Duna - Bloedband - Boek 2

Hoofdstuk 1

"Duna, meisje, gefeliciteerd! 18 jaar alweer." Tante Rosafiere geeft me een kus op mijn wang en knuffelt me haast fijn. Ik grinnik. "Dank u wel! Ja, 18 jaar, oud hè?" Ze lacht vrolijk. "Onzin, je hebt je hele leven nog voor je." Ze duwt een pakje in mijn handen. "Een presentje voor de jarige." Vol verwachting maak ik het pakje open. Een beeldschone halsketting (zie foto). "Is dat echt goud?" Vraag ik verbijsterd. Tante Rosafiere glimlacht. "Een mooie meid als jij bent, jij hoort een gouden ketting te dragen. En het staat je vast prachtig, kleurt mooi bij je groene ogen." Ik kijk mijn tante aan en glimlach dankbaar. "Omdat je nu volwassen bent." Mompelt ze terwijl ze de ketting bij me om doet. Ik geef haar een knuffel en speur dan de kamer rond. Al snel zie ik oom Phillip en ik loop naar hem toe. "Oom Phillip, dank u wel voor de mooie ketting. Tante Rosafiere heeft hem al omgedaan, staat hij mooi?" Trots draai ik een rondje. Mijn oom glimlacht en knikt. "Prachtig. En gefeliciteerd!" Ik geef hem een kus op zijn wang. Daarna excuseer ik me snel en ga op zoek naar Sulvi. Sulvi is mijn vijftien jaar oude zusje, net als Elduines haar tweelingbroer en mijn broertje. "Sulvi, kijk!" Ik haak mijn duimen onder de ketting en houd hem trots naar voren. "Wauw! Van wie heb je dat ding?" Typisch mijn zusje, heel bot en praat zonder na te denken. "Oom Phillip en tante Rosafiere. Omdat ik nu volwassen ben." Sulvi knikt overdreven. "Toe maar." Ik rol met mijn ogen en loop weg.

Terwijl ik een beetje doelloos rondloop kom ik mijn jongste zusje tegen, Heyle van 5 jaar. Die speelt met Mathilde, mijn nichtje en dochter van tante Rosafiere. Ze zijn bijna even oud en de beste vriendjes. Terwijl ik ze even observeer komt mijn andere tante naast mij staan, tante Badelog. Zusje van mijn vader en van tante Rosafiere. Ook tante Badelog heeft al haar kroost meegenomen. Alle 7 kinderen. Mijn ouders hebben maar 4 kinderen en tante Rosafiere heeft maar 2 kinderen, maar 7 kinderen? 7 bevallingen? In mijn ooghoek zie ik Simon, de oudste van tante Rosafiere, en Johan, de vijfde van tante Badelog samen spelen. Die zijn ook even oud, beiden 8 jaar en beste vriendjes. "En, voel je je al jarig?" De stem van mijn tante laat me schrikken. "Eh, een beetje, tante Badelog. Maar nog niet helemaal."  Mijn tante knikt langzaam. "Wordt het niet eens tijd dat jij gaat kijken naar je toekomstige echtgenoot?" Ik kijk haar niet-begrijpend aan. "Lieve kind, je bent nu nog jong en mooi. Profiteer daarvan!" Ik knik een beetje ongemakkelijk en wandel snel weg. Daarom vind ik feestjes helemaal niet leuk. Dan heb je niet alleen vader en moeder die zeuren, nee, dan heb je de hele familie en allemaal stomme opmerkingen van vrienden van vader. Ik zucht een keertje en loop naar buiten, de straat op. Ik bekijkt het huis eens goed. In dit huis heb ik al mijn hele leven gewoond, daarvoor mijn vader en mijn tantes en daarvoor mijn opa. Mijn opa is er trouwens niet meer, hij is nooit terug gekomen van een handelsreis. En het is hier nooit rustig. Mis is het extra druk, want er is feest, maar normaal gesproken ook. Altijd zijn er wel dienstmeisjes, de kokkin, de gouvernante voor Heyle, vrienden en collega's van vader, vrienden van moeder en ga zo maar door. Niet dat ik nu wil klagen, ik heb een heel fijn leven en anderen hebben het veel zwaarder. Kijk maar naar de mensen die in het arme gedeelte van de stad wonen. Nee, dan kan ik niet klagen. Ik trek mijn jurk een beetje naar beneden en hoop dat op die manier dat korset een beetje losser gaat zitten. Mijn dienstmeisje Cato heeft het vanmorgen extra strak getrokken. Ik weet dat ik niet lang buiten moet blijven, de jarige kan toch niet wegblijven op haar eigen feest! Maar ik moet even frisse lucht inademen, dat stomme korset ook.

Ik voel dat iemand naast me komt staan. Wanneer ik opzij kijk, zie ik dat het Sulvi is. Sulvi is nog erg jeugdig, je merkt niet dat ze 15 jaar is. Sommige roddeltantes zeggen dat ze kinderachtig is, dat ze nooit volwassen zou worden en nooit zou trouwen. Maar ik zie nu al dat er veel jongens geïnteresseerd in haar zijn. Ze is heel mooi met haar blonde, stijle haar en ijsblauwe, grote ogen. Ze is volslank en heeft een fijne lengte: een halve kop kleiner dan de meeste jongens. Niet te groot en niet te klein, precies goed. Ik heb saai bruine haren met een beetje slag, net niks: geen krullen en niet stijl. Daarbij heb ik een rare wipneus en saaie, bruine ogen. Ook ben ik erg lang, net zo lang als de meeste jongens, zo niet langer. Ook bij Sulvi steek ik een halve kop boven haar uit. "Ga je niet naar binnen?" De stem van mijn zusje laat me schrikken. "Oh, ja. Ik was alleen even frisse neus halen." Mompel ik. "Vader zoekt je." Zegt Sulvi. Ik knik en loop naar binnen toe. Tussen alle mensen door ben ik druk op zoek naar vader. "Theodorus, wat een aparte filisofie." Ik draai me om naar waar de stem vandaan komt en zie meteen mijn vader, Theodorus. "Vader." Hij draait zich om en wenkt me. Ik loop achter hem aan. "Schatje, hoe vind je je verjaardagsfeest?" Ik haal mijn schouders op. "Liefje, je bent nu 18 jaar." Ik knik even. "Je bent nu volwassen." Ik voel even aan mijn nieuwe ketting. "Het wordt tijd dat je gaat trouwen." Ik verslik me. "Wat?" "Ik wil je van de week voorstellen aan Henk, hij is 26 jaar en komt uit een goede familie. Hij woont in een van die grote huizen net buiten de stad. Vrijstaand huis, met tuin en zelfs een paardenschuur. We gaan maandag naar hem toe om kennis te maken." Mijn hoofd duizelt een beetje. Trouwen? Met iemand die ik niet ken!