Pain will never Stop

Deel 11

Ik zoek het armbandje dat ik om had overal...nergens. Shit! Er rollen dikke tranen over mijn wangen. Plots bedenk ik me iets:

Flashback:

Ik ren door de gangen en ineens duwt Dina me op de grond. "Dina laat me met rust! Ik moet nu echt vertrekken!" Zeg ik woedend. "En anders wat hè!" Zegt ze uitdagend. Ik duw haar tegen de muur en zij krabt aan mijn arm. Ik voel iets loskomen. Er gaat een pijnscheut door mijn arm. Die bitch heeft damn lange nagels. Zij trekt aan mijn haar en ik trek haar extencions eruit. Ik duw haar nog snel op de grond. En zij schreeuwt van de pijn. Ik ren snel het kantoor binnen.

Einde flashback.

Ik scheld binnenmonds en Soumaya komt naar me toe gerent. "Wat is er?!" Vraagt ze bezorgd. "I-ik heb het belangrijkste ding in het leven van mijn moeder kwijt gemaakt...hoe kon ik zo dom zijn?" Snik ik. "Ik weet zeker dat het niet zoooo belangrijk was" zegt ze lief. "Het was een armbandje van Safae...een gestorven kind van mijn moeder...waarop stond: 'Laila en Safae vooraltijd'...en dat heb ik kwijt gemaakt. Mijn moeder vroeg me het te bewaren met mijn leven...en ik? Ik maak het kwijt. SOUMAYA WAT MOET IK DOEN?" Schreeuw ik huilend. "Het komt goed...waar heb je het kwijt gemaakt?" Vraagt ze lief. "Op school" snik ik zacht. "Ewa...ik rij je nu naar school en je gaat dat armbandje zoeken...oke?" Zegt ze streng. Ik knik hevig als een klein kind.

Ik ren door de gangen en zoek overal het armbandje. Ik ren naar de plaats van het gevecht. WAAR THE FUCK IS HET?! Ik kijk overal op de grond. Plots gaan de lichten uit en hoor ik een sleutel in deuren. Neeneenee. Ik ren naar de ingang en zie een leerkracht naar buiten gaan. Ik kijk op mijn gsm. Het is 20:35. "HEY! IK ZIT HIER! DOE VERDOMME DEZE KUTDEUR OPEN!" Schreeuw ik.

Ik val huilend op de grond. "Ik ga nu naar huis. Bel je vader als je weer terug wilt! Mijn vader is ziek en ik ga hem helpen! Doei!" Dat zijn de woorden die Soumaya zei voor ze vertrok. Ik toets snel het nummer in van mijn vader. SHIT GEEN BELWAARDE! "FUCK!" Schreeuw ik luid. Dus moet ik hier nu overnachten? HET IS VERDOMME VRIJDAG! MORGEN IS HET ZATERDAG EN DAARNA ZONDAG! Ik moet hiet blijven tot maandag. Sowieso niet! Mijn vader gaat bellen en dan ga ik openemen en dan komt hij me halen. Ik sta op en ga verder zoeken naar het armbandje.

Na ongeveer 1 uur zoeken en niks vinden ga ik terug naar de ingang. Mijn gsm ligt daar. Bruh...ik had het niet meegenomen. Ik doe het aan en zie een gemiste oproep van mijn vader. NO SHIT! plots krijg ik een melding. Ik heb nog maar 15%. FUCK FUCK FUCK. Ik ga zitten en wacht op een telefoontje van papa.

Ik moet wel in slaap gevallen zijn want ik sta op door mijn telefoon die afgaat. Faissel. YAAAASSSSS.

"Omg yas Faiss!"

"Watsgeburd?"

"Ik zit vast in school! Pleas kom me helpen!"

"Saaf redder in nood is onderweg"

"Yaaas dank u bæ!"

"Kweet ik ben u bæ"

"Saaf ik heb al sp..."

Plots valt mijn gsm uit. Tuurlijk...why not? Ik zucht en zak op de grond. Na ongeveer 5 minuten staat Faissel voor de ingang. "Wollah ik hou van jou" zeg ik blij. Hij lacht. "Hoe wil je dat ik deze deur open maak?" Vraagt hij zuchtend. "Bel school ofzo!" Jammer ik. Hij tikt tegen zijn hoofd om aan te tonen dat mijn idee gestoord is. "Nee ik ga mijn ninja technieken gebruiken!" Zegt hij grijnzend. "ACHTERUIT!" Schreeuwt hij. Ik ga achteruit en kijk hem vragen aan. Plots geeft hij highkick tegen die deur en gaat het open.

Ik kijk hem vol bewondering aan. "WOLLAH JIJ BENT MIJN NUMMER 1!" Schreeuw ik lachent. Ik vlieg rond zijn nek. "Ik moet naar het ziekenhuis...breng jij me?" Vraag ik snel. "Ja is goed" antwoord hij snel.

We komen aan en ik sprint de auto uit naar het ziekenhuis. Faissel kan me met moeite bijhouden. Ik ga zitten in de wachtkamer naast mijn vader. Plots komt Faissel naast mij zitten. "Is je moeder nu een operatie aan het ondergaan?" Vraagt Faissel fluisterend mijn oor. "Als deze gast nog meer wilt fluisteren in je oor kan hij maar beter je hand komen vragen" onderbreekt mijn vader hem.

Ik schrik en kijk mijn vader vol ongeloof aan. Ik begin te lachen en Faissel lacht ongemakkelijk mee. "Papa hij is mijn bff weetje!" Zeg ik opgelaten. "Geen enkele jongen wil alleen maar bff met een meisje blijven" antwoord mijn vader kortaf. Ik kijk Faissel aan en zie dat hij helemaal rood is geworden.

Ik grinnik. "Is dat waar Faissel?" Vraag ik uitdagend. Faissel kijkt me dodelijk aan. "Nee meneer. Ik voel helemaal niks voor uw dochter. Ze is een geweldig meisje en ik vind het geweldig om haar bff te zijn" zegt Faissel met de nadruk op bff. Vreemd genoeg voelde dat als een steek in mijn hart. "Blijf dat vooral tegen jezelf zeggen jongen. Dat zei ik ook voor ik trouwde met de moeder van Nora" zegt mijn vader grijnzend.

Ik krijg ook een grijns op mijn gezicht. Faissel word terug rood. "Ik en Nora zullen voor altijd vrienden blijven. Niks meer en niks minder" zegt Faissel uiteindelijk. Weer voel ik die steek. Pfff.

Deel 11! Hopelijk hebben jullie genoten!