(Nathan pov)
Andito kami ngayon sa dati naming bahay at andito rin si andrew, ilang araw na siyang hindi pumapasok sa school kaya nag aalala kami sa kalagayan niya.
Hindi siya lumalabas ng kwarto niya at kung lakabas man siya ay bibili lang siya ng alak. At madalas din kaming nakakarinig ng mga boteng nababasag.
Sa tuwing kakatukin namin siya ay "hayaan niyo ako! Wala akong kwentang tao! Wag niyong pakelaman buhay ko!" Yan lang palagi yung sinasabi niya.
Kahit rin ang REDBULLET na kakarating lang ay nag aalala din sa kalagayan ni Andrew. Sa tana daw ng buhay nila ay hndi pa daw nangyari yan kay andrew, oo umiinom siya pero hindi naman daw ganyan kalala ang pag inom.
Kapag naman bibigyan namin siya ng pagkain, nagtuturuan pa kami kung sini yung mag bibigay sa loob dahil kapag bibigyan namin siya ng pagkain ay ihahagis niya lang ito palayo. I wonder na kug gaano na karumi ang kwarto niya.
Hindi naman pinapakelalam ni Babe si andrew dahil alam niya ang ugali nito. Siguro nga kailangan niya ng space.
Huy! Nathan! Ikaw naka assign ngayon na mag bibigay ng pagkain kay andrew!-sigaw naman ni bryce, oo ganyan namin kamahal ang barkada, yung puntong kahit mamatay na kami hindj parin kami sumusuko. Timango naman ako at kinuha yung tray.
Huminga ako ng malim bago pimasok sa impiyerno este, kwarto. Hasyt!
Drew, heres your lunch.-sabi ko at binuksan yung ilaw.
TURN OF THAT FUCKING LIGHT!-sabi niya at agad naman akong oumunta sa harapan niya.
Nagulat naman ako dahil sibrang dumi ng kwarto niya! At eto pa ang ikinagulat ko! Umiiyak siya.
Drew--naputol ang sinasabi nung ahad siyang magsalita.
Please leave me alone.-he said in a calm tone.
Nag nod naman ako at agad na kumabas sa kwarto. Isa lang ang naiisip kong paraan para mabalik ang dating drew.
Himala! Walang nabasag na mga bowl!-sabi naman ni bryce.
I think kailangan na natin siyang tawagin para mabalik na ang dating andew.-sabi ko at agad na nag dial ng phone.
(Andrew pov)
Days passed, hindi ako nanghinayang na hindi pumusom sa school, what for? Wala namang nakaka kilala sa akin at worst, yung taong mahal ko hindi ako maalala, at dahil yun sa ka gagujang ginawa ko!
Hindi ko man lang siya nagawang pritektahan! Ang gago ko!
Niligok ko pa ang last shot ng alak na nakalagay sa tabi ko. Andito ako palagi sa kwarto ko umiinom, daig ko pa ang namatayan sa sitwasyon ko eh! Pero parang ganon narin, para na akong nawalan ng mahal sa buhay.
DAHIL HINDI NA AKO MAAALALA NI 'LANGIT.'
Napatingin ako sa pader na mayroong mga larawan ni langit, ito lag ang tinitignan ko kapag may problema ako, kapag naaalala ko siya, ying mga panahon na naaalala oya ako at masaya kami.
Puti ito ng mga larawan niya at naka kortenf puso at sa gitna naman ay may nakalagay na LANGIT.
Unti unting rumulo ang luha ko at hinayaan ko nalamang ito. Hanggang sa makatulog ako.
YOU ARE READING
The Playboy Gangster meets Ms.Suplada
Teen FictionHalos lahat naman siguro ng tao sa mundo ay hindi naniniwala sa FOREVER? Hindi ba? Pero papaano kapag nag krus ang mundo ng isang SUPLADANG BABAE, at ang LALAKING PLAYBOY NG DAHIL NILOKO SIYA NG PAST NIYA? ANO ANG MAGIGING KALALABASAN NITO? MAPAPAT...
