Pain will never Stop

deel 8

2 weken later:

School is gedaan en ik race naar het ziekenhuis. Mijn vader is op zijn werk en ik ga zitten naast mijn moeder. Ik pak haar hand en plots opent ze haar ogen. Ik vergroot mijn ogen en laat tranen los van blijdschap. "Mama! Mama ik heb je gemist! Pleas val niet weg!" Huil ik. "N-nora?" Zegt ze zacht. Ik knik. "Ja mama?" Vraag ik lief. "Thuis ligt er in mijn kast onder de stapel kleren een doos. In die doos liggen een paar babyspulletjes. Ze waren van Safae. Ik wil dat je het bewaart met je leven. Het is het enige dat ik nog ECHT heb van Safae." Zegt ze lief. Ik knik. "Maar...binnenkort kan je weg en kan je de spulletjes zelf bewaren." Snik ik zacht. "Ik denk niet dat ik nog veel op deze wereld heb..." zegt ze zacht. Ik slik hoorbaar. "Mama verlaat me niet" huil ik. "Onthoud dat ik altijd bij je ben. Ookal zie je me niet. Net zoals sterren...je ziet ze niet maar je weet dat ze er zijn. Onthoud dat. Je bent een sterke vrouw aan het worden en laat niks of niemand in je weg staan. Vecht als je iets wilt bereiken...geef nooit op. Als iets je tegen zit betekent niet dat je moet opgeven. Want je moet 1 ding weten. Als je denkt dat je alleen bent moet je denken aan Allah s.w.t. Hij is en zal altijd bij je blijven." Zegt ze zacht. Miljoenen tranen banen zich een weg naar beneden. "Ik denk dat het mijn beurt is nu..." voegt ze eraan toe. "Weet dat ik altijd van je zal houden." En dan sluit ze haar ogen. "NEE MAMA! VERLAAT ME NIET! NIET JIJ! MAMA! ALSJEBLIEFT! I-ik heb je nodig weet je..." schreeuw ik huilend. En vertel me nu maar hoe ik in godsnaam hierover heen ga geraken. Ik begin gefrustreert te roepen en dokters komen aan gelopen. "MIJN MOEDER! PLEAS! ZE IS WEG AAN HET VALLEN!" Schreeuw ik huilend. Meteen duwen ze me weg uit de kamer en gaan ze met haar aan de slag. Gaat het nog goed komen met haar?

Met trillende handen pak ik mijn telefoon om mijn vader te bellen.

"Papa?"

"Nora! Hoe is het met mama?"

"*slik* euhm...nu ja...*begint te huilen*"

"NORA! Is er iets met haar?"

"*nog steeds aan het huilen* i-ik kan het niet...*snik*"

"Moet ik komen?"

"Ja...snel alsjeblieft!"

Biep...

Ik hang op met dikke tranen die naar beneden vallen. "Mama...laat me niet in de steek" fluister ik zachtjes.

5 minuten later zie ik dat papa mijn kant op rent. "W-waarom zit je hier? Waarom niet bij je moeder?!" Vraagt hij in paniek. Ik begin hard te huilen en hij omhelst me stevig. "Nora...ik wil dat je nu even sterk bent voor mij en dat je me verteld hoe en wat er is gebeurt" zegt hij streng maar op een lieve geruststellende toon. "Oke..." begin ik snikkend. "Ik kwam bij mama aan en pakte haar hand voorzichtig vast...." ik begin weer te snikken maar verman me dan en ga weer verder. "Ze opende haar ogen en ik smeekte dat ze wakker ging blijven omdat ik haar nodig had...we waren even aan het praten en dan zei ze dat ze niet meer veel had op deze wereld en..."

Ik begin hard te huilen maar het lukt me niet om te stoppen. Mijn vader gaat zitten en zet me neer op een stoel naast hem. Hij pakt mijn handen vast en kijkt me doordringend aan in mijn traanogen. "Je kan het" is het enige dat hij zegt. "En toen huilde ik en zei ik dat ze me niet mocht verlaten...en toen zei ze waardevolle woorden tegen me. Echt iets dat ik nooit zal vergeten...Onthoud dat ik altijd bij je ben. Ookal ben ik er niet. Net zoals sterren...je ziet ze niet maar je weet dat ze er zijn. Onthoud dat. Je bent een sterke vrouw aan het worden en laat niks of niemand in je weg staan. Vecht als je iets wilt bereiken...geef nooit op. Als iets je tegen zit betekent niet dat je moet opgeven. Want je moet 1 ding weten. Als je denkt dat je alleen bent moet je denken aan Allah s.w.t. Hij is en zal altijd bij je blijven." Herhaal ik. Ik begin weer te huilen. "Nora ga door" zegt mijn vader zacht.

Ik kan niet verder want ik kan niet stoppen met huilen. Hij pakt mijn gezicht vast en kijkt me streng aan. "Nora...ik wil dat je verder gaat" zegt hij waarna hij hoorbaar slikt. "Toen sloot ze haar ogen...ik begon hysterisch te schreeuwen en toen kwamen dokters en duwde ze me de kamer uit om met mama aan de slag te gaan. En dan heb ik je gebeld" huil ik zacht.

Mijn vader veegt snel zijn tranen weg en staart voor zich uit. "Papa?" Begin ik. "Mhm" krijg ik als antwoord. "Hoe heb je mama ontmoet?" Vraag ik met een zwakke glimlach. Hij krijgt ook een glimlach op zijn gezicht en begint dan..."wel dus...ze belde een taxi dus kwam ik. Ik was een beetje laat maar toen ik aankwam zag ik dat de deur van het huis open was. Ik kwam binnen en zag dat een vrouw je moeder aan het...wurgen was. Ik trok haar er van af en gaf haar wahed boks...ik heb er nog altijd pijn van..." ik lach zachtjes. "Ze lag pertotal op de grond en ik legde je moeder op de zetel. Ze was de mooiste vrouw die ik ooits heb gezien. Zelfs door al haar verdriet die je duidelijk kon zien heen" terwijl mijn vader zo praat over mijn moeder zie ik dat hij helemaal opklaart. "Ik belde de ambulance en een halfuur later zaten we in het ziekenhuis...je moeder kon geen duits dus moest ik alles vertalen...hahahaha. Ze sloeg mijn iphone kapot op de grond en ik gooide haar telefoon uit het raam. Daarna heb ik haar meegenomen naar mijn huis en mocht ze daar overnachten...het waren leuke tijden" zegt hij.

Zijn verdrietige blik is meteen verdwenen en ik weet zeker dat die van mij ook is verdwenen. Zijn ogen glinsteren van blijdschap en als je heel goed kijkt lijkt het bijna of er een lichtje te zien is in zijn mooie groene ogen. "Bedankt..." zegt hij zacht. "Waarvoor?" Vraag ik lief. "Dat je me deed denken aan die tijden. Daar fleur ik altijd van op" zegt hij dankbaar. Hij pakt mijn hoofd vast en drukt een kus op mijn voorhoofd. "Mag ik u even spreken" onderbreekt een vrouw ons van ongeveer in de 20 jaar. Mijn vader knikt en zijn blik staat weer op ernstig en verdrietig.

Deel 8! Yay.