"Μάριε ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω" είπα κοιτώντας το πάτωμα. Ένιωθα τόσο άσχημα που τώρα συνειδητοποίησα ότι ο Μάριος νοιαζεται πραγματικά, πράγμα που πριν λίγο καιρό δεν θα πίστευα
"Δεν χρειάζεται να πεις κάτι" είπε και με κοίταξε στα μάτια
"Μετά πως γύρισες σπίτι;" είπα προσπαθώντας να μάθω περισσότερα
"Μόλις με είδαν οι γονείς μου τρελάθηκαν, νόμιζαν πως είχα πάθει κάτι αλλά τους εξήγησα τι έγινε και μου είπαν ότι είναι απαράδεχτο που..." είπε και σταμάτησε όταν κατάλαβε ότι δεν έπρεπε να πει αυτό που άρχισε
"Που;" είπα κοιτάζοντας τον με γουρλωμένα μάτια
"Κοίτα δεν είναι ώρα για αυτό το θέμα" είπε και μου χαμογέλασε (ελαφρά)
"Εντάξει, πάντως ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως πλακωθήκατε" είπα και στην σκέψη ότι ο ένας πλήγωνε τον άλλον τρελαινόμουν
"Αυγή..." είπε και με πλησίασε ελάχιστα
"Μάριε" είπα και τον σκούντηξα
"Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;" είπε και με κοίταξε στα μάτια
"Φυσικά, ότι θες" απάντησα με έναν πιο χαλαρό τόνο
"Τον αγαπάς έτσι;" είπε και μπορούσα να διακρίνω τον πόνο στην φωνή του. Το ξέρει πως ναι και τώρα αν του απαντήσω με ένα ναι θα τον πληγώσω παραπάνω. Μα είμαι τόσο μπερδεμένη και αυτόν τον αγαπώ πάρα πολύ
"Ναι, αλλά αυτό δεν αλλάζει τα πάντα που έχουν γίνει μεταξύ μας βρε Μάριε. Ξέρεις ότι από την πρώτη φορά που σε είδα, ήξερα πως εσύ θα είσαι η αιτία που θα είμαι χαρούμενη ή λυπημένη" απάντησα και περίμενα την αντίδραση του
"Κάθε μέρα μετανιώνω για αυτά που σου έκανα Αυγή, κάθε μέρα!" είπε με σπασμένη φωνή
"Όλοι κάνουμε λάθη" είπα και προσπάθησα να μην χαμογελάσω με το πόσο γλυκός φαινοταν με κόκκινα μάγουλα
"Έκανα πολλά λάθη ρε Αυγή, ειδικά με εσένα. Σε έκανα να μην θες ούτε η ίδια τον εαυτό σου και όπως σου είπα μετανιώνω γι αυτό κάθε μέρα" είπε και ένα δάκρυ έτρεξε πάνω στα κατακόκκινα μαγουλα του, εκείνος το σκούπισε και δεν με κοίταζε
"Ρε αν με είχες πληγώσει τόσο όσο νομίζεις δεν θα ήμουν εδώ τώρα, με ακούς;" είπα και κούνησα τα χέρια μου μπροστά στο προσωπό του
"Κοιτα αν το κάνεις αυτό μόνο και μόνο επειδή ο Κωνσταντίνος..." δεν τον άφησα να τελειώσει την πρόταση
"Σε θέλω ρε Μάριε" τον διέκοψα
"Αλήθεια;" είπε έκπληκτος
"Ναι αλήθεια" απάντησα και τον ξαναγκάλιασα
"Δεν ξέρεις πόσο χαρούμενος είμαι αυτήν την στιγμή" είπε και με αγκάλιασε
Τον άρπαξα και τον φίλησα, πιστεύω πως αυτό ήταν απλά μία ευκαιρία...
"Μωρό μου" μου ψιθύρισε στο αυτί
"Έλα" του ψιθύρισα
"Δεν θέλω να αναστατωθείς ή κάτι άλλο, αλλά έξω είναι ο Κωνσταντίνος μαζί με τους υπόλοιπους" είπε. Γύρισε το κεφάλι μου για να κοιτάξω μέσα από το τζάμι της πόρτας. Έβλεπα τον Κωνσταντίνο να...κλαίει; Wtf? Πάμε καλά; Γιατί να κλαίει; Βγήκα τρέχοντας από την ΄πόρτα και πήγα προς το μέρος του αγνοώντας τους υπόλοιπους
Εκείνος δεν απάντησε όταν τον ρώτησα τι έχει απλά με τράβηξε από το χέρι και με οδήγησε στο πάρκο κοντά στο σπίτι μου.. Αρχίζουμε...
YOU ARE READING
The Boy
Teen Fiction"Όχι, Αυγή, αλήθεια σου λέω δεν θέλω να βρίσκεσαι κοντά μου εντάξει; ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙΣ! Αποδέξου το να τελειώνουμε" είπε και πήγε να φύγει. Δεν τελείωσε ακόμη αυτό. "Μάριε θα έρθεις, θες δεν θες!" είπα τραβώντας τον από το χέρι στο δωμάτιο του Παύλου ...
