Duna - Bloedband - Boek 2

Hoofdstuk 31

Ik strijk mijn jurk glad (zie foto) en haal nerveus adem. Het is mijn verjaardag en ik woon nu een paar maanden in mijn nieuwe huis. Het bevalt me heel goed. Sanne en Thom hebben bekent gemaakt dat ze gaan trouwen. Jeroen ligt nog steeds met Thom op een kamer, hij werkt momenteel ook bij oom Phillips bedrijf. Sulvi heeft me in vertrouwen vertelt dat ze een man heeft uitgezocht en dat hij binnenkort aan vader om haar hand gaat vragen. Hij is voor haar perfect: hij is rijk, lief, volgzaam en hopeloos verliefd op Sulvi. Ook Elduines is op zoek naar een geschrikte bruid, maar hij maakt geen haast. Vader is ook niet zo opdringerig als bij Sulvi en mij.

Maar terug naar mijn verjaardag, ik word 19 jaar. En op mijn verjaardag gaat Jeroen mijn vader om mijn hand vragen. Natuurlijk weigert hij, dus het is aan mij om mijn familie over te halen. Daar ben ik zo nerveus om. Ik moet tegen mijn vader in gaan en niet toegeven. Ik strijk mijn jurk voor de zoveelste keer glad en pak van de tafel een beker wijn, die drink ik in een teug op. Het is nog maar 3 uur, maar dat maakt me nu niet zo veel uit. Jeroen komt naar mij toegelopen en geeft me een knuffel. Ik sluit mijn ogen genietend en ik merk dat ik rustiger word. Ik glimlach en geef hem snel een kus. "Zo komen zo." Mompel ik zachtjes. Hij plant een kus op mijn haren. "Het komt vast en zeker goed." Zegt hij, maar ik merk dat zijn stem een beetje trilt.

2 uur later is het al lekker druk. Tante Rosafiere geeft me een bemoedigend knikje, zij weet dat Jeroen en ik een stel zijn en dat we dat aan mijn ouders willen bekent maken. Ik glimlach nerveus en pak Jeroens hand. Samen lopen we naar mijn ouders, maar worden eerst tegen gehouden door Sulvi. "Waarom heb je zijn hand vast?" Zegt ze met een opgetrokken neus. Ik kijk haar geïrriteerd aan. "Wat maakt jou dat uit?" Snauw ik. Ik zie dat zij ook iemand bij de hand heeft. Ik kijk naar de heer die naast haar staat. "Excuses, ik zag u niet. Met wie heb ik het genoegen?" Zeg ik beleefd. "Dit is Willem, waar ik je over verteld hebt." Antwoord Sulvi voor hem. Ik ben verbaast. Hij is niet zo oud, hij lijkt me even oud als dat ik ben. Maar hij ziet eruit als een bootwerker. Ik zie hem niet als volgzaam en ook lijkt hij me niet rijk. "Mag ik mijn zusje even lenen?" Ik trek Sulvi mee. "Is hij je bijna-verloofde?" Ze knikt. "En hij is volgzaam, rijk en hopeloos verliefd op jou? Daar lijkt het niet het type voor." Sulvi grinnikt. "Ik weet het, daarom is hij perfect." Ik frons en kijk haar strak aan. "Wat voor werk doet hij dan?" Vraag ik. "Hij is koopman, ideaal want hij is vaak weg." "Maar jij houd niet van hem?" Sulvi kijkt alsof ze moet overgeven. "Van hem? Jak!" Ik schud mijn hoofd. "Waarom wil jij verloofd met hem zijn? Je walgt zelfs van hem!" Ze rolt met haar ogen. "Alles beter dan iemand die vader uitzoekt." "Dit kan niet, Sulvi! Je moet in ieder geval elkaar kunnen verdragen." Ik kijk haar doordringend aan. "Wat als je kinderen wilt?" Sulvi's ogen worden groot en ze trekt haar neus op. "Daar begin ik niet aan met hem, bah!" Ik zucht even. "Maar wat als hij dat wilt? Hij is hopeloos verliefd, niet?" Ik zie Sulvi denken en ik hoop dat Sulvi verstandig is. Ik loop terug naar Jeroen en ik zie dat hij graag weg wilt. Ik neem hem mee. "Wat het geen leuk gezelschap?" Vraag ik met een flauwe glimlach. Hij schud zijn hoofd en grinnikt een beetje. "Niet echt." Hij kijkt me aan. Ben je klaar voor de confrontatie?" Ik slik een keertje en knik daarna. "Ja."

"Maar..." Ik schrik op, draai me om en zie Sulvi staan. "Waarom heb jij steeds zijn hand vast. Hij is een stalknecht." Dat laatste fluistert ze, maar omdat Jeroen naast mij staat kan hij het ook gewoon horen. Ik kijk mijn zusje geïrriteerd aan, waarom is het mij nooit eerder opgevallen dat Sulvi zichzelf zo belangrijk vind? En dat ze ieder ander zo laag behandelt? Waarschijnlijk lijkt ze toch meer op onze moeder dan dat ik dacht. Maar dit betekent dus dat ik mijn relatie met Jeroen ook tegenover Sulvi moet verdedigen. "Ik ben wel verliefd." Ik zie dat Sulvi het niet begrijpt. "Op Jeroen." Verduidelijk ik. Haar ogen worden groot. "Maar het is een stalknecht." Zegt ze. "Joh, echt?" Zeg ik, zogenaamd verbaast. Jeroen knijpt in mijn hand en schud zijn hoofd. Ik zucht. "Sorry, dat is gemeen om te zeggen." Verontschuldig ik mezelf. Sulvi kijkt mij nog steeds verbaast aan en kijkt vervolgens woest naar Jeroen. "Hoe durf jij! Zij heeft net een paar maanden geleden haar man verloren en daar maak jij misbruik van? Schaam je! Jij bent veel te min om met mijn zus om te gaan!" Mijn gezicht betrekt en ik maak me klaar om mijn zusje een klap inhaak gezicht te geven. Jeroen houd me echter weer tegen. "Ik snap dat u dat denkt van mij, maar ik kan u verzekeren dat ik van uw zus houd. Met heel mijn hart." Ik maak een ahw-geluidje en glimlach van oor tot oor. Ik draai me terug naar Sulvi. "En trouwens, hij is niet meer een stalknecht, hij heeft een goede baan bij oom Phillip. Oom Phillip is heel bij met hem en heeft hem gevraagd zijn persoonlijke assistent te worden." Dat valt bij Suliv in goede aarde. "Dat verdient erg goed. Wat doe jij nog steeds bij Duna? Zij heeft niet eens meer paarden." Jeroen kijkt me aan met een glimlach. "Omdat ik van haar houd. Ik zou zelf een huis in de buurt kunnen kopen, maar ik wil bij haar blijven." Sulvi's ogen worden groot. "In de rijke buurt? Zou jij hier een huis kunnen kopen?" Jeroen knikt. "Mijnheer Phillip geeft een ruim salaris." Sulvi knikt en trekt ons in een knuffel. "Jullie houden echt van elkaar! Mijn zege hebben jullie! Ga maar snel naar vader en moeder." Ze loopt weg en ik kijk Jeroen aan. "Nu alleen nog mijn ouders, mijn broertje, jouw familie en de rest."

😊😊😊😊😊

Dus Suvli weet van de verloving en vindtvindt het goed!

Nu nog de rest...

Dat vinden jullie?

Subscribe and like, please!

Love you all!