Pain will never Stop

Deel 6

Ik word wakker en kijk in de spiegel. 1 woord. Zombie. Zo zie ik er dus uit. Als een zombie. Ik zucht en ga zitten op mijn bed. Mijn vader is nu dus kwaad op mij. Mijn moeder ligt in coma en zal daar de komede tijd ook blijven...door mij. En mijn leven is fucked up....waarschijnlijk ook door mij.

Ik begin weer te huilen als ik de deurbel hoor. Ik ren naar beneden en doe de deur open. Zakaria, Dina en Faissel staan voor mijn deur met ee bigsmile en zakken van de Albert Heijn. Ook nog zakken van andere winkels maar de gene die mij het meest opvallen zijn die van de Albert Heijn.

Ik vlieg huilend in de armen van Dina. "Ik heb het gehoord van je moeder schat..." zegt ze lief. Ik begin zachtjes te snikken en ze duwt me naar binnen. Faissel en Zaka gaan ook naar binnen. "Zijn jullie gek?! Mijn vader komt zo naar beneden en gaat hier 2 jongens zien staan!" Sis ik boos.

Ze zuchten tegelijk en rennen dan naar boven. Ik en Dina spurten achter ze aan en komen terrecht in mijn kamer. "Kifesh je denkt we brengen eten voor je en gaan niet mee eten!" Zegt Zaka jammerend. Ik begin zachtjes te lachen. Nu ja...niet de lach van vroeger. Die was luid en die kon je van kilometers ver horen. Nu lijkt het meer alsof ik huil.

Ze merken mijn zielige lach op en Dina trekt me in een omhelsing. "Het komt goed!" Zegt ze lief. Ze kijkt me aan en schrikt dan. In kijk haar vragend aan. Ze drukt haar vingers onder mijn kin en drukt dan mijn hoofd omhoog. "Zaka! Faissel! Kijk!" Ze staan op en kijken me in shock aan. "W-wat? Wat is er?" Vraag ik bang. "Wie heeft je gesneden?" Vraagt Dina bang. Ik begin te haperen. "Wel...e...euhm...wel...w..ik...toen....ik..wel....e...eeuhm...." begin ik. "Wat is er toch met je hand?!" Vraagt Faissel bezorgd. Mijn ogen beginnen te prikken van de tranen. "En...is het waar dat je opgepakt bent voor het gebruiken van drugs?" Vraagt Zaka zacht. Ik zak op de grond en begin te huilen.

Na 1 uur zijn de jongens weg en blijft alleen maar Dina over. "Oke...misschien geloofde de jongens je met je zielige smoesjes maar ik weet beter en ken je ook beter. Je zou nooit drugs gebruiken, je vader zijn geld stelen, en jezelf snijden omdat je radeloos was!" Zegt Dina streng. "Van wie moet je dit doen?" Vraagt ze zacht. Ik slik. "Niemand! Echt niet!" Zucht ik. "Mag ik je gsm zien?" Vraagt ze medelevend. Ik knik, tik mijn code in en overhandig haar mijn gsm.

Ze zoekt door mijn berichten en plots valt mijn gsm uit. Er is nu dus alleen maar zwart beeld. "W-wat? Wat is dit?" Vraagt ze geschrokken. Ik vergroot mijn ogen. Zij hebben dit gedaan. Ik haal mijn schouders op. "J-je gaf me je gsm! Je bent gewoon bang om het te zeggen! Vertel het me!" Zegt ze wanhopig. Ik begin te huilen. "I-ik kan het niet!" Snik ik. "Maar anders kan ik je niet helpen..." zegt ze zacht en teleurgesteld. "Dat zou je sowieso niet kunnen" huil ik.

Het is nu 3 uur verder en Dina is weg. Ik ga nu even boodschappen doen. Ik pak mijn gsm en mijn vespasleutels. Ik ga naar buiten en word plots opgepakt. Ik word in het busje gegooit en ik WEET waarom.

Na 1 uur rijden zijn we er. Ik word naar de kelder geduwt en een paar mannen kijken me woedend aan. "DENK JE DAT WE HET NIET WETEN ALS JE HET WILT DOORVERTELLEN?!" Schreeuwt de rechtse. Ik begin luidop de huilen.

Hij geeft me een boks en schreeuwt dat ik moet stoppen. Meteen stop ik en kijk hun met betraande ogen aan. "A-alsjeblieft. I-ik heb niks gezegd" snik ik zacht. Er ligt een stoel naast hem en die gooit hij op mij. Ik schreeuw het uit van de pijn. Hij begint me te slagen met de zweep van de vorige keer. "HOEVEEL KEER MOETEN WE JE WAARSCHUWEN?!" Schreeuwt hij. Ik bibber van de angst. Hij krijgt een koevoet aangerijkt en slaagt mij ermee. Alles word wazig en ik hoor hoe alles alles langzaam gedempt word. Even later hoor ik niets meer en zie ik zwart voor mijn ogen. Ben ik nu dood?

Ik word wakker en zie dat ik nog steeds op dezelfde plaats ben. Ik kijk voor mij en zie een raam voor mij. Ik kijk beter en zie achter het raam mijn bewusteloze vader vastgebonden aan een stoel met bloed aan de rechterkant van zijn hoofd. Ik begin te schreeuwen en te huilen.

Er komen mannen en beginnen me met koevoets te slagen. "ZWIJG! HIJ KAN JE NIET HOREN EN OOK NIET ZIEN! Je kunt door dit glas maar aan 1 kant zien. Aan de kant van je vader is er niets te zien!" Zegt hij woedend.

Ik haat het dat ze maskers aan hebben. Lafaards. Ik kijk weer met betraande ogen naar mijn vader en merk dat er kabels aan hem zijn vastgebonden. De man komt naar me toe met een machientje. "Druk op deze knop!" Beveelt hij me. "Waarom?" Vraag ik zacht en bang. "DRUK OP DEZE VERDOMDE KNOP!" Schreeuwt hij. Ik snik en druk op de knop. Plots drukt hij zijn hand op mijn hand waardoor de knop ingedrukt blijft.

Gelijk hoor ik hard maar gedempt geschreeuw. Ik kijk op en zie dat mijn vader geëlectrokuteert word. Ik begin te huilen en probeer mijn hand van de knop te halen. Dan laat de man mij los en gooi ik het apparaatje weg.

Ik begin te schreeuwen terwijl duizenden tranen zich een weg naar beneden banen. "Waar is mijn dochter?!" Hoor ik mijn vader huilend schreeuwen. Ik kijk hem gebroken aan en besef dan dat hij me niet kan zien. "A-a-alsjeblieft! Laat hem gaan! Vermoord mij maar laat hem met rust! Ik zeg niets nooit meer!" Huil ik. De man begint te lachen. "DOE HET!" Schreeuwt de man opeens.

Ik kijk naar het raam en zie dat er 2 mannen bij mijn vader verschijnen. Ze beginnen hem te slagen met koevoets en zwepen. Dan pakt er 1 van hun een mes en snijd in zijn rug. Hij steekt hem niet maar snijd. Ze gaan weer weg en ik zucht opgelucht. Mijn vader geeft intussen geen kik meer. Is dit het einde? Is het klaar?

Ik heb het laatste deel een beetje verandert omdat het een beetje sadistisch was...sowwy. Deel 6! Stem en reageer!