Pain will never Stop

Deel 7

Er zijn misschien nu 2 uur verstreken. Ze pakken me op en leggen me terug in het busje. Eindelijk weer naar huis.
Zoals altijd is de weg heel lang. Ik kom thuis en ren naar boven op zoek naar mijn vader. Ik zucht opgelucht als ik hem in mijn kamer zie. Ik ren op hem af en knuffel hem dood. Hij lacht als hij me ziet. "W-waar was je?" Vraagt hij bezorgd. "Bij Dina...jij?" Vraag ik snel. "Boodschappen...het komt goed met je moeder." Zegt hij lief. Ik lach. "InshaAllah." Antwoord ik lief. Hij glimlacht gebroken. Duidelijk getraumatiseert. "Wat is er papa?" Vraag ik subtiel...ja...Not. "N-niks...waarom?" Vraagt hij. Ik schud met mijn hoofd. "Niks...laat maar"

1 week later:

Ik ga bang door de gangen van de school. Anas komt rennend naar me toe. "Hey gaat alles goed?" Vraagt hij...er is iets mis...ik weet niet wat maar hij gedraagt zich anders. Faissel en Zaka komen aangelopen. "Valt hij je lastig?" Vragen ze te gelijk. Ik grinnik. "Nee hoor." Anas tilt plots mijn hoofd omhoog hij kijkt geschokt naar de snee. Hij scheld binnenmonds. Volgens mij klootzakken maar dat zal ik me wel verbeeld hebben. "wie heeft dit gedaan?" Vraagt hij bang. "Niemand...laat maar!" Zucht ik. Hij knikt. "Zie ja straks!" Zegt hij nog snel voor hij vertrekt. Ik knik. Faissel kijkt hem dodelijk achterna. "Wat is er Faiss?" Vraag ik uitdagend. "Nee...niks. er klopt iets niet met die ananas." Zegt hij bedenkelijk. "Relax! En het is Anas" zucht ik. Hij grinnikt. "Dat zei ik toch?" Zegt hij grijnzend. Ik zucht en haal mijn boeken uit mijn kluisje.

3 maanden later:

De martelaars hebben me gek genoeg alleen gelaten en mijn moeder is nog altijd in coma. Mijn vader geraakt depressief. En ik? Ik zie er uit alsof ik 3 maanden niet heb geslapen. Ik voel me gewoon verschrikkelijk.

Ik loop door de gangen als een spook en Dina komt naar me toe gerent. "Noortjuuh! Alles goed fwa?!" Zegt ze opgelaten. "Alhamdoullilah ik mag niet klagen" zeg ik zacht. Ze knuffelt me stevig. "Pfff...is ze nog altijd niet opgestaan?" Vraagt ze voorzichtig alsof ik van glas ben gemaakt. Ik schud mijn hoofd. "Ik heb haar nodig"  zeg ik zacht. Ik begin gefrustreerd te huilen. Plots hoor ik mijn telefoon afgaan. Mijn vader. Ik pak op.

"Papa?"

"Ja! Ik heb geweldig nieuws!"

"Heb je een arts kunnen betalen?"

"Nee..."

"Wat dan?"

"JE MOEDER IS OPGESTAAN!"

"Haha yaaaay!"

Ik hang blij op en ren weg. Dina komt achter me aan en als ik stop voor mijn vespa heeft ze geen adem meer. "Kifesh? Geen conditie hea" zeg ik lachend. "Watsgeburd? Waarom ineens comedian worden?" Zegt ze nep-boos. "Mijn moeder is wakker a bolle!" Zeg ik doodblij. Dina vliegt rond mijn nek. "Wat sta je hier nog te wachten dan? Yallah zied!" Zegt ze blij. Ze springt achterop en ik rij vliegensvlug naar het ziekenhuis.

Eens aangekomen vlieg ik naar de kamer van mijn moeder. Mijn vader zit daar en houd haar hand vast. Ik krijg tranen in mijn ogen. "Kifesh? Je zei toch ze is wakker" snik ik. "Toen ik terug kwam had ze haar ogen weer gesloten." Zegt hij sip.

Ik ga zitten en begraaf mijn gezicht in mijn handen terwijl ik huil. Ik voel een arm om mij heen en als ik omhoog kijk zie ik dat het mijn vader is. Plots komt een dokter binnen. "Euhm...ik heb vernomen dat uw vrouw en uw moeder wakker is geworden" zegt ze met een big-smile. We knikken beiden. "Het kan soms tot 1 maand of meer duren voor ze weer wakker word" zegt ze met nog steeds diezelfde lach. "Beter haal je nu die grijns van je gezicht voor ik die eraf klap." Zeg ik dreigend en boos. Het meisje is jong...misschien 23 ofzo. Ze heeft blond haar en blauwe ogen. Ze is een domme tata. "Hahahaha....moet ik nu bang zijn?" Vraagt ze uitdagend. "Fuck...off" zeg ik met ingehoude woede. "Oh nee...ik ben echt bang. Zie je mijn bange gezicht?" Zegt ze met een grijns. Ik duw haar tegen de muur. "Wesh denk je je bent grappig?!" Zeg ik boos. "Ben je terrorist ofzo?! Hoor je bij IS?!" Vraagt ze boos en in shock. "Ik ben in vergelijking veel erger dan IS als het om familie en bitches gaat!" Zeg ik boos.

Ik laat haar los en grijns. "Pas op! Ik ga mijn kalasjnikov er bij halen!" Zeg ik terwijl ik zehma iets uit mijn tas haal. Ze rent bang weg en als ik naar mijn vader kijk zie ik dat hij me teleurgesteld aankijkt. "Ze had het nodig!" Jammer ik. "Tuurlijk...dat hebben ze altijd" zucht hij. Ik zucht en ga onderuit in mijn stoel. En nu maar wachten op mama tot ze besluit weer wakker te worden.

Sorry dat jullie zo lang hebben moeten wacht maar...hier is deel 7!
Stem en reageer!