Pain will never Stop

Deel 27

Ik kijk weer paniekerig naar Faissel en dan hoor ik een stem die mijn bloed laat koken. "Vader! Je bent eindelijk terug!" Zegt Mo opgelaten. "Mohamed!" Zegt mijn vader als die Mo hoort. Hij trekt hem in een omhelsing.

En ik kijk naar Faissel die Mo vuil aankijkt. "Maar euhm...Nora ging me iets vertellen" onderbreekt mijn vader de 'gezelligheid.' "Oh ja? Nora? Ging jij iets vertellen?" Vraagt Mo met een grimas. Ik schud moeizaam mijn hoofd. "Het is niets" piep ik eruit. "Nora! Niet liegen! Vertel me de waarheid! Ik kan niet nog meer geheimen aan! Ik heb mijn zoon daarvoor 20 jaar moeten missen!" Zegt hij boos.

Ik krijg tranen in mijn ogen en die knipper ik moeizaam weg. "Dat is het juist" zeg ik waarna ik die enorme brok in mijn keel wegslik. "Hoe bedoel je?" Vraagt mijn vader. Ik kijk Faissel wanhopig aan en hij knikt dan. "Nora en Mohamed hebben een ruzie gehad en Nora is nogal gevoelig dus..." zegt hij snel. "En wat is die blauwe plek op jullie gezichten?" Vervolgt mijn vader terwijl hij naar het gezicht van ons drieen wijst.

Ik slik en wil mijn bek opentrekken als Mo begint. "Het is niks! Gaan we je komst niet vieren?!" Vraagt Mo snel. Ik zucht opgelucht en kijk hem dodelijk aan. "Ja is goed" zegt mijn vader niet overtuigd. "Maar euhm...alleen familie toch?" Zegt Mo snel. "Faissel IS familie...of niet papa?" Zeg ik vijandig. "Dat is waar" zegt mijn vader schouderophalend.

Faissel zucht ongemakkelijk "Maar...ik voel me niet op mijn gemak dan" probeert Mo dan weer. "Wel...dat boeit niemand iets" zeg ik terwijl ik mijn wenkbrauwen ophaal. "Nora!" Zegt mijn vader streng. "Oke, oke, sorry!" Zeg ik moeilijk. "Dus...Faissel...ik vraag je vriendelijk te vertrekken" zegt Mo dan weer.

Faissel knuffelt me en gaat weg. "We gaan eten!" Zegt mijn vader snel. "Ik. Heb. Geen. Honger." Zeg ik boos. Ik ren de trap op en zoek op mijn laptop waar ik DNA-testen kan doen.
"Oke...ik heb het!" Fluister ik zacht. Ik lees aandachtig wat ik daarvoor nodig heb. Oke! Ik heb het!

3 weken later:

"Euhm...ik kan zeggen dat de uitslag positief is. Dus hij is de zoon van u vader" zegt de dokter. Ik vloek binnemonds en laat daardoor mijn telefoon vallen. Ik pak mijn telefoon snel op en zucht. "Bedankt." Zeg ik snel. Ik pak de beige enveloppe op en been de kamer uit. Ik heb zo hard gehoopt dat het niet juist is. Ik zucht en prul aan mijn nagels.

Plots bots ik tegen een jongen aan. Door dat de enveloppe open is vliegen de bladeren in het rond en val ik naar achter. Kutzooi. "Ooit gehoord van uitkijken?" Zeg ik woedend. "Wow! Sorry!" Zegt de jongen snel en helpt me met het oprapen van de bladeren. Voor dat hij ze afgeeft bekijkt hij de bladeren. "Damn. Heb jij een DNA-test gedaan?" Vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen. "Gaat je niks aan! Geef terug! Debiel!" Zeg ik woedend en pak de bladeren snel af. Ik steek ze onhandig terug in de grote enveloppe en ren weg.

Ik kom thuis aan en vlieg naar mijn kamer. Als ik eerlijk moet zijn. Ik wil mijn oude kamer terug. En ook al mijn spullen. Ze waren niet prachtig maar ze waren voor mij perfect. En alles was gelegd zoals ik en mama dat bespraken. Ze hadden mijn kamer nooit mogen veranderen zonder mijn toestemming.

Ik kijk naar de grote beige enveloppe waar in het groot:DNA, op staat. Dit moet ik verbergen. Ik pak nog voor de laatste keer de bladeren eruit en word dan gebeld. Ik neem snel op ga naar de badkamer om mijn pyjama te halen. "Ja oke! Dina! doei!" Ik hang snel op en als ik terug naar mijn kamer ga, zie ik mijn vader de bladeren lezen.

"Ik ben diep teleurgesteld in je" zegt hij zacht. "Ik denk dat het vrij logisch is dat ik het heb gedaan" antwoord ik ruw. "Nora...ben je dan zo jaloers? Gun je niemand dan geluk? Hoe moet Mohamed zich voelen als die dit te zien krijgt?!" Zegt hij boos.

Ik zucht kijk hem geschrokken aan. "En ik dan? Heb je ooit gedacht aan mij? Nee...het enige waar jij aan denkt is Mohamed, Mohamed, Mohamed. In de eerste plaats had je nóóit, maar dan ook NOOIT aan mijn oude kamer mogen komen. Het was ingericht zoals ik en MAMA dat wouden. HET WAS PERFECT! En dat...1 van de weinige dingen die ik van haar heb, heb je samen met Mohamed van me afgenomen!" Zeg ik woedend terwijl mijn wang nat word van de tranen.

Ik ren weg en laat hem in shok achter. Damn. Die Mohamed weet altijd alles te verpesten. Het is hem zelfs gelukt om mijn band met mijn vader te bekakken. Klootzak. Plots voel ik trillingen in mijn kontzak. Bruh. Ik neem snel op zonder te kijken wie het is. "Wie ben je? Ik ben niet in de fucking stemming by the way" zeg ik snel. "Het is over de DNA uitslag" hoor ik een mannelijke stem zeggen. O=onbekendje

N: euhm...ik ben het al komen ophalen

O: dat denk ik niet

N: hoezo niet? De enveloppe ligt op mijn bed

O: het ligt namelijk nog in de schuif

N: w-wat is de uitslag dan?

O: ik stel voor dat u het zelf komt halen

N: ja is goed...nu?

O: ik ben er nu dus je kan komen

N: bedankt...ik kom er nu meteen aan

O: ja is goed. Tot ziens

N: ja...tot ziens

~BIEP~

Ik ren naar buiten en bel snel Faissel op voor dat hij me komt halen.

Ten eerste:

Sorry dat ik al misschien een week ofzo niet meer heb geupdate

Ten tweede:

Ik haat school dus gelukkig is het vakantie dus dat betekent meer delen

Ten derde:

Enjoy it en stem en follow of rot op

Nee grapje...love you allllllllll❤❤❤❤