Pain will never Stop

Deel 19

"Wat moet je vertellen?" Vraag ik zacht. "Je moet vertrekken van Marokko, neem ook een nieuw nummer en koop een andere telefoon. En ga naar de politie...geen zorgen alles komt goed. Ik kan wat regelen" zegt hij snel.

Ik kijk hem boos aan. "WAT KOM JE HIER EVEN VERTELLEN WAT IK MOET DOEN?! MIJN OMA IS OPGENOMEN IK HET ZIEKENHUIS EN DAN KOM JE EVEN DOODLEUK VERTELLEN DAT IK RANDOM NAAR DE POLITIE MOET GAAN EN MIJN NUMMER MOET VERANDEREN PLUS EEN NIEUWE GSM MOET HALEN!" Schreeuw ik boos. "WIL JE DAN NIET DAT DIE KOOTZAKKEN DIE JE DREIGEMENTEN STUURDEN OPGEPAKT WORDEN?!" Schreeuwt hij terug.

Ik kijk hem met grote ogen aan. "H-ho..." hij onderbreekt me. "Hoe ik dat weet? Dat kwam ik je dus ook vertellen" zegt hij een pak zachter terwijl hij zijn wenkbrauwen fronst en achteraan aan zijn nek krabt.

Ik slik hoorbaar en tranen vallen uit mijn ogen. "Begin dan bij het begin..." piep ik zacht. "Ik ken die klootzakken...nu ja...niet persoonlijk. Ze dreigden ermee mijn familie te vermoorden als ik niet deed wat er van mij gevraagd werd. Eerst moest ik naar de zelfde school als jou gaan. Dan moest ik vrienden met jou worden. En zorgen dat je me thuis uitnodigd. Het liep allemaal volgens plan. Ik moest cameras hangen op bepaalde plaatsen in je huis en je gsm hacken om een programma te installeren waardoor ze controle over je telefoon hadden. Ik moest ze ook je nummer geven. Ik had nooit verwacht dat ze je gingen snijden...en je vader pijn doen...voor je ogen" hij begint zacht te snikken.

Er rollen duizenden tranen maar ik knipper ze half weg. "Weet je wie er achter dit masterplan zit?" Vraag ik met een enorme brok in mijn keel. Hij knikt en wilt beginnen als ik plots een knal hoor. Ik knijp mijn ogen dicht en zet mijn handen op mijn oren. Ik open terug mijn ogen en zie Anas bebloed op de grond liggen.

Ik schreeuw hard en buk voor hem neer. "Alsjeblieft zeg wie..." huil ik. Hij doet moeite maar het lukt hem niet. Hij gebruikt zijn laatste beetje kracht om de shahada te zeggen. En zo sluit hij zijn ogen in mijn armen. Ik schreeuw en begin hard te huilen.

Ik blijf maar schreeuwen en plots komt Faissel aangerent. Hij kijkt me geshokeert aan en rent naar me toe. Hij neemt me in zijn armen terwijl ik Anas in mijn handen blijf houden. Ik kus Anas op zijn voorhoofd en ren snel naar het ziekenhuis om dokters te gaan halen.

5 uur later:

De ouders van Anas zijn er en de moeder kan niet stoppen met huilen. Ze zijn bezig met een operatie. Hij heeft veel bloed verloren maar dag hoeft nog niks te betekenen. Ik zucht luid en veeg mijn tranen weg. Waarom loopt alles zo fout? Verdien ik dan geen geluk? Moet ik net zoals mijn moeder alles beginnen doorstaan? Dina komt naast me staan en bijt op haar lip. "Je oma is wakker..." zegt ze zacht.

Ik knik en ga naar mijn oma. Ze glimlacht naar me en ik ga naast haar zitten. "Ik mag vandaag weer naar huis...mijn suikergehalte was gewoon laag. Niks om zorgen over te maken" zegt ze lief. Ik knik en kus haar hand. "Alhamdoullilah" piep ik. Ik krijg een bericht van whatsapp en open het.

Zeg níét dat dit waar is. 'We denken dat je genoeg pijn hebt gekregen door ons. We moesten hem gewoon vermoorden. Anders ging hij mij veraden en dan ging jij mij veraden bij de politie. En dat wil ik niet. Dus...was er maar één oplossing. Gecondoleert nog. Ik laat je met rust. Of het voor altijd is weet ik nog niet. Geniet nu er maar van...je zal genoeg pijn lijden' ik blijf er naar staren. Plots vormt er een glimlach op mijn gezicht. Misschien gaat Anas niet dood en kan hij mij alled vertellen. Ze gaan er van uit dta hij al dood is. Dat moet ik nu zo houden. Maar er gaat maar 1 ding in mijn hoofd om. Ik wou dat dat schot tegen mij kwam.

1 maand later:

Anas ligt in Nederland in een kunstmatige coma omdat hij te veel pijn leed. Ik wil niks overhaasten dus voor nu laat ik het zoals het is. Hoe dan ook.

Vandaag gaan we terug naar Nederland. "Yallah koommm!" Schreeuwt Dina. Ik zucht en ga naar haar toe. "Wat moet je?" Bijt ik haar toe. "We moeten vertrekken a ezel!" Zegt ze terwijl ze struikelt. Ik grinnik en volg haar. Tijd om terug naar huis te gaan.

&*&*&*&*&*&*

Ik stap in het vliegtuig en hoor Dina zuchten. "Welke plaats?" Vraag ik als ik me naar haar omdraai. Ze toont me haar ticket en ik de mijne. "Pffff we zitten weer niet naast elkaar!" Zucht ze boos. Ik grinnik en ga naar mijn plaats. En raad eens? Nasr zit naast me.

Ik zucht en ga zitten. "Jij weer..." zucht ik overdreven hard. "Vind je het niet érg toevallig dat we wéér de zelfde dag hebben gekozen en dat we naast elkaar terecht komen?" Vraagt hij met een grijns. "Ja inderdaad...ben je stalker? Luister eens...dit is allemaal toevallig." zeg ik snel. "Toeval of is het het lot?" Zegt hij met een gedempte stem.

Ik kijk hem raar aan. "Als het het lot is dan kan ik zeggen dat het lot echt een bitch is" zucht ik boos. "Wow...ik zal maar weer moeten zwijgen zeker..." zegt hij terwijl hij zijn wenkbrauwen optrekt. "Dat kan erg van pas komen ja..." sis ik. Hij knikt en gaat goed zitten.

*******************

Ik steek mijn sleutels in het slot en open de deur. Ik snuif de geur van mijn bekend huisje en glimlach. "Het is fijn om terug te zijn" zeg ik zacht. Ik ren naar boven naar mijn kamer en open het. What tha fack.

De muren zijn donker grijs en er hangen posters op van spelletjes van de Ps4. Mijn bed is weg en in plaats daarvan ligt er een king-size bed met zwarte hoeslakens. Mijn kast is weg en er staat een andere witte kast. "Vind je het mooi?" Hoor ik iemand achter me zeggen.

Ik draai me om en zie Mo. "Wat heb je gedaan met mijn kamer?!" Zeg ik boos. "Oh...je bedoelt MIJN kamer" zegt hij met een gemene grijns. "Wat...wat...wat bedoel je?!" Zeg ik in de war. "Zoals je het hoort...dit is nu mijn kamer. Zou je mijn kamer willen verlaten?" Vraagt hij met die zelfde gemene grijns.

Ik heb vandaag beslotenn extra vroeg een deeltje on te zetten. Gisteren heb ik echt veel reacties en votes gekregen. Thnx schattiesss.❤

Kben beter aan het worden! Ik heb minder buik-en keelpijn.