Βγήκα έξω αφού τελείωσε η ώρα και μαζί με τον Αλέξανδρο, την Τζένη και τον Παύλο πήγαμε στην τάξη της Μαρίας...
"Τι κάνεις;" είπε ο Παύλος στην Μαρία
"Καλά εσύ" απάντησε εκείνη καθώς τον αγκάλιασε
"Καλά" είπε ο Παύλος και στάθηκε δίπλα μου
Εγώ δεν μίλαγα είχα καρφωθεί στον Μάριο ο οποίος καθόταν στο τελευταίο θρανίο και μίλαγε με κάτι αγόρια. Κάποια στιγμή καθώς τον κοίταγα με είδε και με χαιρέτησε...
"Ρεζίλιιιι" είπε η Τζένη
"Σταμάτα" είπα και βγήκα από την τάξη
"Εγώ λέω να του μιλήσεις" είπε η Μαρία
"Γιουχου! Ξέρετε ότι σήμερα γνωριστήκαμε έτσι;" ρώτησα
"Το ξέρουμε αλλά... τέλος πάντων κάνε ότι θες" είπε ο Αλέξανδρος και μαζί με τον Παύλο και την Τζένη γύρισαν στην τάξη
"Ρε δεν μπορώ..." είπα στην Μαρία
"Μπορώ εγώ! Μάριε έλα λίγο" είπε και τον φώναξε
"Τι κάνεις;" ψιθύρισα νευριασμένη
"Σε σώζω...σουτ" είπε και με σταμάτησε
"Τι έγινε;" είπε ο Μάριος ο οποίος δεν με κοίταζε. Προσπαθούσε να αποφύγει την οπτική επαφή
"Θες να έρθεις μαζί μας βόλτα μετά το σχολείο;" ρώτησε
"Τι;" ψιθύρισα παλι στην Μαρία
"Ναι θα τα πούμε στην είσοδο του σχολείου στο σχόλασμα" είπε και γύρισε πάλι στο θρανίο του
*Ήχος κουδουνιού*
"Τα λέμε" είπα και έτρεξα στην τάξη μου [...]
Αφού πέρασε η ώρα και σχολάσαμε κατέβηκα κάτω στην είσοδο για να ειδοποιήσω τον αδερφό μου για την βόλτα.
"Τζάκσον έλα λίγο" φώναξα
"Τι θες Αυγή;" με ρώτησε
"Θα βγω με τα παιδιά, πες στην μαμά ότι θα είμαστε κοντά στο σπίτι και ότι δεν θα αργησω" είπα και του έκανα νόημα να φύγει
"Εντάξει, τα λέμε σπίτι" είπε και έφυγε
"Έτοιμη;" ρώτησε η Τζένη
"Νομίζω ναι" απάντησα και κοίταξα τον Μάριο που κατέβαινε τα σκαλιά
"Τι νέα;" ρώτησε η Μαρία
"Καλά" απάντησε ο Παύλος
"Είμαστε όλοι εδώ;" ρώτησε ο Μάριος
"Ναι" απάντησα και τον κοίταξα
Μετά από μία μεγάλη συζήτηση για το που θα πάμε αποφασίσαμε να καθισουμε σε μία καφετέρια κοντα στο σπίτι μου.
"Τι θα πάρετε;" είπε η σερβιτόρα
"Μία κρύα σοκολάτα" είπα εγώ
"Και εγώ" είπαν όλοι ταυτόχρονα
"Οπότε έξι σοκολάτες;" ρώτησε
"Ναι" είπα
"Λοιπόν Μάριε δεν μας είπες πως σου φαίνονται τα παιδιά" είπε η Τζενη
"Μια χαρά είναι όλοι" απάντησε
"Και τα κορίτσια;" είπε γελώντας ο Παύλος
"Ν..ναι" απάντησε διστακτικά ο Μάριος
Προσπαθούσα να μην τον κοιτάω. Πρσπαθούσα να μπω και εγώ στην κουβέντα αλλά ειλικρινά ντρεπόμουν τόσο πολύ που το χρώμα μου είχε αλλάξει 150 φορές...
Δεν ντρεπόμουν τα παιδιά, αντιθέτως! Τον Μάριο ντρεπόμουν ο οποίος έδειχνε να ντρέπεται επίσης και γι αυτό και αυτός δεν φαινόταν να συμμετέχει πολύ στον διάλογο...
VOCÊ ESTÁ LENDO
The Boy
Ficção Adolescente"Όχι, Αυγή, αλήθεια σου λέω δεν θέλω να βρίσκεσαι κοντά μου εντάξει; ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙΣ! Αποδέξου το να τελειώνουμε" είπε και πήγε να φύγει. Δεν τελείωσε ακόμη αυτό. "Μάριε θα έρθεις, θες δεν θες!" είπα τραβώντας τον από το χέρι στο δωμάτιο του Παύλου ...
