Duna - Bloedband - Boek 2

Hoofdstuk 2

Oké, moet ik nu trouwen met iemand die ik niet ken? "Vader, hoezo deze heer?" Mijn stem klink schor. "Dat heb ik net verteld. Hij is rijk en kan je goed onderhouden, hij komt uit een goede familie en zijn vader is een vriend van mij." Ik lach moeilijk en excuseer mezelf. Mijn hoofd tolt een beetje. Ik loop snel weg en kom dan natuurlijk mijn moeder tegen. "Duna, heb je het goede nieuws van vader gehoord?" Ik knik snel. Ik wil mijn moeder voorbij lopen, maar ze houd me tegen. Ik kijk mijn moeder aan, zij heeft zo veel poeder op. Ze heeft haar hele haren wit gepoederd, haar gezicht met wenkbrauwen en zelfs op haar decolleté. Daarbij heeft ze hele roze wangen en roze lippen. En ze heeft een pukkel nagemaakt (zie foto). Omdat, zo zegt ze, dit de mode van de toekomst is. Het zal wel, mijn moeder heeft altijd een aparte en extraverte smaak gehad. "Duna, je moet lachen! Je bent jarig en binnenkort verloofd!" Ik glimlach breed een neppe glimlach en loop mij mijn moeder weg. Die houd mij niet meer tegen, ze is alweer met iets anders bezig. De bediening een standje geven, of zoiets.

Ik laat mezelf op een stoel vallen. Ik hoor dat er iemand in de stoel naast mij gaat zitten. "Ik heb het van je moeder gehoord." Ik kijk opzij, tante Rosafiere. "Ene heer Gerard, niet?" Ik knik. "Als je het niet wilt, moet je het zeggen. En duidelijk zijn." Ik schud mijn hoofd. "Dat kan toch niet." Tante Rosafiere kijkt verbaast. "Waarom niet? Ik heb ook mijn eigen plan getrokken. Je vader was het hoofd van het gezin vroeger, mijn vader was er niet. Hij heeft me geprobeerd de wetten voor te schrijven, maar ik luisterde niet. En het heeft toch goed uitgepakt? Ik ben met de liefde van mijn leven getrouwd." Ik grinnik. "U bent met een hertog getrouwd." Mijn tante lacht even. "Toen ik hem ontmoette was ik 14 jaar, hij 16. Ik wist niet eens dat het een hertog was. Ik dacht dat het een arbeider was, of een scheepsjongen. Ik ben niet voor zijn status of geld gevallen, maar om hem als persoon. En als je die jongen ontmoet, weet dan goed of je hem of zijn geld en status leuk vindt. Het kan de ware zijn, maar ga niet voor minder. Ik ben op mijn 20ste getrouwd, jij hoeft nu niet te trouwen." Ik glimlach. Ze bedoelt het goed. Maar vader heeft hem uitgekozen, dan moet ik met hem trouwen. Ik heb geen keuze. Ze legt een hand op mijn arm. "Als je trouwt, ben je er voor elkaar in voor- en tegenspoed. Je moet weten dat je hem kan vertrouwen en op hem kan bouwen. Het leven gaat niet over rozen en je moet elkaar steunen." Ik kijk haar aan. "Hoeveel tegenspoed zou ik kunnen krijgen? Het valt toch wel mee?" Mijn tante lacht triest. "Iedereen kan tegenspoed krijgen." "Hebben jullie tegenspoed gehad?" Ze grinnikt. "Al voor ons trouwen aan een hoop. Maar ook toen we getrouwd waren. Net nadat we getrouwd waren, ontdekten we dat we zwanger waren. Phillip moest op reis, ik bleef achter. Na een paar maanden kreeg ik een miskraam. Phillip is meteen terug gekomen en heeft me getroost. We hebben ons verdriet gedeeld. En nu hebben we 5 jaar lang samen gereisd, hebben we 2 prachtige kinderen en een geweldig kasteel als thuis." Ik ben er even stil van, ik wist niet dat ze een miskraam hadden gehad. "We hebben het overleefd omdat we elkaar steunen, omdat we van elkaar houden. Hij heeft mij gesteund toen ik hoorde dat mijn vader niet meer terugkwam van zijn zakenreis en ik heb hem gesteund toen zijn ouders kwamen te overlijden. Maar dat kan alleen als er liefde is." Ik knik, ik denk dat ik het snap. Maar dat verandert niets aan de zaak. Als vader heer Gerard uitkiest, moet ik het er maar mee eens zijn. Samen blijven we even zitten, allebei verzonken in ons eigen gedachten. Dan staat mijn tante op. "Ik ga even kijken waar mijn familie mee bezig is." Ze loopt weg, ik kijk haar achterna. Mijn tante is dan al wel 33 jaar, ze ziet er nog steeds uit alsof ze net 20 is geworden. Een jeugdig gezicht, lange haren en een slank lichaam. Geen rimpeltje en ze heeft de make-up niet nodig. Mijn oom Phillip ziet er trouwens ook niet uit alsof hij 35 jaar is. Ze lijken samen begin 20. En hun kinderen, het jongetje lijkt als 2 druppels water op zijn vader en hetzelfde geld voor moeder en dochter. Simon en Mathilde zijn dan ook nog echte schatjes, qua karakter lijken ze ook heel erg op hun ouders. Maar bij ons is dat ook wel een beetje zo. Ik en mijn broer lijken meer op mijn vader en mijn 2 zusjes lijken meer op mijn moeder.

Ook ik sta op en meng me weer tussen de feestvierende mensenmassa. Het is al laat op de avond en de meeste hebben al genoeg wijn gedronken. Ik pak snel ook een glaasje en drink het in 1 keer leeg. Mijn broertje komt bij me staan. "Lekker bezig zus! Gooi het in 1 keer achterover, wat kan jou het schelen?" Ik rol met mijn ogen. "Dat mag ik vandaag. Ik wil jou wel eens zien wanneer je net hoort dat je bent uitgehuwelijkt en praktisch bent verloofd." Elduines lacht. "Vind je jezelf nu zielig? Ik heb gehoord dat hij erg rijk is een een enorm huis bezit. En paarden!" Ik zucht dramatisch. "En straks is het een agressieve, gemene dronkaard." Nu lacht Elduines nog harder. "Ja, vast! En begin jij een romance met de stalknecht." Ik grinnik een beetje mee. "Dat hoor je niet te zeggen." Hij haalt zijn schouders op en wandelt, nog na lachend weg. Ik kijk hem hoofdschuddend na. Dat zal wat zijn: mijn man als gemene, agressieve dronkaard en ik in de armen van een simpele stalknecht. Ja, vast!