Pain will never Stop

Deel 15

1 weel later:

De dokters zeggen dat mijn moeder elk moment uit haar coma kan ontwaken. Ik heb mijn vader deze hele week niet gezien want ik slaap in de schuur bij Faissel. Niet dat hij ook in de schuur slaapt...hij slaapt gewoon in zijn kamer.

Ik sta op en ren naar de auto van Faissel. Ik wacht ongeduldig op hem. Na 5 keer te hebben gebeld zie ik hem struikelend mijn kant op komen. Ik grinnik als hij bijna op mij valt maar zich zelf weet te bedwingen en te blijven staan. Ik stap vliegensvlug in en wacht tot hij hetzelfde doet. "Lekker geslapen?" Vraag ik opgelaten. "Je MOET op een dag naar huis Nora..." zucht hij.

Ik slik en staar voor me uit. "Nu nog niet...ik ben bang" zeg ik zacht. "Waarvoor?" Vraagt hij verward. "Ik ben bang voor wat komen zal! Met een nieuwe broer gaat de hele thuissituatie veranderen!" Jammer ik. Ik droog snel een paar tranen weg en slik dan. "Rijd me alsjeblieft naar het ziekenhuis" piep ik. Hij knikt en start de auto.

We komen aan en ik ren naar mijn moeder toe. "Mama! Sta alsjeblieft op! Er is een ineens een nieuwe broer komen opduiken! Ik weet niet wat ik moet! Ik ben al een week niet naar huis gegaan! Ik probeer papa zo veel mogelijk te ontwijken wat me aardig lukt! Maar...wat nu?" Snik ik.

Ik kijk op en zie dat ze me aankijkt...een beetje teleurgesteld maar wel meelevend. "Je vader heeft je nodig...sta hem bij. Wees niet egoïstisch. Misschien zal deze broer voor goede dingen zorgen" zegt ze zacht en hees. Ik glimlach zwak. Ik sta op en knuffel haar. "Ik heb je gemist" piep ik. "Ik hou van je" zegt ze lief. Ik slik hoorbaar. "Ik ook van jou" antwoord ik lief terug. Ik haal snel dokters en bel tegen mijn zin mijn vader.

"Hallo?"

"Nora! Alsjeblieft kom naar huis! Ik dacht dat je iets was overkomen"

"Papa...mama is wakker!"

"Oke! Gelukkig! Alhamdoullilah ten alle tijden! Ik kom er meteen aan"

"Oke"

"Bes.."

Voor hij zijn woord kan afmaken hang ik op. Ik veeg snel de dikke tranen die zich een weg naar beneden banen op mijn wang weg. Ik begin hard te huilen.

Mijn vader klonk zo gebroken aan de telefoon. Hij had fucking veel verdriet door mij. Ik voel een hand op mijn schouder en zie Soumaya. Ze kijkt me aan en trekt me dan in een stevige omhelsing. "Alles komt goed...belooft" fluistert ze zacht. "Nee! Alles komt niet goed! Wanneer gaat iedereen stoppen met dat te zeggen?! Want het komt verdomme nooit goed! Dus waarom me dan valse hoop geven?!" Zeg ik gefrustreerd.

Pov Laila:

Ik snik zachtjes als ik plots een bekende stem gefrustreerd hoor roepen. Nora. "Nee! Alles komt niet goed! Wanneer gaat iedereen stoppen met dat te zeggen?! Want het komt verdomme nooit goed! Dus waarom me dan valse hoop geven?!"

Flashback:

Ik sta op en ga naar mijn kamer, ik ga zitten op het bed en hoor geklop. Soufian komt binnen. "Ik ben nu echt niet gezellig Soufian." Zeg ik. "Oke je mag je serie zien." Zegt hij zuchtend. Ik glimlach. "Nee ik heb sowieso geen zin in tv" hij knikt en neemt plaats naast me. "Het komt goed" zegt hij troostend. "Nee! Wanneer gaat iedereen stoppen met zeggen dat alles goed komt? Want het komt niet goed! Het komt nooit goed! Dus stop met me valse hoop te geven." Ik sta op en ga naar buiten. Ik heb even frisse lucht nodig.

Einde Flashback.

Dat zei ik toen ik net zo gefrustreerd was als haar. Ik heb bijna heel mijn leven doorgebracht in het ziekenhuis. Daardoor kon ik er niet zijn voor Nora. Ik kon er niet zijn voor Safae. Ik kon er ook niet zijn voor mijn moeder. Ik zonk langzaam in mijn gedachten.

Ik was er niet toen mijn dochter me nodig had. Ik was er niet toen mijn moeder me nodig had. Ik was er niet toen mijn broer me nodig had. Ik was er niet toen mijn man me nodig had. Ik was er niet toen mensen me nodig hadden.

Waarom laat ik iedereen steeds in de steek? Waar heb ik dit leventje aan verdiend? Waar heb ik alle pijn aan verdiend? Waar heb ik...dit allemaal aan verdiend?

Ben ik dan zo slecht? Was ik zo'n slechte persoon? Heb ik mensen pijn gedaan? Waarom werd alles zo ruw van me afgepakt?

Eindigt deze pijn ooit? Eindigt deze hel ooit? Ga ik ooit nog echt echt gelukkig worden? Ga ik ook nog een echte lach op mijn gezicht krijgen? Ga ik ooit nog oprecht lachen?

Wanneer stoppen de tranen? Wanneer stoppen al mijn vragen? Wanneer...stop ik?

Met ademen, met leven, met huilen, met pijn lijden, met dit alles. Ik vind dat ik genoeg heb geleden. Ik wens niemand anders dit toe. Zeker Nora niet.

Plots begin ik de shahada op te zeggen. Ik ben op weg naar rust. Alles gaat stoppen. En dan begint iets nieuws...iets beters. Dat weet ik zeker.

Hye! Ik heb echt lang gewerkt aan de flashback van Laila. Ik heb heel Mishandelt en Uitgehuwelijkt?! Opnieuw moeten lezen. Het bleek in Deel 51 te zijn. Dus ik moest bijna helemaal uitlezen. Hoe dan ook! Bij de 15 stemmen komt nieuw deeltje❤