Duna - Bloedband - Boek 2

Hoofdstuk 7

Ik ben hier nu een week, ik ben al een week getrouwd en in die week heb ik mijn man 3 keer kort gezien. Ik verveel me dood. Niemand mag met me praten, behalve Thomas en Sanne. Ik eet elke dag alleen. Ik mag niks. En ik heb hele erge heimwee. Ook vandaag weer. Ik loop maar met Sanne door de rozentuin, in de winterse kou. Daarna gaan we even naar de paardenstal, Sanne is helemaal gek van paarden. Bij binnenkomst loopt Jeroen meteen naar ons toe. "Mevrouw Duna, en... Wie bent u?" Sanne giechelt een beetje en wordt rood. Ik voel een steek van jaloezie. Wat nergens op slaat. "Mijn naam is Sanne, aangenaam." Ze buigt even en Jeroen kust haar hand, wat ik ook niet leuk vind. "Je mag mij Jeroen noemen." Weer giechelt Sanne. Ik sta er een beetje verloren naast en ik besluit naar een van de paarden te gaan. Even kijken, die eerste heet Bliksem, daar kan ik beter niet heen gaan. Zo loop ik de rij af, tot ik bij het veulen kom. Die is al flink gegroeid en kijkt mij nieuwsgierig aan. Ik aai het diertje op haar neus. Ik kijk even om en zie dat Sanne en Jeroen nog steeds druk in gesprek zijn. Ik duw het hek open en stap naar binnen. Het veulentje komt naar mij toe en ik aai het beestje. "Hee schatje. Kom je even bij mij kijken?" Ik ga in het hooi zitten en tot mijn verbazing gaat het veulentje naast mij liggen. "Wat ben jij grappig, hè Zonneschijn." Ik leg mijn hand op haar hals en sluit mijn ogen. "Nieuwe vrienden gemaakt?" Geschrokken open ik mijn ogen. Ik zie Jeroen op het hek hangen en grijns naar mij. Ik krijg spontaan zweethanden. "Eh." Ik kijk even naar het veulentje dat naast me ligt. "Ja." Jeroen komt ook naar binnen en sluit het hek. "Wilt u haar een naam geven?" Ik kijk naar het slapende veulentje. "Zonneschijn." Ik kijk terug naar Jeroen en zie hem goedkeurend knikken. "Waar is Sanne?" Vraag ik. "Terug naar het huis, ze wou nog wat doen of zo iets." Hij komt naast me zitten. Ik strijk mijn jurk (zie foto) een beetje gladder, voor zover dat lukt omdat ik in een berg hooi zit. "Hoe is uw eerste week hier verlopen?" Ik kijk naar de grond. "Zeg maar je." Fluister ik, zo proberen d aandacht van de vraag af te leiden. "Oké, hoe was jou eerste week hier verlopen?" Ik glimlach een beetje triest. "Goed, goed hoor." Mompel ik snel. Een stilte volgt, Jeroen kijkt mij afwachtend aan. "Ik ben een beetje eenzaam hier." Piep ik vervolgens. "Niemand spreekt met mij, behalve Thomas, Sanne en jij. Ik eet elke dag alleen en ik heb niets te doen." Meteen schaam ik me. Nu zit ik zielig te doen terwijl ik de mooiste jurken draag, ik in een enorm huis woon en het lekkerste eten eet. "Het spijt me, dat had ik niet moeten zeggen." Jeroen schud zijn hoofd. "Praten lucht op." Ik kijk hem dankbaar aan en we blijven even in stilte zitten. Een aangename stilte.

Opeens lijkt Zonneschijn wakker te worden en begint als een malle rond te springen. Snel gaat Jeroen staan en helpt me overeind door beide handen van mij te pakken en daaraan te gaan trekken. Het ziet er niet heel charmant uit, maar ik sta overeind. Helaas niet voor lang want het veulen beukt met volle vaart tegen mij aan. Het veulen kantelt en ploft in het hooi. Ook ik wankel en val vol tegen Jeroen aan, door de vaart vallen we allebei ook in het hooi. Ik lig bovenop Jeroen en zijn mond is maar een paar centimeters van de mijne verwijdert. Ik probeer van hem af te rollen, maar mijn jurk zit ergens aan vast en ik kom niet los. "Ik zit vast." Fluister ik. "Hoe bedoel je?" Fluistert hij terug. "Mijn jurk." Ik probeer weer van hem af te rollen, maar weer word ik tegengehouden door mijn jurk. "Blijf liggen, dan probeer ik onder jou weg te rollen." Ik voel zijn handen om mijn heupen en hij tilt me een beetje op en ik duw mezelf ook een beetje omhoog met mijn ellebogen en knieën. Jeroen probeert onder mij weg te komen, wat met veel moeite lukt. Ik laat mezelf weer op mijn buik vallen. Ik voel dat Jeroen mijn jurk los probeert te maken. Ik hoor een gevaarlijk gekraak en snel kijk ik naar mijn jurk. Een grote scheur, maar mijn jurk is wel los. Weer helpt Jeroen mij overeind. "Oké, dat was gênant." Grap ik een beetje. "Het spijt me, dit is er onhandig." Jeroen schud zijn hoofd. "Het is niet jou schuld." Hij doet het hek open en gebaart dat ik naar buiten mag stappen. "Ik ga maar eens terug naar het huis. Bedankt en tot ziens Jeroen."

"Waarom heb jij verdomme je jurk kapot?" De boze stem van mijn echtgenoot galmt door het huis. Ik krimp in elkaar. Ik kwam hem toevallig tegen in de gang en hij zag mijn jurk. Vanuit het niets is hij gaan schreeuwen en hij heeft rode vlekken in zijn hals. "Geef antwoord!" Hij pakt me bij mijn arm en schud me door elkaar. "Ik kwam vast te zitten." Piep ik totaal overdonderd. Wat gebeurt me nu? Hij negeert me compleet de afgelopen paar dagen en gaat nu zo tegen me tekeer? "Vast te zitten? Waarom heb jij hooi in je haren? Heb je daar met een vent liggen te rollebollen?" Snel schud ik mijn hoofd. Zijn vingers klemmen pijnlijk in mijn vlees. Hij trekt me dicht naar zich toe en ik ruikt zijn vieze adem, het alcohol is goed te herkennen. Is hij dronken? Op het midden van de dag? "We zijn net een week getrouwd en jij gaat vreemd?" Weer schud ik mijn hoofd. Met veel geweld duwt hij me van zich af en ik knal tegen de muur. "Ik geloof je, anders zou je niet meer kunnen lopen." Door de knal ben ik door mijn benen gezakt en heb ik mijn hoofd flink pijn gedaan. Gerard beent weg en laat mij achter. Ik begin zachtjes te huilen. Waar ben ik mee getrouwd? Een monster?

💕💕💕💕💕💕💕

Hallo iedereen! Leuk dat je mijn verhaal leest.
Ik heb al meer dan 100 reads!
Daarvoor heel erg bedankt.
Ook bedankt voor de stemmen en reacties!
Love you all!
X Riez-_-