Duna - Bloedband - Boek 2

Hoofdstuk 26

De weken glijden voorbij en het is ondertussen 2 maanden later. Mijn voeten zijn geheeld, maar nu loop ik jammer genoeg een beetje mank omdat mijn knie gekneusd is. Hoe zou dat gebeurd kunnen zijn? Daarbij heb ik mijn elleboog verdraaid en is mijn halve gezicht blauw en dik. Elke keer wanneer er iets gebeurd roept Jeroen dat hij Gerard vermoord en roept Sanne dat zij die clown in elkaar slaat. Thom en Thomas blijven er tamelijk rustig onder, maar ik merk dat ze allebei heel boos zijn en moeite doen om het niet te laten merken. Maar vandaag ga ik niet aan dat denken. Ik ga namelijk naar tante Badelog en oom Lodewijk. Een van de 7 kinderen is jarig, als ik het goed heb is Pim jarig, hij wordt volgens mij 11 jaar. Ja, dat klopt. De derde van het stel was jarig, Pim dus. Ik heb een mooie jurk aan (zie foto), die hopelijk de aandacht van mijn mankepoot en mijn gezicht afleid. Daarbij heb ik een hoog kapsel en flink was make-up op.

Ik ben door de koetsier naar het huis van tante Badelog en oom Lodewijk gebracht en ik hem hem medegedeeld dat hij zo naar binnen mag komen. Straks gaat die stakker dan in de kou buiten staan wachten, terwijl er binnen eten en drinken voor hem staat te wachten. En natuurlijk een lekker warm huis. Ik begroet de butler en hij begeleid me naar de woonkamer, waar het feest wordt gehouden. Ik zie Sulvi staan en begroet haar. Sulvi heeft blijkbaar veel te vertellen, want ze begroet me niet eens terug. "Duna, moet je horen. Ben ik net een paar maanden 16 jaar, zit vader al te zuren dat het tijd wordt om een man uit te zoeken. Ik lachte hem natuurlijk vierkant uit, wat hij niet heel leuk vond, en negeerde zijn opmerking. Maar toen dacht ik aan de flap waarmee hij jou heeft oogezadeld, dus nu ben ik toch maar aan het zoeken. Ik bedoel, als ik er eentje vind, betekend dat niet dat we meteen moeten trouwen of zo iets. Maar dan ben ik wel van vaders gezeur af. En gaat hij ook niet een man voor mij uitzoeken. Ik bedoel, die gast van jou is niet helemaal 100%, dat moet je toegeven." Ik verwerk even alle informatie van Sulvi, die ze als een waterval over mij heen heeft gegooid. "Dus je hebt al iemand op het oog of nog niet?" Sulvi lacht vrolijk en schud haar hoofd. "Nee joh! Er zijn wel een paar stakkers die denken dat ze een kans maken, maar eerlijk gezegd maken ze nog niet eens een kans bij de vrouwen die het voor het geld doen. Nee hoor, weet jij hoeveel debielen hier in deze stad rondlopen? En ik ga niet met een of andere maniak trouwen. Ben jij gek! Nee, ik zoek een beetje en hoor ze een beetje uit. Doe een paar testjes met ze en beoordeel ze. Ik heb nog net geen boekje waar ik de kandidaten opschrijf. Tja, het is toch voor de rest van je leven. En dan kan je het maar beter goed doen, je zit er ten slotte je hele leven aan vast. Of zijn hele leven, het ligt eraan hoe je het bekijkt." Ik knik en kijk mijn zusje bewonderend aan. Zij denkt er ten minste over na en doet niet zomaar wat vader haar opdraagt te doen. Blijkbaar heeft Sulvi haar verhaal gedaan, want ze roept vrolijk dat ze nog wat wijn wilt en verdwijnt in de mensenmassa.

Na een tijdje stopt het orkest met spelen en roept tante Badelog voor aandacht. "Mensen, dames en heren! Ten eerste wil ik mijn zoon een hele fijne verjaardag wensen. Het is al bijna een volwassen man, 11 jaar alweer! Wat vliegt de tijd. Maar daarbij heb ik een belangrijke mededeling. Het is namelijk zo dat ik.... In verwachting ben! Ja, ja. Nummer 8 is onderweg!" Een luid applaus vult de kamer en mensen dringen om haar heen om haar te feliciteren. Ik krab mezelf even achter de oren. 8 kinderen, sorry dat ik het zeg, maar wat een nachtmerrie lijkt me dat!

Ik zie tante Rosafiere in de hoek even verbaast kijken als dat ik doe. Ik loop naar haar toe. "Er komt dus nog een achtste aan." Zeg ik. Mijn tante schrikt, maar hersteld zich snel. "Duna, kind, ik hoorde je niet aankomen. Hoe is het meid?" Ze geeft me een knuffel. "Ja, 8 kinderen. En ik vind 2 af en toe al zoveel! Ik weet niet hoe Badelog dat doet." Ik haal mijn schouders op. "Ik ook niet." Zeg ik. Mijn tante begint opeens te glimlachen en kijkt me aan. "Duna, heb je zin om volgende week donderdag bij mij op de thee te komen? Ik weet dat het redelijk snel is, dat je het moet overleggen met die vent van je, die ik trouwens zelden zie, maar het is nu vrijdag, dan heb je nog deze week en volgende week om te overleggen." Ik knik enthousiast. "Dat regelen we. Ik zorg ervoor dat ik dan kan komen. Hoe laat moet ik ongeveer bij u zijn?" Mijn tante maakt een wegwerpgebaar. "Zo rond tweeën. Iets eerder, iets later, maak allemaal niet zo gek veel uit." Ik knik en sla deze informatie op in mijn geheugen. Daar heb ik erg veel zin in, mijn tante is altijd zo gezellig. En mijn oom trouwens ook. Eigenlijk gek dat ik zo lang niet naar haar toe ben geweest. Vroeger bracht ik Heyle vaak naar mijn oom en tante toe om met Mathilde te spelen. Zij gingen spelen en ik ging thee met mijn tante drinken, en als oom Phillip er was, ook met hem. Of we gingen met ze'n allen naar het bos. Ik glimlach bij de herinneringen. Dat was een veel simpelere tijd. Het was vooral leuk als Johan, de vijfde van tante Badelog, ook er was en met Simon aan het spelen was. Ik schud mijzelf uit mijn gedachten en zie tante Rosafiere bezorgt naar mij kijken, vooral naar mijn opgezette huid rond mijn oog, neus en mijn gescheurde lip. Ze zegt niets, maar volgens mij heeft ze door dat er iets niet klopt. Ik denk dat ze dat vermoeden al een poosje heeft.