Μόλις τελείωσα πήγα και χώθηκα στην αγκαλιά του. Ένιωθα τόσο όμορφα όταν ήμουν εκεί μέσα και ξεχνιόμουν. Θέλω να ξεχνώ τι έχει συμβεί και το καταφέρνω μόνο όταν είμαι μαζί του.
Έχει αλλάξει προς το καλύτερο και ομολογώ ότι δεν περίμενα να συμβεί τίποτα απολύτως μεταξύ μας και όμως είμαστε μαζί τώρα!
"Πονάς τώρα;" με ρώτησε και παράλληλα έβαλε μια τούφα πίσω από το αυτί μου.
"Όχι, είμαι καλύτερα."
"Amelia, έπρεπε να με σταματήσεις."
"Harry, ήθελα και δεν σε σταμάτησα."
"Έκλαιγες από τον πόνο και εγώ το κατάλαβα μετά. Είμαι ένας ηλίθιος." Σηκώθηκε πάνω και πήγε να φυγει όμως του φώναξα και σταμάτησε.
"Σου είπα ότι ήθελα...ήθελα να το κάνω μαζί σου και δεν ήθελα να σε σταματήσω για να τελειώνω, εγώ, πια με αυτόν τον πόνο. Δεν φταις εσύ που πονάω εγώ."
"Αν δεν ήμουν εγώ δεν θα πονούσες."
"Ναι όμως αυτά πέρασαν. Είμαι μια χαρά. Δεν πονάω και είμαι εδώ μαζί σου."
Πλησίασε και με αγκάλιασε σφιχτά επαναλαμβάνοντας την συγνώμη.
"Μην ζητάς συγνώμη, δεν έκανες κάτι κακό ή κάτι λάθος."
Με έσφιξε περισσότερο. Δεν ξέρω πως ακριβώς περιγράφεται αυτό που νιώθω όταν βρίσκομαι στην αγκαλιά του είμαι χαρούμενη και δεν το πιστεύω ότι είμαι μαζί του αυτή τη στιγμή.
"Βάλε ένα τζιν και πάμε."
"Που;"
"Amelia, τελείωνε."
"Όταν το κάνεις αυτό εκνευρίζομαι." Του είπα καθώς πήγαινα να ντυθώ.
"Σουτ." Είπε και γελάσαμε.
Ντύθηκα και κατέβηκα. Εκανε πολύ κρύο δεδομένου του ότι ήταν Δεκέμβριος. Σε δέκα μέρες θα είχε γενέθλια ο Louis. Καλύτερα να μην σκέφτομαι τίποτα που να έχει σχέση με εκείνον. Πονάω όλο και πιο πολύ κάθε φορά που περνάει η εικόνα του μπροστά στα μάτια μου. Σαν να είναι δίπλα μου ακόμη, σαν να γελάει, να στενοχωριέται, να κοιμάται να είναι καλά και να είναι εδώ, μαζί μου. Δεν ζητάω πολλά, μόνο τον καλύτερο μου φίλο ζητάω πίσω. Να μου κρατήσει το χέρι για μια ακόμη φορά, να με κάνει να γελάω οπότε δεν είμαι καλά αλλά και όταν είμαι και να κάνουμε βλακείες. Να είμαστε όπως παλιά. Ζητάω κάτι παράλογο;
Ναι. Δεν μπορεί να γυρίσει πίσω ούτε να μου κρατήσει το χέρι ξανά. Δεν θα μπορέσει να κάνει οικογένεια και δεν θα τον δω πότε με άσπρα μαλλιά και μπαστουνάκι να περπατάει σκιφτός και να παραμένει ο Louis που ήταν μικρός και ανέμελος. Σίγουρα έτσι θα ήταν ο Lou μου.
Μετά από λίγο φύγαμε. Με πήγε στο κτήμα που είχα πάει για να τον βρω όταν έπαθα το ατύχημα.
"Ξέρεις κάτι μωρό μου;"
"Τι;"
"Εκείνη την στιγμή ερχόμουν να σου πω ότι σ ' αγαπάω και ότι θέλω να είμαστε μαζί αλλά αντί αυτού είδα το αμάξι να πέφτει πάνω σου. Δεν πρόλαβα πάλι Amelia." Κατέβασε το πρόσωπο του.
" Harry, δεν μπορούσες να κάνεις κάτι."
"Μπορούσα να μην σε αφήσω καθόλου να φύγεις. Να μην σκεφτώ καθόλου αν θα ήθελα να μείνεις αφού η καρδιά μου είχε έτοιμη την απάντηση."
Τον αγκάλιασα σφιχτά και του ψυθίρισα πως είμαι εδώ. Δεν θα τον άφηνα ξανά.
Μικρούλι αλλά τέλος πάντων. Καληνύχτα 💘💗💝
ŞİMDİ OKUDUĞUN
My kind of love. H.S
Hayran Kurgu"Κοίτα τι σου έχει κάνει Amelia! Είσαι χάλια από την μέρα που έφυγε. Σε χρήσιμοποιήσε. Σταμάτα να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου." είπε ο Louis αλλά συνέχισα να μην ακούω κανενα.
