Pain will never Stop

Deel 18

Ik ga in mijn bed liggen en kan niets stoppen met denken aan Faissel en Sarah. Die bitch. Ze heeft me gewoon mijn beste vriend ontnomen. Dina ploft naast me neer en kijkt me aan. "Waar zit je aan te denken?" Vraagt ze. "De bitch" zeg ik zacht. "Zwijg over haar! Wollah krijg anders zin om haar kop er af te knallen!" Zucht ze met ingehoude woede. "Ik ga die relatie echt niet door laten gaan!" Sis ik boos. "I'm in! Ik doe helemaal mee met welk plan je maar ook mag hebben...hopelijk is het de kop van Sarah eraf knallen" zegt ze met lust ik haar ogen. "Als we dan niet in de gevangenis zouden belanden...dan misschien" zeg ik terwijl ik knik.

Ze grinnikt en geeft me een speelse duw. Ik zucht en leun achterover. "Nora?" Vraagt ze hees. "Mmh" antwoord ik slapjes. "Hou je van de Faissman?" Vraagt ze snel. "Als bff ja.." zeg ik zacht. "Niks meer?" Vraagt ze terwijl ze me zwoel aankijkt. "Nee...ieuw! Dina!" Zeg ik terwijl ik haar af mijn bed duw. "Oke, oke! Ik zal je maar moeten geloven op je woord zeker..." zegt ze teneergeslagen.

Ik grinnik. "Je bent alles behalve 100" grinnik ik. "Oke dan!" Zegt ze met ophalende schouders. "Ga je vliegtuigjongen appen?" Vraagt ze als ze recht is gaan zitten. Ik schud mijn hoofd. "Hij wou mijn nummer...dus hij moet me smsen. En plus we zijn in Marokko dus mijn nummer werkt sowieso niet." Zeg ik snel.

Ze kijkt me droog aan. "Welkom in 2016! Waar mensen via Whatsapp smsen!" Zegt ze met een nep-glimlach. Ik zucht. "Ik ga niemand sturen...als hij met me wilt praten kan het via Whatsapp...klaar!" Zeg ik snel.

Een zucht verlaat mijn mond. "Geef me zijn nummer?" Zegt ze smekend. "Nee! Ik heb zijn nummer niet. Hij heeft die van mij maar ik niet die van hem!" Klaag ik. "Je kan iedereen krijgen en je maakt er geen gebruik van. Jíj bent hier degene die niet 100 is. Ik in vergelijking met jou ben méér dan 100" ratelt ze aan 1 stuk door. Ik zucht en sluit mijn ogen. Genoeg drama gehad.

&*&*&*&*&*&*

Ik sta op en zie dat ik op dezelfde plaats lig terwijl Dina haar voeten op mijn buik heeft gegooit en haar arm over mijn gezicht terwijl ze hard snurkt. "Bismilahirahmaniraheem...zeekoe." zucht ik. Ik gooi haar ledematen af mijn lichaam en sta op...tijd voor mijn dagelijkse routine.

Ik zoek mijn oma maar vind haar niet. Ik ren naar haar kamer en zie haar op de grond liggen met een glaswater naast haar uitgekapt. "DINAAAAA" Schreeuw ik bang. Dina komt aangelopen en ziet mijn oma hier zo liggen.

Meteen belt ze de ambulace. Natuurlijk duurt het in Marokko langer dan in Europa. Na 20 minuten komen ze traag aanrijden. Ze pakken mijn oma op en in no time zijn ze weg met haar. Ik pak mijn Iphone en bel mijn vader al snikkend op.

"Papa..."

"Nora? Waarom huil je?"

"Oma..."

"Wat is er met mijn moeder?"

"Ik heb haar bewusteloos in haar kamer gevonden...ze is al weg met de ambulance."

"Ik ben er over ongeveer 4 uur! Ik wil dat je oma hier word behandelt als er iets ernstig is!"

"Oke..."

"Beslama! Tot straks!"

"Dag papa..."

Ik hang snikkend op en vlieg in de armen van Dina. Ik pak mijn Iphone er weer bij en stuur een bericht naar Faissel. 'Kan je alsjeblieft naar mijn huis hier in Marokko komen? Sorry van gisteren btw. Ik heb je nu nodig...mijn oma is opgenomen' verstuur ik snikkend. Meteen krijg ik als bericht dat hij meteen komt.

Ik zucht opgelucht en omhels Dina huilend stevig. "Ik weet dat je denkt dat het niet goed komt...maar Nora...je moet nu terug sterk zijn. Je hebt heel veel meegemaakt. Maar je vader ook. Hij heeft net 1 maand geleden zijn vrouw verloren. En dan kan een depresieve en pesimistische dochter er echt niet bij. Alsjeblieft Nora...houd je sterk. Voor je vader...maar ook voor jezelf!" Zegt Dina lief. Ze heeft gelijk. Ik knik en veeg mijn non-stop tranen.

Ik hoor de bel en ren naar beneden. Faissel staat daar en omhelst me stevig zodra de deur open is. Ik begin zachtjes te snikken.

Ik zit nu in het ziekenhuis met Dina naast me aan de rechterkant en Faissel naast me aan linkerkant. Plots zie ik mijn vader aan komen rennen. Ik sta op en omhels hem. "De dokters zijn nu bij haar" fluister ik. Hij slikt hoorbaar en verlost zich van mijn knuffel. Hij gaat naar een dokter die net haar kamer verlaat.

Ik zucht en schud mijn hoofd. "Wanneer stopt al deze drama?" Fluister ik in mezelf. "Ooit..." hoor ik iemand achter me zeggen. Ik draai me om en zie Anas achter me staan. "W-wat doe jij hier?" Vraag ik met een brok in mijn keel. "Ik woon dicht bij je huis en iedereen praat erover" zegt hij met ophalende wenkbrauwen.

Ik knik. "Heb je nu even tijd?" Vraagt hij lief. Ik schud mijn hoofd en kijk hem aan. "Mijn oma is opgenomen...veel tijd heb ik niet" zeg ik boos. "Heel even maar...alsjeblieft? Het is echt belangerijk! En misschien ga je me dan haten maar...dat is het allemaal waard. Je hebt recht op de waarheid" zegt hij zacht. Hij doet raar. Ik knik twijfelachtig.

Hij pakt mijn hand en trekt me naar buiten. We stoppen achter het ziekenhuis. Het is echt verlaten. "Wat doen we hier?" Vraag ik bang. "Het is hier afgelegen. Dus niemand kan ons horen." Zegt hij zacht. Ik knik en krijg kippenvel omdat ik bang ben. Ik slik hoorbaar en kijk hem aan. Wat gaat hij me vertellen?

Wat denken jullie dat hij gaat vertellen? Much love bbis❤
Kben ziek😭😷