Pain will never Stop

Deel 14

Ik ga naar de kamer van mijn moeder en aai over haar hand. Ze is prachtig...zelfs als ze niet wakker is. Ze ziet er gebroken uit. Ze heeft veel te veel meegemaakt. Ik zucht en er rolt een traan over mijn wang.

Plots voel ik hand die rust op mijn schouder en ik draai me met een schok om. "Sorry...ik wou je niet laten schrikken" zegt Zaka lief. Ik grinnik. "Hoe kom je hier?" Vraag ik zacht. "Met mijn auto" zegt hij met een deuh-dat-is-toch-logisch-toon. Ik zucht maar knik. "Het komt goed met haar...maak je maar geen zorgen" zegt hij lief. Ik knik niet overtuigd. "Ze heeft veel meegemaakt en is sterk geweest. Maar elk mens word op een bepaald moment moe" zeg ik terwijl ik haar aanstaar. "Hoe ben jij over de dood van je moeder gekomen?" Vraag ik voorzichtig aan hem. "Gewoon. Het was moeilijk. Maar ik heb het geaccepteert. Ik werd eerst boos op iedereen en alles...maar had ik een keuze? Nee, de truc is...accepteren" zegt hij schouderophalend.

Ik knik. "Euhm...hoe gaat het met Dina?" Vraag ik zacht. "Oh! Goed dat je daarover begint! Hier heb je je armbandje terug!" Zegt hij lief. Ik kijk op en zie hoe hij het gouden armbandje bovenhaald. Werkelijk waar prachtig. "Hoe? Wat? Wie? Hoezo? Wacht...hoe kom je eraan?" Vraag ik verward. "Dina had het...ik heb het gevonden in haar tas." Zegt hij teleurgesteld.

Ik knik en pak het aan. Ik glimlach terwijl ik het armbandje om de pols van mijn moeder doe. Plots opent ze haar ogen en kijkt ze naar het armbandje. Ze glimlacht en sluit weer haar ogen. Ik kijk in alle shock naar Zaka. "Wat gebeurde net?" Vraag ik verward. Hij haalt zijn schouders op terwijl hij naar mijn moeder kijkt.

Dit is het mooiste cadeau dat iemand me kan geven voor mijn verjaardag. Trouwens...niemand weet dat ik jarig ben. Als vrienden moet je dat weten maar...don't care. "Gaan we iets doen voor je verjaardag?" Vraagt Zaka plots. Ik glimlach breed en kijk hem aan. "Dus je wist het wel" glimlach ik. Hij knikt. "Gelukkige verjaardag!" Zegt hij lachent. Ik grinnik en omhels hem. Gelijk komt Faissel binnen. "Ehe..ehe..eheeuuuum" kucht hij overduidelijk nep. "Heb je een keelpillletje nodig?" Vraag ik sarcastisch. "Zin om wat te doen?" Vraagt hij snel. Ik schud mijn hoofd en ga boos langs hem heen naar buiten.

Pov Faissel:

Ik kom binnen en ik zie Nora Zaka omhelsen. Ik kuch nep voor dat ze me opmerken. "Heb je een keelpilletje nodig?" Vraagt Nora sarcastisch. "Zin om wat te doen?" Vraag ik snel om van onderwerp te veranderen. Ze schud haar hoofd en loopt boos langs me heen. Ik kijk Zakaria vragend aan. "Nora is jarig domme aap!" Zucht Zaka. "Pfff" zucht ik terwijl ik naar haar kijk. "Misschien moet je haar gaan feliciteren en voorstellen om iets leuks te gaan doen...ben je op je hoofd gevallen op je weg naar hier?" Vraagt Zaka terwijl hij achter zijn hoofd krabt. Ik zucht en ga naar Nora toe.

"Happy Birthday!" Lach ik. Ze kijkt me droog aan. "Heeft Zaka je er aan doen denken?" Vraagt ze snel. Ik knik beschaamd. "Vind je het zo erg dat ik je verjaardag ben vergeten!" Zucht ik. "Nee...ik...pff laat maar" zegt ze terwijl ze haar gsm boven haalt. "Wat ga je doen?" Vraag ik snel. "Mijn vader bellen" antwoord ze kortaf. Ik knik en zwijg braaf.

Pov Nora:

"Happy Birthday!" Hoor ik Faissel lachent zeggen. Ik kijk hem droog aan. "Heeft Zaka je er aan doen denken?" Vraagt ik snel. Hij knikt beschaamd. "Vind je het zo erg dat ik je verjaardag ben vergeten!" Zucht hij. "Nee...ik...pff laat maar" zeg ik terwijl ik mijn gsm boven haal. "Wat ga je doen?" Vraagt hij snel. "Mijn vader bellen" antwoord ik kortaf. Hij knikt zwijgt braaf.

"Hallo?"

"Ja? Nora?"

"Papa! Waar ben je?"

"Thuis, kan je komen?"

"Ik kom er meteen aan!"

"Is je moeder al wakker geworden?"

"Ze heeft haar ogen open gedaan...maar sloot ze meteen daarna"

"Oke! Dat is een goed teken! Kom naar huis!"

"Oke ik ben er over 10 minuten!"

"Bye!"

"Doei!"

Ik hang op en kijk naar Faissel. "Ik breng je wel" zegt hij als hij mijn blik begrijpt. Ik knik en achtervolg hem naar zijn auto.

Hij stopt voor mijn huis en ik sprint de auto uit. Ik ren naar huis en doe de deur open. "Papa?!" Schreeuw ik door het huis. Dan komt mijn vader vanuit de woonkamer gestapt. "Kom even binnen Nora dyelie (mijn Nora)" zegt hij zacht. Ik ga naar binnen en zie Mohamed daar zitten. "Ga even zitten" zegt Mo. "Dit is mijn huis! Je hoeft niet gastvrij te zijn als het niet jou huis is! En ik kies wat ik doe en wanneer ik doe in MIJN huis!" Zeg ik boos. "Weet je zeker dat dit ook niet mijn huis is?" Vraagt hij met een gemene grijns. "Nora..." hoor ik mijn vader zacht achter me zeggen. "Ik denk dat Mohamed inderdaad mijn zoon is" zegt mijn vader zacht. Ik schud vol ongeloof mijn hoofd. "Nee...hebben jullie een DNA-test gedaan?!" Probeer ik. "Nora...ik heb mijn zoon mijn hele leven niet gezien...ik ga nu niet NOG meer tijd verspillen aan een DNA-test!" Jammerd mijn vader. Ik slik en veeg een verloren traan weg. "Oke..." zeg ik met tranen die mijn ogen verlaten. Nu denken jullie zeker: waar the fuck om huil je? Wel...ik heb geen goed gevoel over deze Mo. En hoe zouden jullie reageren als een plotse half-broer komt opdagen?

DEEL 14!❤