Duna - Bloedband - Boek 2

Hoofdstuk 24

Door de sneeën in mijn voeten kan ik niet staan, dus kruip ik nu op handen en knieën naar de gang. "Help!" Roep ik door de gang. Zelfs mijn masker is nu gebroken, nu houd niets me meer overeind. Jeroen komt op me afrennen en knielt bij me neer. Ik sla mijn armen om hem heen en begin hard te huilen. Ik voel zijn armen om me heen en zijn lieve woordjes troosten me. "Wat heeft hij gedaan?" Vraag Jeroen, wanneer ik ben gekalmeerd. Ik wijs naar mijn voeten en ik voel Jeroen verstijven. Vanuit de kamer zijn er 2 bloedsporen tot aan mijn voeten, die ook geheel onder het bloed zijn. Hij tilt me op, 1 hand onder mijn rug en 1 hand onder mijn knieën. Ik lig als een zielig hoopje in zijn armen. Waarom ben ik niet sterk? Zoals tante Rosafiere of als Sulvi? Ik wordt naar de keuken gebracht en daar op het aanrecht gezet. Jeroen tilt voorzichtig mijn voet omhoog en dompelt het in een teiltje met lauw water. Ik bijt op mijn lip om het niet uit te schreeuwen van de pijn. Hij doet ook de andere voet in het teiltje en binnen een seconde is het water rood. Hij pakt een wit doek en wikkelt die om mijn ene voet, daarna doet hij hetzelfde bij mijn andere voet. Wanneer hij klaar is kijkt hij me aan. "Duna, wat doe je nu? Hij is heel gevaarlijk, je kan niet bij je ouders terecht, wat ga je nu doen?" Ik schud mijn hoofd, ik weet het niet. Hij kijkt me dwingend aan. "Je kan hier niet blijven." Ik sla mijn ogen neer. "Ik weet het." Ik bijt even op mijn wang. Jeroen ruimt de spullen op en staat met zijn rug naar mij toe. "Ik vermoord die gast." Hoor ik hem mompelen. Ik sla geschrokken mijn handen voor mijn mond. "Dat doe je toch niet?" Fluister ik verbijsterd. Hij draait zich geschrokken om, zijn blik is hard. "Als je het me zou vragen." Ik schud mijn hoofd. "Maar dan wordt je opgehangen! Vermoord!" "Maar dan zou jij van hem af zijn." Is zijn reactie. Ik glimlach triest en leg mijn hand op zijn wang. "Maar dan zou ik jou kwijt zijn." Ik trek hem naar me toe en kus hem hartstochtelijk. Ik weet dat het fout is, maar dat maakt me nu even niets uit. Ik voel zijn handen op mijn wangen en zijn lippen om de mijne.

We worden ruw onderbroken door een hoog gepiep. Verschrikt kijken we naar de deuropening waar Sanne staat. Ik sluit mijn ogen en mompel een verwensing. Ze wijst naar ons tweeën. "Jullie? Maar jij bent met... En jij bent een... Maar wat? Hoe?" Sanne kijkt mij verbijstert en Jeroen met een vies gezicht aan. "Je bent getrouwd!" Komt er uiteindelijk uit. Ik houd mijn handen voor mijn ogen en laat mijn hoofd tegen Jeroens borst vallen. Sanne kan haar mond nooit houden, vroeg of laat zal ze het iedereen vertellen en worden we vermoord. De mensen houden niet van vrouwen die affaires hebben en al helemaal niet van sloebers die misbruik van die vrouwen maken. Ik kijk door mijn vingers heen naar Sanne. "Vertel het alsjeblieft niet. Je weet wat er gebeurt als iemand erachter komt." Sanne kijkt me niet-begrijpend aan en vervolgens worden haar ogen groot. "Oh!" Ik knik en ga weer rechtop zitten. "Wat heb je aan je voeten?" Vraagt Sanne, van de hak op de tak springend. Ik kijk naar de grond en voel dat ik rood wordt. Het is zo beschamend om toe te geven dat je niet sterk genoeg bent om je eigen man te stoppen. "Gerard was boos, dus hij duwde me op de grond, pakte een mes en sneed in mijn voeten." Sanne lijkt na te denken. "Waarom?" Ik kijk Sanne raar aan. "Omdat hij boos was." Zeg ik alsof ze een klein kind is. "Deed hij het per ongeluk?" Ik sluit even mijn ogen en open ze daarna weer. "Hoe kan hij per ongeluk mij op de grond duwen, per ongeluk een mes pakken, mijn schoenen per ongeluk uit doen en per ongeluk dat mes in beide voeten steken? Meerdere keren? En me vervolgens verwelkomen in hel?" Sanne krabt even op haar achterhoofd. "Tja, dat is wel heel toevallig en dan is er wel heel veel ongeluk. Het is een spookhuis, er gebeuren zo veel rare dingen." Ik zucht een keer diep, mijn ergernis proberen te verbergen. "Of het is een sadist die het leuk vindt mij pijn te doen." Haar ogen worden weer groot. "Hij doet je met opzet pijn?!" Ik adem weer diep in en uit, mijn rust zo proberen te bewaren. "Al maanden lang, zolang als ik hier woon." Ik voel Jeroens hand zachtjes op mijn knie liggen, dat geeft me een warm gevoel. Sanne slaat een hand voor haar mond. "Daarom was je naar je ouders! Nu snap ik het!" Ik probeer niet geïrriteerd te raken, wat een domme koe is dat ook! "Ja, daarom was ik naar mijn ouders. Hij bedreigde Sulvi, ik moest haar in veiligheid brengen." Het kwartje lijkt bij Sanne te vallen. "En toen ging ik naar je ouders toe en zei ik dat Gerard zo veel van je hield! En daardoor werd je weer terug gestuurd. Het spijt me zo! Vergeef het me!" Ik glimlach en knik. Ze heeft een hart van goud. Ik strek mijn armen uit en een hard huilende Sanne rent naar me toen en knuffelt me stevig. "Dus elke keer dat je van de trap viel en tegen een stoel stootte en struikelde, deed Gerard dat?" Vraagt ze gesmoord. "Ja." Antwoord ik zacht. Ze maakt zich los uit de omhelzing en kijkt Jeroen aan. "We moeten wat doen!" Ze draait zich om en loopt met grote passen de keuken uit. "Wat gaat zij doen?" Vraag ik bezorgt. Jeroen haalt zijn schouders op. "Ik vertrouw het niet, ik ga haar achterna." Hij loopt op een drafje de keuken uit en ik blijf op het aanrecht zitten. Ik hoop dat iemand wel komt om me eraf te tillen.

😻😻😻😻😻

500 reads! I'm so happy!
Dank jullie wel allemaal.
Op naar de 600 reads.
Maar eerst naar de 100 likes, dus iedereen please stemmen!
❤️