Duna - Bloedband - Boek 2

Hoofdstuk 6

De eerste gasten zijn gearriveerd. Thomas heeft me naar de balzaal gebracht waar een orkest speelt en bediendes rondlopen met hapjes en wijn, veel wijn. Van alle gasten krijg ik felicitaties en ze vragen waar mijn man nu is. En eerlijk gezegd heb ik geen idee waar mijn man is. Waarschijnlijk aan de bar, waar het verboden is voor mij om te komen. Wanneer bijna alle gasten al aanwezig zijn, zie ik dat Gerard heeft besloten te verschijnen. Ik zie aan zijn ogen, en de manier van lopen, dat hij meer dan genoeg wijn heeft gedronken. Met grote passen komt hij naar mij toe, slaat hardhandig een arm om me heem en drukt een natte kus op mijn wang. Ik verstijf en knijp mijn ogen dicht. Maar als ik me bedenk dat wij de eerste dans moeten doen, doe ik mijn ogen snel weer open en loop ik met hem naar het midden van de zaal. Voorzichtig begin ik te dansen op de maat van de muziek, maar Gerard denkt daar anders over en trekt mij ruw over de dansvloer. Na de dans loop ik snel naar Sulvi toe en geef haar een knuffel. "Aparte eerste dans." Zegt ze lachend. Ik kijk haar nijdig aan. "Grappig." Ze haalt onschuldig haar schouders op en grist een beker wijn van een dienblad. "Maar Duna, wat is dat voor vent? Wat heeft vader voor je uitgezocht?" Ik haal mijn schouders op en schud verslagen mijn hoofd. "Ik heb hem de laatste paar uur niet meer gezien. Hij liet me in mijn eentje eten." Ik kijk Sulvi even aan. "Als ik jou was zou ik zelf een echtgenoot zoeken, voordat vader dat voor je doet." Sulvi knikt overdreven. "Was ik ook van plan." Ze duwt de beker met wijn in mijn handen. "Hier, drink op en maak er een leuk feest van." Ik lach even en zet de beker aan mijn lippen.

Ik word op mijn schouder getikt en wanneer ik me omdraai zie ik mijn broertje staan. "Elduines!" Snel geef ik hem een knuffel. "Mooie jurk heb jij aan." Zegt hij met een valse grijns. Ik rol met mijn ogen. "Heb ik niet uitgezocht, dat is het werk van moeder en van die daar." Ik wijs op mijn man die een of ander raar dansje aan het doen is. Ik schud mijn hoofd en kijk snel weer weg. Elduines en Sulvi zien het dansje ook en rollen over elkaar heen van het lachen. Ik sla een hand voor mijn ogen en loop bij ze weg.

"Tante Rosafiere! Wat ziet u er prachtig uit!" Mijn tante heeft een oranje jurk aan met groene accenten, dezelfde kleren heeft ze ook in haar haren en haar make-up heeft ze erop aangepast (zie foto). "Duna, jij ziet er ook heel statig uit, als een echte dame van adel." Ik geef mijn tante een kus op haar wang. "Is oom Phillip er ook?" Ze knikt. "Die heeft een stel vrienden gevonden en is daarmee aan het kletsen. Maar, mooi huis dit. Ik heb het natuurlijk wel van de buitenkant gezien, maar ben nog nooit binnen geweest." Ik knik, het is zeker een mooi huis. "Dat is het zeker, maar ook de tuin is schitterend. Met rozentuin, een vijver zo groot als een meertje en een paardenstal met wel 6 paarden." Mijn tante glimlacht. "Daar zou ik als ik jou was veel tijd doorbrengen in de zomer. Nu is dat een beetje te koud, denk ik, zo midden winter." Ik knik. "Zijn Simon en Mathilde ook mee?" Tante Rosafiere schud haar hoofd. "Die zijn lekker thuis, ze waren wel naar de kerk. Ik weet niet of je ze hebt gezien. Maar anders is het zo laat voor die kinderen, dat is niet fijn voor ze. Ze zijn nog maar zo klein." Ik glimlach, tante Rosafiere heeft het perfecte gezinnetje en daar is ze zo trots op. "Duna, je moet het even de tijd geven. Ik weet nog van jouw moeder, toen die bij ons kwam wonen voelde ze zich helemaal niet op haar gemak. Tussen haar en je vader heeft de liefde moeten groeien. Bij hen is het vanzelf goed gekomen." Het is erg opeens, maar het stelt me wel mijn gemak. "Dank u wel, dat stelt me gerust." Ik ga opzoek naar een dienblad met hapjes en ik zie dat Tante Rosafiere en oom Phillip aan het dansen zijn. Dat wil ik ook.

Ik zie mijn vader en moeder ook dansen. Ze kijken niet zo verliefd in elkaars ogen als tante Rosafiere en oom Phillip doen, maar ik zie dat ze wel van elkaar houden. Ik denk dat ik daarvoor moet gaan. Uiteindelijk ga ik misschien van Gerard houden en dansen wij net zo als mijn ouders. Dat hoop ik dan maar. Misschien in een paar jaar, dansen wij ook zo. Dan dansen wij eerst vriendschappelijk en daarna met liefde.

In mijn ooghoek zie ik dat Sulvi uitgenodigd wordt om te dansen, maar dat zij hem vriendelijk bedankt. Ik heb wel respect voor mijn zusje. Ze zegt gewoon nee, tegen onze ouders, tegen vreemde, dat durft ze gewoon. De jongen lijkt niet te snappen dat Sulvi niet wilt, haar gezicht betrekt. Ik wil eigenlijk naar haar toelopen om haar te helpen, maar ik durf dat niet zo goed. Daarbij kan Sulvi dat prima zelf. Sulvi maakt even haarfijn duidelijk dat ze geen zin heeft om te dansen en ik zie dat de jongen schrikt van haar botte opmerking. Het boeit Sulvi ook allemaal niet, veel vrouwen en meisjes zouden bang zijn dat mensen zouden denken dat ze als onopgevoed, brutaal, asociaal en bot zouden worden gezien, maar dat maakt Sulvi niets uit. Eigenlijk ben ik wel jaloers op Sulvi, ze heeft onze ouders kopzorgen bezorgt, maar ze doet haar eigen dingetje en doet niets omdat ze het moet van anderen of omdat het zo hoort. Ik zie mijn moeder vals naar Sulvi kijken en zij kijkt onschuldig terug. Ik moet moeite doen om niet te lachen. Deze avond mag nog eeuwig duren, maar snel gaat iedereen weg en blijf ik alleen achter met Gerard.