεν ήθελα. Επίσης δεν ήθελα όμως και να τον στενοχωρήσω κι έτσι δέχτηκα. Ήμουν χάλια και ψυχολογικά και εμφανισιακά αλλά μάζεψα τα κομμάτια μου στην κυριολεξία και σηκώθηκα από το κρεβάτι μου να ντυθώ. Έβαλα τα ρούχα μου, όχι τίποτα το ιδιαίτερο μόνο ένα τζιν και ένα μπλουζάκι.  Τα αθλητικά μου και πήρα κινητό κλειδιά και λεφτά. Δεν βάφτηκα καθόλου, απλά κατέβηκα και περίμενα τον Louis. Άργησε κάπως αλλά είπα να μην τον πάρω τηλέφωνο. Περίμενα και είδα από μακρυά ένα μεθυσμένο. Φαινόταν από το παραπάτημα στο παράξενο  βάδισμα του. Ευχόμουν πραγματικά να μην συμβεί κάτι διοτι δεν είχα αντοχές να αντεπεξέλθω σε κάποια κίνηση του. Πλησίαζε και πέρασε η σκέψη από το μυαλό μου να επιστρέψω σπίτι μου πριν να είναι αργά αλλά είπα μείνω εκεί. Πέρασε από μπροστά μου και συνέχισε τον δρόμο του. Μετά από 5 λεπτά ήρθε ο Louis. Είπε ότι είχε κίνηση  και για αυτό άργησε. Μπήκα στο αυτοκίνητο αλλά δεν μιλούσα. Του είχα πει ότι δεν είχα όρεξη.

"Λοιπόν Lia, θα σταματήσεις ποτέ να είσαι έτσι;"

"Όχι"

"Έχουν περάσει δύο εβδομάδες. Αν σε κάνει, αυτό που θα σου πω τώρα, να τον μισήσεις κάπως και να αποκοπείς από αυτόν, σε εκμεταλλεύτηκε. Είσαι χάλια από την μέρα που έφυγε Lia. Από την μέρα που βγήκε από το δωμάτιο σου στο νοσοκομείο. Ηρέμησε και θα τον ξεπεράσεις. Δεν θέλω να σε βλέπω έτσι Lia." Είπε αλλά συνέχιζα να τον αγνοώ. Δεν με ένοιαζε τι έλεγε πια. Ξέρω ότι τον στενοχωρώ αλλά αυτό νιώθω. Λύπη και ένα απέραντο κενό. Νιώθω ότι τίποτα δεν θα είναι το ίδιο πια. Δεν απάντησα κάτι. Άλλωστε δεν είχα να πω και κάτι. Μόνο ότι στο μυαλό μου επικρατούσε ένας χαμός από εικόνες του Harry.

Part 18. Ελπίζω να σας αρέσει. 💕