Duna - Bloedband - Boek 2

Hoofdstuk 33

"Lieverd, wat doe jij hier?" Tante Rosafiere komt bij me zitten en slaat een arm om me heen. Ik leun tegen haar schouder aan en zucht. "Ik weet het niet meer." Fluister ik. Het blijft stil. "Vader en moeder waren erop tegen." Vervolg ik mijn verhaal maar. Mijn tante haalt haar schouders op. "Ik had ook niets anders verwacht. Jij wel?" Ik schud mijn hoofd. "Nee." "Maar waarom zit je dan hier in tranen?" Vraag tante Rosafiere. "Vader zei dingen waardoor ik ben gaan twijfelen." Mijn tante draait mij hoofd half om en kijkt streng in mijn ogen. "Je gelooft toch niet wat je vader zegt?" Ik veeg een traan weg. "Maar het was ook nog wel logisch." Mijn tante rolt met haar ogen en zucht. "Wat zei hij allemaal?" "Nou, dat Jeroen eigenlijk helemaal niet van mij houd. Maar van het geld en de status." Ik kijk even naar mijn tante, maar haar gezicht verraad niets. "Wanneer hij met mij trouwt, is hij verzekerd van een goede baan bij oom Phillip en met de status kan zijn broertje en zusje met betere partners trouwen." Ik veeg opnieuw een traan weg. Tot mijn verbazing gaat mijn tante lachen. "Ach kindje! Dat geloof je zelf toch niet?" Ik haal mijn schouders op. "Waarom zou hij anders met mij willen trouwen?" Mijn tante glimlacht en tikt het puntje van mijn neus aan. "Omdat jij een schoonheid bent. Jij hebt het zelf niet in de gaten, maar jij bent lief, zorgzaam, aardig, bijdehand en ga zo maar door. Daarbij ben jij een plaatje om naar te kijken." Ik lach sarcastisch. "Tuurlijk, ik ben te lang, te dun, ik heb saaie bruine haren, een raar wipneusje, doodgewone groene ogen en eigenlijk heel simpel. En vergeet niet een weduwe van een sadistische gek." Mijn tante schud haar hoofd. "Je ziet het verkeerd. Jou lengte past precies bij Jeroen, je hebt prachtige bruine haren, bloedmooie ogen en dat wipneusje maakt het speels. En dat dunne komt goed als je minder strest en meer eet." Ze veegt een plukje haar uit mijn gezicht. "Jeroen houd van je om wie je bent, niet om wat je bent of om wat je hebt." Ik knuffel mijn tante. "Dank u. Dat had ik nodig." "Ga nu maar snel naar Jeroen en probeer je ouders nog een keer te overtuigen."

"Duna, daar ben je! Hoe ging het gesprek?" Jeroen komt op mij af en geeft me een knuffel. Ik glimlach en denk aan het gesprek met mijn tante. "Het ging goed. Nu alleen nog vader en moeder overtuigen dat we echt bij elkaar horen." Jeroen krijgt een verwarde uitdrukking op zijn gezicht, hij denkt natuurlijk aan het gesprek met mijn vader. Dan slaat mijn antwoord nergens op. Uiteindelijk haalt hij zijn schouders maar op. "Zullen we eerst je vader proberen te overtuigen, dan volgt je moeder vanzelf." Ik schud mijn hoofd. "Als mijn moeder ermee eens is, dan volgt mijn vader wel." Jeroen knikt en we gaan samen op weg naar mijn moeder. Die staat samen met een vriendin van haar te babbelen over haar, ehm, aparte kleding- en haarstijl. En haar bijzondere manier van opmaken. Ze heeft, niet gelogen, nog een halve meter lange veer in haar kapsel gestoken. Ik weet niet wanneer ze dat heeft gedaan, maar ze is er erg trots op. "Moeder, ik moet, nee, wij moeten nog met u praten. U heeft nog niet naar ons geluisterd." Mijn moeder kijkt me hooghartig aan. "Omdat ik mijn antwoord al klaar heb. Jij trouwt niet met een stalknecht, punt uit." Ik word een beetje geïrriteerd. "Luister alstublieft naar me!" Mijn moeder maakt aanstalten om weg te lopen maar ik houd haar tegen. "Bent u dan zo gefixeerd op uw reputatie dat u mij niet gelukkig wilt zien?" Met een dramatische handzwaai wijst mijn moeder Jeroen aan. "Hij kan je nooit gelukkig maken! Hij is een niks, een niemand, een stalknecht." Ik kijk met fijngeknepen ogen mijn moeder aan. "Ten eerste, moeder, status staat niet gelijk aan geluk. En ten tweede, hij is veel meer dan een stalknecht. Hij is lief, zorgzaam, grappig en heeft een baan bij oom Phillip!" Mijn moeders wenkbrauw schiet omhoog. "Wat voor baan bij Phillip?" Ik kijk naar Jeroen. "Ik ben de rechterhand van hertog Phillip, een goedbetaalde baan." Mijn moeder wijst op mij. "En je houd van haar?" Jeroen knikt. Mijn moeder produceert een zuinig glimlachje. "Ben jij dan toch niet zo'n nietsnut?" Jeroen kijkt haar vragend aan. Mijn moeder kijkt weer ernstig. "Maar, jongedame, jij bent ook net weduwe. Wat moeten de andere wel niet van jou denken als je je verloofd met hem?" Ik haal mijn schouders op. "We kunnen het later bekent maken, we kunnen wachten." Zeg ik. "Hmm. Goed." Met een zwaai draait mijn moeder zich om en loopt naar mijn vader. Ze fluistert wat in zijn oor en hij lijkt chagrijnig. Hij antwoord, zij reageert, zo gaat het een tijdje door. Uiteindelijk loopt mijn vader op ons af en ik houd mijn adem in. "Gefeliciteerd met jullie verloving." Zegt hij met een zuur gezicht, draait zich om en loopt weer weg. Ik vlieg Jeroen om de hals. "Het is gelukt!" Fluister ik dolgelukkig.

Tante Rosafiere komt op ons afgelopen en knuffelt gezellig mee. "Gefeliciteerd!" Zegt ze en geeft mij een zoen op mijn wang. Jeroen krijgt een klopje op zijn wang en hij grinnikt om het gebaar. "Ik ben zo blij voor jullie. Wanneer maken jullie het bekent?" Ik kijk Jeroen aan. "Over een paar maanden pas, Duna moet tijd hebben om alles rondom Gerard af te sluiten." Antwoord Jeroen. "Het is dan even wachten, maar zij is het wachten waard." Ik glimlach van oor tot oor en voel me gelukkiger dan ooit. "Maar u had gelijk." Mijn tante frons haar wenkbrauwen. "Waarover?" Ik grijns. "Het best is te trouwen met iemand van wie je houd en wie je kan vertrouwen." Mijn tante begint ook te grijnzen. "Ja maar lieve schat, ik heb toch altijd gelijk?" Zelf vindt ze het een geweldige grap, want ze lacht er erg hard om. "Heel veel geluk, plezier en liefde samen." Zegt ze wanneer ze uitgelachen is. Ik kijk Jeroen aan. "Dat zal wel lukken, denk ik."

❤️💚💙💜💛❤️💚💙💜💛

Ja ja, het einde is in zicht.
Hierna komen nog 2 epilogen.
En daarna is mijn verhaal afgelopen😭.
Heel erg bedankt allemaal.
De lezeres en de stemmers bedankt!
Love you all!