Duna - Bloedband - Boek 2

Hoofdstuk 25

Met lichte paniek zit ik op het aanrecht, te wachten tot Jeroen terugkomt of Thom misschien langskomt of wie dan ook. Het duurt alleen erg lang. En daarbij ben ik erg bezorgt over Sanne, ze zal toch geen domme dingen doen? Stel dat ze Gerard gaat confronteren met zijn gedrag, dan ligt zij dood in een greppel! Na nog een poosje wachten wordt de deur van de keuken opgeslagen. Jeroen komt met een hevig tegenspartelende Sanne de keuken binnen. "Laat me los Jeroen, ik vertel die flapdrol de waarheid!" Opgelucht haal ik adem, ze heeft nog niets kunnen doen. "Doe rustig!" Moppert Jeroen en probeert haar in bedwang te houden. Ik grijp in. "Sanne, wat is je plan nu precies?" Vraag ik zo serieus mogelijk. Ze rolt met haar ogen. "Gerard uitschelden natuurlijk." Tja, dat was te verwachten. "En wat wil je daarmee bereiken?" "Dat hij stopt met jou pijn doen!" Ik glimlach wrang. "En denk je dat zoiets zou werken? Of denk je dat hij jou ook pijn zal doen?" Ze denkt even na en ik zie haar minder tegenstribbelen. "Schreeuwen tegen hem lost niets op." Jeroen laat Sanne los en zij slaat haar armen boos over elkaar. "Maar we moeten wel iets doen!" Ik schud mijn hoofd. "Je kan niets doen, hij is mijn echtgenoot. Dus ik ben een soort van zijn bezit." "Eikel." Hoor ik Jeroen mompelen. "Dik paard." Fluistert Sanne. Ik glimlach even, het voelt zo goed om ook Sanne aan mijn kant te hebben. Dat geeft me steun. Een vriendin die mij steunt, niet alleen mannen. Wij vrouwen hebben elkaars steun nodig.

Jeroen tilt mij van het aanrecht af en samen met Sanne lopen we naar mijn kamer. "Waarom sneer hij in je voeten? Dat is een rare plek." Vraagt Sanne zacht. "Ik denk omdat dat een hele vervelende plek is. Ik kan nu niets, niet lopen, niet mijzelf aankleden, ik kan naar niemand toe, ik ben afhankelijk van een anderen om mij ergens naar toe te brengen. Die moeten me dagen lang rond zeulen. En wanneer het een beetje geheeld is, ga ik zelf lopen. Wat natuurlijk heel veel pijn doet." Sanne knikt even en moppert een heel aantal scheldwoorden waarvan ik niet wist dat zij die kende, laat staan zou durven te gebruiken.

Bij mijn kamer aangekomen legt Jeroen mij op bed. "Zullen we even bij je blijven, anders ben je ook maar zo alleen." Zegt Jeroen. Ik grinnik. "Als je niet de paarden hoeft te verzorgen." Hij lacht ook even. Ik heb nog een andere stalknecht ingehuurd omdat hij altijd binnen is en niet op de paarden let. "Dat loopt wel los." Zegt hij met een grijns. Sanne kijkt hem geïnteresseerd aan. "Lopen de paarden gewoon door de tuin?" Jeroen schud zijn hoofd en probeert zijn lach in te houden. "Nee, ik bedoel dat er voor de paarden wel gezorgd wordt, daar hoef ik me niet druk om te maken." Sanne knikt en maakt een "Oh"-geluidje.

De deurklink gaat omlaag en Thom verschijnt in de deuropening. Wanneer hij me in bed ziet liggen betrekt zijn gezicht. "Wat heeft hij nu weer gedaan?" Sanne rent naar Thom toe en omarmt hem. "Wist jij al dat Gerard een klootzak is? Dat hij het leuk vindt om Duna pijn te doen?" Thom aait haar haren. "Ja schatje, dat weet ik, vader en Jeroen. De rest van het personeel hebben een sterk vermoeden, maar weten niets zeker." Hij kijkt over Sanne heen naar Jeroen en naar mij. Ik besluit te antwoorden. "Hij heeft een aantal sneeën in mijn voeten gezet en me verwelkomt in hel." Een sarcastisch lachje ontsnapt mijn lippen. "Wat een aardige man is dat toch! Zo liefdevol en teder." Ik zie Thom een beetje ongemakkelijk kijken, niet weten wat hij moeten antwoorden. Hij hoeft er ook niets op te zeggen. Er valt niets op te zeggen.

Ik sluit vermoeid mijn ogen. Ogh, ik doe niets en alsnog ben ik de hele tijd moe. Ik voel mijn bed indeuken en weet zo dat een van de drie naast mij is komen zitten, ik denk Jeroen. De persoon aait een paar plukjes haar uit mijn gezicht en nu weet ik zeker dat het Jeroen is. Ik doe mijn ogen open en staar recht in zijn prachtige ogen. Ik ben nog steeds niet uit of hij nu blauwe of grijze ogen heeft. Het maakt ook niet uit, hij heeft gewoon de mooiste ogen die ik ooit heb gezien. Lieve ogen, net zoals een lieve lach. Beschermende en tedere handen en een indrukwekkend gespierd lichaam. Leuke krulletjes die vrolijk rond zijn gezicht vallen en hem een grappige uitstraling geven. Hij is misschien niet mooi, maar hij is zeker wel knap en aantrekkelijk. "Ben je klaar met staren?" Vraagt hij, met die leuke glimlach. Ik grinnik een beetje ongemakkelijk en kijk langs hem op. Ik had helemaal niet in de gaten dat ik aan het staren was. "Ik, eh..." Ik kijk om me heen, de kamer rond. "Waar zijn Sanne en Thom?" Vraag ik nadat ik zie dat ze niet meer in de kamer zijn. Jeroen kijkt ook om zich heen en haalt zijn schouders op. "Geen idee." Ik speel met mijn vingers en pak vervolgens gedachteloos zijn hand. Ik speel nu met zijn vingers en bestudeer elke vinger apart. Het zijn ruwe vinger, met eelt en viezigheid. Maar tegelijkertijd zijn ze zacht, troostend en veilig. Veilige handen. Ik teken, met mijn vinger, lijnen over zijn hand en schrijf er willekeurige letters in. "J... E... R... O... E.... N..." Leest Jeroen zachtjes mee. Ik kijk hem verbaast aan. Ik wist helemaal niet dat ik zijn naam schreef. Hij lacht even. "Je hoeft niet zo verbaast te kijken, ik lees alleen maar mee. Jij schrijft het op." Ik grinnik een beetje mee en ga verder met tekenen. Voordat ik het besef ben ik hartjes aan het tekenen. Joh! Wat is mis met mij? Plots stop ik en kijk hem schuin aan. Blijkbaar had hij dat niet in de gaten, hij zit er nog ontspannen bij. Maar hoe kan je niet in de gaten hebben dat er hartjes worden getekend? Nee, hij weet het waarschijnlijk wel. Maar zegt er niets van.

😻😻😻😻😻

100 stemmen! Ik was even bang dat we bij de 99 bleven steken, maar het is officieel: 100 stemmen!
Ik wil alle stemmers heel erg bedanken, ik ben zo blij met jullie.
Ik vind het zo fijn dat jullie elke keer stemmen, daar word ik gelukkig van.
Alle stemmers heel erg bedankt! X
💋💋💋💋💋💋 ⬅️ kusjes voor jullie!