Duna - Bloedband - Boek 2

Hoofdstuk 15

De weken kruipen voorbij en langzaamaan wordt het buiten steeds warmer. Ondertussen ben ik nu 6 maanden met een klootzak getrouwd. In de laatste 4 maanden heb ik Gerard nog steeds proberen te vermijden, als het me niet lukte bezuurde ik het ook meteen. Ik loop elke week wel met verse blauwe plekken rond. Mijn familie zeurt waarom ik hun nog nooit heb uitgenodigd en waarom Gerard nooit naar verjaardagsfeestjes komt. Ik verzin elke keer weer den ander excuus en ik word er zelf heel moe van. Ik hoor iedereen in het huis fluisteren, ze geloven mijn excuses niet meer. Behalve dan Sanne. Sanne is heel lief, maar niet heel slim. Elke keer wanneer ik weer 'van de trap val' of 'tegen een kast ben gelopen' knuffelt ze me en vertelt ze me dat dit een ongelukshuis is. Ik begin er ook steeds slechter uit te zien, ik eet erg weinig en slaap slecht. Mijn ogen staan dof en ik heb standaard flinke wallen onder mijn ogen. Mijn wangen zijn ingevallen en worden vaak gesierd door een mooie blauwe plek of snee. Mijn haren zijn ook erg dof en ik doe niet heel veel moeite meer om ze glanzend te krijgen. Mijn huid is bleek en heeft een grijze tint. Ik loop de halve tijd als een zombie door het huis en mijn enige doel is het vermijden van Gerard.

Zo ook vandaag. Ik wandel een beetje door de tuin en merk niet eens dat mijn jurk vies wordt. Ik heb een simpele bruin-groene jurk aan (zie foto). Mijn haren heb ik in een simpele knot en ik heb erg weinig make-up op. Ik lijk momenteel meer op een 40 jarige vrouw dan op een 18 jarig meisje. Jeroen zegt bijna elke dag dat hij zich zorgen om me maakt. Ik wuif het altijd weg en vertel dat ik een beetje ziekjes ben, een leugen. Ik zie Rens in de tuin werken en wandel even naar hem toe. "Mevrouw Duna. Prachtige dag is het niet?" Ik knik en probeer oprecht te glimlachen. "Zeker en de tuin ziet er erg mooi uit. Mijn complimenten!" Rens straalt en gaat gauw verder met harken. Ik wandel weer verder en probeer de nieuwsgierige blikken te negeren. Ik besluit dat ik genoeg buiten ben geweest voor vandaag en wandel weer naar binnen. Binnen staat er een verrassing op me te wachten. "Duna!" Verbaast kijk ik op. "Sulvi? Wat doe jij hier?" Ze omarmt me en ik moet moeite doen om niet te laten merken dat ik een flinke blauwe plek op mijn zij heb. "Meid, wat zie je er slecht uit!" Ik grinnik om haar directe opmerking. "Bedankt." Sulvi kijkt me ernstig aan. "Ik meen het. Gaat het wel goed?" Ik knik geruststellend. "Ik ben gewoon een beetje ziek." Ze kijkt me wantrouwig aan, maar besluit het onderwerp le laten rusten. "Je bent mager geworden." Oké, ze besluit om het onderwerp niet te laten rusten. Ik haal mijn schouders op. "Jij bent aangekomen." Oké, dat is heel gemeen om te zeggen, maar ze is nu echt irritant. Sulvi kan er gelukkig om lachen en slaat me vrolijk tegen mijn bovenarm, precies op een blauwe plek. Ik krimp een beetje in elkaar en bijt op mijn wang. "Waar is die echtgenoot van je?" Sulvi heeft het niet gemerkt. Ik raak een beetje in paniek, Gerard is sowieso dronken en ik wil Sulvi niet bij hem in de buurt hebben. "Die, eh, die is weg." Ik kijk even schichtig om me heen. "Kom, we gaan naar de woonkamer. Ik laat thee brengen." Ik loop even naar Thomas en vraag of hij wilt zorgen dat er thee opkomt. Daarna begeleid ik Sulvi naar de woonkamer. "Ga zitten, thee komt zo." Sulvi gaat zitten en kijkt me ernstig aan. "Ben je wel gelukkig hier?" Ik rol met mijn ogen en zucht chagrijnig. "Waarom vraagt iedereen me dat? Wat maakt het uit? Of ik gelukkig ben of niet, er verander toch niets." Sulvi zucht wanhopig. "Ik wil je graag gelukkig hebben!" Ik geef haar een wrang lachje. "Je kan mij gelukkig maken door iemand te zoeken van wie je houd en waar je mee wilt trouwen." De thee wordt door een dienstmeisje op een kar binnengerold. We drinken in stilte en ik vervloek de ongemakkelijke sfeer. Vroeger konden we uren doorpraten over van alles en nog wat. En nu drinken we in een gespannen stilte onze thee.

"Zullen we buiten even gaan wandelen?" Vraag ik nadat onze thee op is. Sulvi knikt en staat op van de sofa. Samen lopen we naar buiten, terwijl ik steeds om me heen kijk of ik Gerard ergens zie. "Wat ben je gespannen." Ik glimlach even en kijk snel weer om me heen. "Duna." Begint Sulvi voorzichtig. "Hoe kom je aan die blauwe plek op je arm en je blauwe schouder? En die blauwe plek op je wang?" Ik kijk snel naar de grond. "Ik ben gevallen." Mompel ik. "Weet je het zeker?" Ik kijk mijn zusje boos aan. "Hoezo? Hoe kan ik daar niet zeker over zijn? Ik viel over de zoom van mijn jurk." Snauw ik. Ze schrikt duidelijk van mijn reactie en geloofd waarschijnlijk, door mijn uitbarsting, mijn verhaal nog minder. Ze loopt even een stukje van me weg en verbergt haar gezicht met haar handen. "Wat is er met jou gebeurt? Je was vroeger zo lief, vrolijk en levendig en nu ben je een dood vogeltje!" Ik kijk weg van mijn zusje. Ik haat het om mijn zusje zo verdrietig te zien. "Misschien is het beter als je niet meer komt." Fluister ik hees. "Wat?!" Sulvi draait zich om en stormt het huis in. Ik zie het gebeuren en scheld in mezelf. "Wacht! Sulvi, niet naar binnen gaan! Daar is... Wacht!" Ik ren achter Sulvi aan. Ik hoop dat ik haar weg kan krijgen zonder dat Gerard haar ziet. Ik ren de hal in en zie Sulvi en, oh nee, Gerard. "Gerard! Wat leuk om je weer eens te zien. Voor het geval je het vergeten ben, mijn naam is Sulvi. Zusje van Duna." Ik kijk Gerard aan en de moed zakt me in de schoenen, ik zie dat hij weer straalbezopen is.

💕💕💕💕💕💕💕

Hallo iedereen! Leuk dat je mijn verhaal leest.
Ik heb al meer dan 300 reads!
Daarvoor heel erg bedankt.
Ook bedankt voor de stemmen en reacties!
Love you all!

Wat een drama hè?
Laat alsjeblieft weten wat je van Duna, Gerard en de anderen vindt!
X Riez-_-