Pain will never Stop

Deel 5

Ik kom thuis en ga naar de woonkamer. Mijn vader en ik hebben nadat hij me een lap heeft gegeven geen woord uitgewisseld. Ik loop naar de woonkamer en zie mijn moeder bewusteloos op de grond. Ik ren naar haar toe en begin te huilen. "MAMA, PAPA!" Schreeuw ik huilend.

Mijn vader komt binnen gerent en vergroot zijn ogen als hij zijn vrouw daar zo ziet liggen. Hij rent naar haar toe en belt de ambulance. "Het komt goed Nora...je mama is een sterke vrouw..." zegt mijn vader geruststellend. "Ja maar hoeveel kan iemand verdragen!" Huil ik. "Haar hart was sowieso achteruit gegaan! DIT IS MIJN SCHULD!" Schreeuw ik huilend. Mijn vader neemt me in zijn armen. "Dat is het niet. Ze gaat het overleven. Geen zorgen! Oke?" Zegt hij kalm. Waarschijnlijk is hij helemaal aan het flippen vanbinnen maar doet hij zo kalm naast mij.

5 minuten later arriveert de ambulance. Ze komen binnen gerent. Ze checken haar hartslag en brengen haar naar de ambulance. Het komt goed. Echt waar! Zeg ik in mezelf. Maar ik geloof me zelf niet eens.

Als ik wil instappen in de auto houd mijn vader me tegen. "Ga slapen! Morgen moet je naar school!" Zegt hij streng. "MAMA IS BELANGRIJKER DAN SCHOOL!" Schreeuw ik boos en huilend. "Ga. Nu. Slapen! Ik hou je op de hoogte!" Zegt mijn vader nu ook boos. Ik zucht en ga naar binnen.

Ik krijg weer een bericht binnen van de martelaars. 'We wisten wel dat je ons niet zou teleur stellen...maar nu heb je onze drugs verspilt...en drugs is duur. Dus die betaal je allemaal terug. Elk miezerig grammetje! Maakt niet uit hoe! Je krijgt tot morgen om 19:00 willen we ons geld. Veel succes!' Ongelofelijk! Ze weten dat mijn moeder net is opgenomen! Ik zak op de grond en begin te huilen. WAAROM IK?! Ik verstuur een bericht om te vragen hoeveel. Meteen krijg ik een bericht. 15.000 euro. What the actual fuck?

Volgende dag:

Ik word wakker en race naar de bank. Ik check hoeveel ik daar op heb. 2.500 euro. SHIT! Oke dus ik heb geen keuze. Ik moet het aan mijn vader vragen. Maar hij zou het nooit aanvaarden. Ik heb een idee.

Als ik aankom zie ik mijn vader op de zetel. De tv staat uit maar hij staart ernaar. "Papa?" Hij kijkt op. "Wat is er?" "Mag ik je bankkaart? Ik wil nieuwe broeken kopen..." hij knikt en overhandigt me het kaartje. Ik ren naar de bank en zie dat er 20.000 opstaat. Damn dat is veel! Ik haal er 15.000 uit en koop wat gescheurde broeken.

Ik ga terug naar huis en geef de bankkaart terug. "Dank u papa!" Hij knikt en ik ren naar boven. Ik begin te huilen. Wat heb ik gedaan?! Ik ben verschrikkelijk. Ik zie dat het 15:00 is. Ik besluit om naar mijn moeder te gaan. Ze is in coma.

Ik ga zitten op een stoel en staar naar het levenloos lichaam van mijn moeder. Plots komt er een dokter binnen. "Waar is u vader?" Vraagt ze streng. "Thuis." Antwoord ik kortaf. "Ik moet iest belangrijks mededelen. Dat kan alleen als uw vader er bij is. Je bent nog minderjarig." Antwoord ze snel alsof ze het antwoord had geoefent tijdens haar weg naar hier. Ik zucht en pak mijn telefoon erbij om mijn vader te bellen.

Hij komt rennend binnen. "Goed dat u er bent meneer." Zegt ze. Ik zucht en kijk haar afkeurend aan. "Uw vrouw...en u moeder...heeft hartproblemen. Ze moet een gevaarlijke operatie ondergaan. Als er iets misgaat betekent het haar dood. Maar...als ze zo in coma blijft gaat ze heel veel pijn lijden en jullie gaan het heel moeilijk krijgen als ze niet wil wakker worden. Haar coma kan zelfs tot 2 jaar duren. Aan jullie de keuze." Zegt ze meelevend. Haar blik is verandert in een zachtaardige blik dat je gewoon zin krijgt om op haar schouder al knuffelend te beginnen huilen.

Ik voel aan mijn wangen zie dat ik heb gehuild. Mijn tranen verlaten mijn ogen als een waterval. "P-papa? Wat ga je doen?" Vraag ik bang. "Ik zoek de beste dokter voor je moeder! We gaan die operatie doen! Maar ik kies de dokter!" Zegt hij boos en bang.

1 week later:

Mijn vader heeft dus niet geslapen en heeft alleen maar gezocht naar dokters. Ik ben vreemd genoeg gerust gelaten...maar ik ben bang voor wat komen zal. "IK HEB HET!" Schreeuwt mijn vader door het huis. Ik ren naar beneden en kijk hem vragend aan. "Ik heb de dokter gevonden!" Zegt hij blij. Ik kijk plots heel blij en spring in de armen van mijn vader.

3 dagen later:

Vandaag komt de dokter uit Argentinië. Ja mijn vader heeft heel ver gezocht. De dokter verteld vandaag hoeveel het gaat kosten.

Mijn vader komt teneergeslagen thuis van zijn afspraak met de dokter. Ik ren vragend naar hem toe. "Wat?! Wat is er?!" Vraag ik bang. "H-hij zei dat het 20.000 euro gaat kosten. Ik vond het geen probleem! Maar toen ik wou nakijken hoeveel op mijn bankrekening stond zag ik nog maar 3.000 euro!" Zegt hij. Er beginnen tranen te rollen over zijn wangen.

Dit is mijn schuld. Het is mijn schuld dat mama het misschien niet gaat overleven en dat ze misschien nog langer in coma blijft. Ik zak op de grond en begin te schreeuwen. Ik kijk omhoog en zie dat mijn vader mij dodelijk aankijkt. "Dus...toen je vroeg voor mijn bankkaart....ben je alles leeg gaan halen. Het is dus jou schuld dat je moeder het misschien niet gaat overleven!" Zegt hij kwaad...vergeet kwaad. Woedend. "NEE NEE! PAPA!" Huil ik. Hij duwt me weg en stormt de trap op naar boven. 

Ik zit in mijn kamer te janken als een baby. Plots krijg ik een berichtje van de martelaars. 'We wisten dat je het geld van je vader ging stelen. En natuurlijk volgen er problemen. Maar dit hadden we nooit durven dromen. Bedankt...' staat er. Ik gooi boos en huilend mijn telefoon op de grond. Ik ben een monster...

Deel 5!